Jednoseansówki czyli przegląd filmowy. "Baywatch. Słoneczny patrol" oraz "Piraci z Karaibów. Zemsta Salazara"

Bo przecież nie samymi książkami człowiek żyje?

W ostatni weekend miałam przyjemność dwa razy udać się do kina na wyczekiwane przeze mnie premiery; najnowsza część Piratów z Karaibów a także Baywatch, czyli niby zwykła komedia. Sądzę, że oba tytuły są warte uwagi, chociaż pochodzą z zupełnie innego gatunku. Ale co najważniejsze, w każdym gra jeden z moich ulubionych aktorów.

Zaczęło się od Baywatch. Słoneczny patrol na który poszłam tylko i wyłącznie z powodu Zaca Efrona, nie oszukujmy się. Uwielbiam go i sumiennie chodzę na każdy film z jego udziałem. Spodziewałam się przygłupiej komedii, bo ostatnio Efron gra tylko w takich filmach, a się okazało, że ten film jest utrzymany na naprawdę niezłym poziomie i zapewnia świetne rozpoczęcie wakacji, już w połowie czerwca.

Pierwowzorem oczywiście był znany wszystkim serial o tym samym tytule, nałogowo katowany przez poprzednie pokolenie młodzieży, na którego popularność ja już się nie zdążyłam załapać. Pod tym względem nie umiem ocenić, czy odgrzanie starego kotleta wyszło tak, jak należy. Jednak patrząc na ten film zupełnie nowym okiem jako twór niezależny, nie wychodzi to tak źle.

Głównym bohaterem jest Mitch, utalentowany i umięśniony ratownik, który uratował już kilka setek żyć. Przewodzi on zgranemu zespołowi, którego celem jest zapewnienie bezpieczeństwa na plaży. Zbliża się dzień wybrania nowych rekrutów do pełnienia służby, a w gronie kandydatów znajduje się przezabawny grubasek starający się o angaż już któryś rok z rzędu oraz profesjonalny pływak, zadufany w sobie zdobywca dwóch medali. Oczywiście ideą Patrolu jest utrzymywanie porządku na plaży, ale szybko się okazuje, że w ich pracy chodzi o coś więcej, a twórcy urozmaicą akcję o dodanie kilku intryg, pościgów, trupów i fajerwerków.

Największa zaleta Baywatch to niezaprzeczalnie aktorzy. Zac Efron jako egoistyczny laluś czy Dwayne Johnson jako niosący dobro ratownik to wisienka na torcie. Znajdziemy tu wielkie morze aluzji do poprzednich ról aktorów, nieustające dogryzki pod adresem Efrona, że wygląda jak Justin Bieber albo urządza sobie High School Musical. Film momentami jest przeraźliwie kiczowaty, ale podczas niektórych scen można aż popłakać się ze śmiechu. Mój ulubiony kawałek w kostnicy albo szpiegowanie pod przykrywką to tylko niewielki fragment z tego, co was czeka.

Wierni fani pierwowzoru z lat dziewięćdziesiątych także dostaną coś dla siebie. Na kilka minut pojawia się David Hasselhoff będący mentorem nowego Mitcha, a także Pamela Anderson, oczywiście w slow motion. Do tego, ku mojemu zaskoczeniu, jedną z bohaterek gra aktorka, która wcielała się w rolę Annabeth w filmach o Percym Jacksonie.

A po wyjściu z kina aż żałowałam, że nad morze wyjeżdżam dopiero za miesiąc, bo aż by się chciało trafić na taką plażę, gdzie nad twoim bezpieczeństwem czuwa tak zgrany sztab ludzi.

#Mały_Update: Tak bardzo wczułam się w ten klimat, że 13 czerwca znowu poszłam na niego do kina i z przyjemnością udałabym się po raz kolejny. Myślę,  że może mieć z tym związek świetnie dobrana ścieżka dźwiękowa, dobrze wybalansowane żarty, no ale bądźmy szczerzy, jest na co popatrzeć na ekranie... (Zac Efron). To chyba odpowiednia rekomendacja. 

Tego samego dnia widziałam też najnowszą część Piratów z Karaibów, tak, w końcu, nareszcie! I jeśli chodzi o ten tytuł, jest tyle opinii ile ludzi na świecie. Czwarta część została okrzyknięta najgorszym filmem z cyklu, ale przekornie dla mnie zawsze pozostanie na pierwszym miejscu.

No ale w kim postać Jacka Sparrowa nie wywołuje dreszczyku emocji i ciepła na serduszku? Tfu, przepraszam, postać kapitana Jacka Sparrowa, zapijaczonego starego pirata, którego gloria chwały powoli przemija na rzecz kapitana Barbossy, którego ja nie potrafiłam rozpoznać przez połowę filmu (popatrzcie co bogactwo, czyste ciuchy i umyte włosy robią z człowiekiem). Od zakończenia akcji w Na krańcu świata minęło 17 lat, a od Na nieznanych wodach około 5. I tu warto zaznaczyć, że piąta część bardzo dużo nawiązuje do trzeciej i do czwartej, chociaż do tej drugiej w trochę mniejszym stopniu. Ale spokojnie, wierni fani cyklu docenią te nawiązania ze wzruszeniem, za to nowi odbiorcy nie odczują żadnego dyskomfortu, bo wszystko ładnie zostanie wytłumaczone.

Głównym bohaterem tym razem jest Henry Turner, syn mojej znienawidzonej pary Willa Turnera i Elizabeth Swann. Jego matka wychowała go na inteligentnego młodzieńca, jednak chłopakowi od urodzenia brakuje ojca, który przypadkiem został uwięziony na pokładzie Latającego Holendra. Stary Will obrósł w małże i inne urocze zwierzątka wodne, Barbossa podbija wody, a Jackowi przestało życie się układać, ukojenie znalazł w rumie i w Czarnej Perle uwięzionej w butelce.

Oprócz Henry’ego twórcy dorzucili nam dla niego kobitkę, Carinę, małą sierotkę, której celem życia jest zdobycie informacji na temat swojego ojca, a którą przypadkiem posądzono o bycie czarownicą, bo dziewczyna za bardzo bratała się nauką. Henry i Carina ewidentnie mieli zastąpić duet Knightely i Blooma z poprzednich części, wyszło im to całkiem nieźle, a przede wszystkim, bardzo ich polubiłam. Chemia między ich postaciami była aż namacalna przez kinowy ekran.

Największą wadą całego filmu jest chyba tytułowy Salazar i jego kompania nieśmiertelnych, którzy pragną zemścić się na Jacku. Kapitan nieźle zalazł im za skórę, jak to tylko on ma w zwyczaju, jednak cały wątek jest jak wyjęty z pierwszej części Piratów. Kolejny raz mamy do czynienia z dziwnymi postaciami, którzy ni to żyją, ni to straszą, zabić ich nie można, niby są źli, a jednak pragną przełamać klątwę. Ale pod wieloma względami są oni sto razy gorsi niż ci z Klątwy Czarnej Perły, bo graficy komputerowi chyba jednak trochę pojechali po bandzie i nadużyli CGI, które aż się wylewa z tych ich statków. Już pominę fakt, że Salazarowi włosy latały jak szalone koło twarzy zupełnie bez sensu. Sam jego wygląd był raczej komiczny niż straszny. Przypominał bardziej klauna po imprezie, któremu ktoś zasunął w zęby i zabrał perukę.

Ta część nie jest najlepszą, jaka mogłaby się przydarzyć, ale mnie się mimo wszystko bardzo podobało. Chociaż potrafię zauważyć, że Jack stracił trochę blask i stał się parodią samego siebie. Carina zajeżdżała mi dość mocno Clare z Outlandera albo Ray z Gwiezdnych wojen. Jedynie Barbossa trzymał poziom, ale to i tak jego małpka była najlepsza.

Film warto oglądnąć chociażby dla świetnej sceny z bankiem albo ze ślubem, czy nieśmiertelnym rekinem. Dobra, inaczej, mimo wszystko warto, ale nie nastawiajcie się na nie wiadomo jakie fajerwerki. I koniecznie zostańcie do samego końca, bo po napisach jest ukryta scena. 

To tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że przypadnie wam nowa seria do gustu. Piszcie w komentarzach, czy widzieliście któryś z tych filmów!

A poza tym przypominam i zachęcam do wzięcia udziału w konkursie. Czas macie do 30 czerwca, a więcej informacji znajdziecie tutaj ;)