Książki? Książki. Czyli potrójna przyjemność - "Jedyna", "Mleko i miód" oraz "Gracz" [RECENZJA] - #1

Wiecie, jakie książki są najgorsze do pisania o nich recenzji? Te średnie, które nie wywołują żadnych emocji, które w żaden sposób nie oddziałują na czytelnika, które są dokładnie takie same jak wszystkie inne, po których przeczytaniu czujesz jedną wielką pustkę i z uciechą odkładasz je na półkę, by już nigdy do nich nie wrócić.

Dzisiaj na tapetę wezmę trzy powieści, które udało mi się skończyć w ostatnim czasie. Różnorodność gatunkowa jak najbardziej zaistniała. Jedna to typowa młodzieżówka, druga to eksperyment, a z trzeciej chyba nawet nie chcę się tłumaczyć.

Bardzo dawno temu przeczytałam Rywalki i się w nich zakochałam. Miło je wspominam i pamiętam, że mnie oczarowały swego rodzaju nowym pomysłem na fabułę. Z drugą częścią już nie ułożyło mi się tak dobrze, ale w dalszym ciągu stanowiła miłą lekturę. Za to w lutym, podkreślam, w lutym tego roku coś mnie podkusiło, aby dokończyć właściwą trylogię i sięgnąć po Jedyną. Skończyłam ją czytać dopiero w maju.

Mój problem z Jedyną jest taki, że akcja została pozbawiona jakiegokolwiek sensu. Eliminacje zdążyły mi się przejeść i znudzić trzy razy, przecież od początku z góry wiadomo, kto wygra. Przez ¾ książki nic się nie dzieje, a na ostatnich pięćdziesięciu stronach zamyka się wszystko. Autorka podjęła próbę zmylenia swojego czytelnika i zrobienia małego zamieszania, ale wyjaśniła je równie szybko jak wprowadziła. Widać też, że bardzo chciała uprzykrzyć życie głównym bohaterom i starała się rozwinąć wątki rebelii i buntowników, które zapoczątkowała w Elicie, ale to także jej zupełnie nie wyszło. Do tej pory nie rozumiem, co oni mieli wnieść do całej historii i jak to się ma do konkluzji. Kiera Cass też postawiła na walenie prosto z postu. Po co opisywać uczucia postaci, skoro można wszystko zawrzeć w dwóch zdaniach, nie wyzwalając przy tym żadnych emocji. Skoro autorka obrała taki tok myślenia, to niestety, ja tej pani już podziękuję. Dla mnie trylogia Rywalek zakończyła się w tym miejscu i nikt już mnie nie przekona do sięgnięcia po dalsze tomy.

Rupi Kaur to nazwisko, które od kilku miesięcy nie schodzi z ust polskich i zagranicznych czytelników. Autorka, która zasłynęła za sprawą tomiku poezji nowoczesnej, Mleko i miód. O co tyle szumu, dlaczego wszyscy się jarają jakimiś wierszami? W Empiku postanowiłam to sprawdzić. Wzięłam książkę do ręki i otworzyłam na losowej stronie, którejś z początkowych, i byłam zauroczona dosadnością, z jaką autorka pokazuje swoje uczucia. Umiała odzwierciedlić moje myśli na dany temat, więc czym prędzej poleciałam i kupiłam swój egzemplarz. I teraz zaczyna się zabawa.

Mleko i miód to moje pierwsze samodzielne i dobrowolne spotkanie z poezją w innym wymiarze niż to na lekcjach polskiego w szkole. Już nie wnikajmy, jaki jest jej rodzaj, czy współczesna czy jakakolwiek inna. Dla mnie liczy się zrozumiałość i przesłanie. Podobało mi się to, że pierwszy raz w życiu mogłam czytać czyjeś wiersze i nie dociekać, czy autor pisząc o niebieskich zasłonach rozpaczał nad utraconą miłością, czy po prostu tak mu się rymowało. Jednak tomik Rupi Kaur nie przemawia do mnie w stu procentach. Niektóre wiersze uderzają we mnie bardzo mocno, bo autorka tak dobrze potrafiła wyrazić swoje uczucia. Jednak przeważa większość, które są luźnym zapisem myśli, nie mając przy tym żadnego wydźwięku. Już pominę fakt, że jak czytałam te utwory, szczególnie przy większej ilości na jeden raz, miałam wrażenie, że one są wszystkie o tym samym. Autorka miała niebezpieczną skłonność do używania tych samych albo bardzo podobnych słów, przez co wydawało mi się, że źle umieściłam zakładkę i przez pomyłkę czytam ten sam wiersz drugi raz. Zaobserwowałam też nieproporcjonalność w zapisie. Jedne miały dwie linijki, inne ciasno zakrywały dwie strony. Dochodzi też do tego wszystkiego tłumaczenie, które momentami woła o pomstę do nieba. Nie przetłumaczyłabym nigdy tak pewnych zwrotów jak zrobił to tłumacz, bo czasem minął się ze znaczeniem i to bardzo daleko. Rupi Kaur napisała kilka wierszy o owłosieniu. Przy pierwszym dotarła mnie jego dosadność, przy drugim się uśmiechnęłam, ale przy każdym kolejnym utrwalał się we mnie obraz autorki jako zarośniętej kobiety-feministki, która w ramach protestu nie używa maszynki do golenia. 

Literatura erotyczna na To Read Or Not To Read? Tego jeszcze nie było. I spokojnie, nie przyzwyczajajcie się, tego w dalszym ciągu nie będzie. Jednak czasem zdarzają się takie momenty, gdy potrzebuję całkowitego odmóżdżenia. Gracz sprawdził się wyśmienicie, a przy okazji nie zirytował mnie tak mocno, jakby mogło się wydawać, Brody jest graczem, dosłownie i w przenośni, a Delilah to dziennikarka sportowa, która ma przeprowadzić z nim wywiad. Ich pierwsze spotkanie odbywa się w bezpruderyjny sposób i prowadzi do znajomości kontynuowanej bez zahamowań, wszyscy wiemy jakich.

Chociaż ta książka jest erotykiem, więcej tutaj teorii niż praktyki. Kojarzycie może Co ty wiesz o swoim dziadku? Sposób przedstawienia głównych bohaterów bardzo przypomina mi postacie dziadka i wnuka z tego filmu. Z jednej strony mamy Zaca Efrona, czyli tutaj Delilah, którzy w mniejszy lub większy sposób radzą sobie z życiem, próbują być odpowiedzialni i nie przekładają rozrywki ponad wszystko. Z drugiej strony barykady mamy Roberta De Niro aka Brody’ego, którzy sypią ohydnymi, wręcz obleśnymi żartami o podtekście seksualnym i zachowują się jak nabuzowani nastolatkowie. Przez to mamy stosunkowo niewiele scen erotycznych, bo częściej się o nich mówi niż rzeczywiście je opisuje. Dla mnie to niewątpliwa zaleta, bo pozwala to na rozwinięcie relacji między bohaterami i poprowadzenie przyzwoitej fabuły. Gracz naprawdę nie wypada źle, ale arcydziełem literackim też nie jest. Wyróżniać może się tym, że posiada coś więcej niż typowa powieść z tego gatunku, ale w dalszym ciągu nie oczekujmy żadnych kokosów, chociaż funkcję rekreacyjno-rozrywkową spełnia całkiem nieźle. Ah, no i główna bohaterka nie przewraca oczami i na szczęście nie posiada Wewnętrznej Bogini. 

Mam nadzieję, że spodoba się wam taka forma prezentowania książek, które nie stanowią odpowiedniego materiału na recenzję. Lepiej mi jest napisać dwa akapity z sensem, niż lać wodę na tysiąc słów.