Książkowo-filmowe typy ojców na Dzień Ojca - 23 czerwca 2017

Już tuż tuż…

Dzień Ojca zawsze kojarzył mi się z rychłymi wakacjami. Nie wiem, czy to źle, czy dobrze, ale tak było i zaprzeczyć temu nie mogę. Teraz trochę inaczej na to patrzę, na przykład przez pryzmat prezentu dla taty, którego nigdy nie mogę znaleźć i na który zawsze brakuje mi pomysłu. A jeśli chodzi o literaturę to okazuje się, że ciężko znaleźć jest takich ojców, którzy w jakiś sposób się wyróżniają. Bo matek jest pełno, ale tatuśków?

Miałam nie lada wyzwanie, by wybrać tych trzech książkowych ojców, o których warto pamiętać w tym dniu. Co to czwartego nie mam żadnych wątpliwości, ale jego wadą jest fakt, że pochodzi z filmu.

Pierwszym typem, który jest dla mnie tak oczywisty jak brak śniegu w zimie, jest Charlie Swan z uwielbianej przeze mnie sagi Zmierzch. Pamiętam, jak się zaczytywałam w tych powieściach i zachodziłam w głowę, jak Bella codziennie mogła w swoim pokoju przyjmować Edwarda, a Charlie nigdy się nie zorientował? Jego relacja z córką nigdy nie była łatwa w utrzymaniu. Utrudnione spotkania przez rozwód i różne miejsca zamieszkania, a także niezachęcające do odwiedzin ponure i mokre Forks. Pomimo początkowej rezerwy, Charlie szybko odnalazł się w swoich kontaktach z Bellą i był dla mniej świetnym ojcem, dokładnie takim, jakiego potrzebowała. Nie ingerował w jej życie, dawał dużo swobody, a jednocześnie troszczył się o jej dobro, chociaż nie zawsze był skory do okazywania uczuć. Do tej pory pamiętam ostatnie strony z Księżyca w nowiu, gdzie Charlie naprawdę się wkurzył po nieprzemyślanej eskapadzie swojej córki do Włoch z odsieczą dla Edwarda tak bardzo, że zwykłe krzyki mu nie wystarczyły, potrojone wykrzykniki także nie, dopiero caps lock pokazał jego emocje w pełni.

Może nie jest typowym ojcem, ale jednak w jego funkcji ojca chrzestnego to słowo się znajduje, więc czemu by nie umieścić tu najlepszej męskiej postaci, która przy okazji może być pupilkiem domowników? Tak, dokładnie, ten akapit należy do Syriusza Blacka, szalonego i inteligentnego czarodzieja, który oddałby życie w ochronie swoich najlepszych przyjaciół. Który niesłusznie został skazany na pobyt w Azkabanie i który do samego końca uchodził za największą zakałę rodziny, bo działał na rzecz dobra, wychodząc przed szereg. Trzecia część z cyklu książek o Harrym Potterze należy do moich ulubionych, za to piąta (z wiadomych przyczyn) jest tą, która stoi na ostatnim miejscu siedmiostopniowego podium. I to wszystko ze względu na Syriusza. Jego poświęcenie i oddanie słusznej sprawie, a także poczucie odpowiedzialności, które zawsze w nim było, jego miłość do Harry’ego i próba zbudowania mu godnego domu, gdy w końcu miał ku temu okazję, jego wieczna chęć pomocy, jego po prostu wszystko. Tej postaci nie da się opisać, ją po prostu trzeba poznać, bo jest wyjątkowa pod każdym względem.

Najbardziej abstrakcyjna postać, na jaką mogłam wpaść, to Posejdon i jego instynkt ojcowski w serii o Percym Jacksonie. Mam nadzieję, że tu wiele nie namieszam i nie przekłamię fabuły, bo ten cykl czytałam tylko do trzeciego tomu i to dawno temu. Percy to był zwyczajny chłopak, wychowywał się pod okiem matki, a tu pewnego pięknego dnia okazuje się, że jest synem greckiego boga, dokładniej tego władającego trójzębem, Posejdona. I rzec mogę o ich relacji tyle, że była dość trudna, zawiła, skomplikowana i pozbawiona realności. Zapamiętałam to bardziej w kontekście „a tam, zrobiłem sobie dziecko, zdarza się” niż jakakolwiek próba stworzenia z Percym związku uczuciowego, wykreowania porozumienia ojca z synem. Ale jakby na to nie patrzeć, zawsze można się pochwalić nietypowym rodzicielem, prawda? Ktoś ci dogryza w szkole? Żaden problem. Posejdon nadzieje go na swoje widły, albo zawładnie jego wodą w toalecie (oczywiście przykłady nie mają poparcia w kanonie, (mam nadzieję).

A najbardziej oczywistym dla mnie wyborem jest główny bohater włoskiego filmu Życie jest piękne, którego pewnie nigdy bym nie oglądnęła, gdyby nie moja nauczycielka języka polskiego i jej zafascynowanie tematami drugiej wojny światowej, które także mnie zaczęło się udzielać. Guido jest szczęśliwym ojcem i mężem, prowadzi spokojne życie wraz ze swoją rodziną do dnia, w którym wybucha wojna, a naziści zaczynają zamykać Żydów w obozach koncentracyjnych. Guido wraz z synem trafia do jednego z nich i celem mężczyzny staje się dołożenie wszelkich starań, by jego dziecko nie odczuło okrucieństwa nowej rzeczywistości. Postanawia grać z nim w pewnego rodzaju grę, która wymaga zaangażowania każdej ze stron.

Film pokazuje piękno uczucia, jakim ojciec może darzyć swoje dziecko i poświęcenie, na jakiego gotowy jest się zdobyć w jego obronie. Guido cały ból i udrękę obozu bierze dla siebie, specjalnie przedstawia tak wydarzenia, by jego syn był przekonany, że to tylko gra, że rozgrywka niedługo się skończy, a oni wygrają zasłużoną nagrodę. Sposób, w jaki to wszystko się odbywa, w wielu momentach wywołuje wzruszenie i frustrację dla tak bezdusznych realiów. Gwarantuję wam, że przy zakończeniu wylejecie morze łez, a jeszcze długo po oglądnięciu tego filmu będziecie do niego wracać i ciepło wspominać piękną historię Guida.

To by było na tyle, jeśli chodzi o ten post. Pewnie zaraz jak tylko go opublikuję w mojej głowie pojawi się milion innych propozycji na najlepszych książkowych ojców i będę sobie pluć w brodę, że ich tu nie zawarłam. A jakie są wasze typy? Oczywiście oprócz waszego biologicznego. 

Przypominam o konkursie!