Wybierz się w wirtualną podróż rodem z "Avatara" - "5 sekund do IO" Małgorzata Warda [RECENZJA]

Czy ktoś tu jeszcze pamięta Avatara?

Nastoletnia Mika nie ma szczęścia w życiu. Matka ją opuściła, a stosunkowo niedawno zmarł jej ojciec. Odbija się od kolejnych rodzin zastępczych i pogotowia opiekuńczego, nigdzie nie jest w stanie zagrzać miejsca na dłużej. W dodatku rozdzielono ją z siostrą. A żeby tego jeszcze było mało, dziewczyna przypadkowo zostaje świadkiem strzelaniny w swoim liceum i trafia pod ochronę policji. I tutaj zaczyna się jej historia.

Każdy z nas grał kiedyś w gry komputerowe. Tetris, Angry Birds, Simsy czy Leauge of Legends. Mika je uwielbia, no nie dokładnie te same, bo w jej czasach inne wiodą prym. Ale odnajduje się w wirtualnym świecie, bierze udział w zawodach, zdobywa znajomych z którymi łączy ją ich wspólna pasja. Wydaje się, że zagrała już w każdą możliwą rzecz, jaka się ukazała. Oprócz jednej… Nowo powstała technologia Work A Dream gwarantuje bezpośrednie i niesamowicie realne przeżycia. Gracz, za pomocą specjalnej maszyny, przenosi się do wykreowanego przez twórców świata . Nie potrzebna jest do tego typowa znana konsola i nawigacja za pomocą przycisków. To my sami sterujemy swoją postacią jakbyśmy naprawdę nią byli. Jest tylko jedna wada. Konsola Work A Dream jest bardzo droga.

Jednak Mia jest w stanie spełnić swoje marzenie i zagrać w „Bitwę o Io” właśnie w tej technologii. I tutaj zaczyna się prawdziwa fabuła.

Doskonale znamy to uczucie bycia zaintrygowanym daną rzeczą. Niemijająca chęć nieprzerywania jej, a w przypadku oderwania, szybkiego powrotu. Na przykład przy wciągającej książce jak najprędzej chcemy poznać dalsze losy bohaterów. Przy oglądaniu serialu nie możemy się powstrzymać przed włączeniem kolejnego odcinka. A w grach dążymy do zrealizowania kolejnych celów, zdobycia nowych poziomów. Mika doświadcza dokładnie tego samego. Początkowo weszła do gry w określonym celu. A skończyła z małym uzależnieniem.

Ponowię pytanie z początku. Pamiętacie Avatara? Gdzie wystarczyło wejść do odpowiedniej tuby, podłączyć kabelki i już się biegało swoim unikalnym niebieskim stworkiem po łąkach rodem idylli z Windowsa? W Bitwie o Io jest w sumie bardzo podobnie. Tworzysz postać, wyglądającą bardzo podobnie do ciebie, jedyną w swoim rodzaju, jedną na całą grę. Jeśli ona zginie, albo gdy ją porzucisz w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, nieodwracalnie ją utracisz.

Nie robię żadnych wyrzutów z powodu odkopania starego pomysłu Camerona (był bardzo stary, to że film wyszedł w 2009 nie znaczy, że wtedy na niego wpadł. Miałam tekst o tym na angielski, mogę uchodzić za eksperta). Gdy pierwszy raz zobaczyłam Avatara, miałam dziesięć lat i chyba nie do końca odebrałam geniusz tego filmu. Ale teraz pożądam idei tego rodzaju. Najlepiej jakby już weszły w życie i można je było kupić.

Autorka wykreowała naprawdę ciekawy świat przedstawiony. Oprócz tego, że Mika spędza znaczną większość swojego czasu grając w grę, obserwujemy także jej życie poza nią. Problemy z jakimi musi sobie radzić w szkole i różne intrygi, które dotyczą jej osoby. Jednak mimo swojej nietypowości i unikalności mogę się przyczepić do wielu rzeczy związanych właśnie z tym pomysłem.

To, co wymyśliła autorka, jest dobrym konceptem i zarysem na powieść. Wątki poboczne aż się proszą o uzasadnienie i rozwinięcie. O większe sprecyzowanie o co tak naprawdę chodzi i po co one tu się w ogóle znajdują. A sama gra…

Pomysł to nie wszystko, aby napisać książkę. Owszem, to podstawa, ale w dalszym ciągu nie można bazować tylko i wyłącznie na jego genialności. Autorka potraktowała po macoszemu świat Io i mogłaby włożyć trochę więcej czasu w jego dopracowanie. Odnoszę wrażenie, że Bitwa o Io nie ma żadnego celu. Jakby jej jedyną intencją było przeniesienie gracza do wirtualnego świata i pozostawienie go tam. Niech sam się bawi alternatywną rzeczywistością i ogarnia zasady. Wielokrotnie się wspomina, że to nowość na rynku i wersja testowa, ale jak na mój gust, wyjątkowo niedopracowana. A poza tym takim jednym zdaniem nie załatwimy wszystkich niedociągnięć. Na Io nie ma żadnych zasad. Wchodzisz, gadasz z ludźmi, czasem uciekasz przed zagrożeniem spowodowanym przez innych graczy i się wylogowujesz. Główna bohaterka zaczyna swoją przygodę na pierwszym poziomie. Przez całą książkę na nim pozostaje i sama do końca nie wie, co ma zrobić, aby przejść wyżej. Albo ogólnie na czym polega ta gra oprócz komunikacji i samowolnego prowokowania się nawzajem do bójek.

Książka nie jest idealna, ale na pewno jest ciekawa i warta uwagi. To sentymentalny powrót do Avatara, tym razem w zmienionej wersji, która wyszła spod polskiego pióra. Nawet nie czuć tej naszej polskości na jej stronach. Oprócz rodzimych imion i nazw miast, aż tak nie wyróżnia się na tle rynku książek dla młodzieży zdominowanego przez Amerykanów. 5 sekund do Io ma wiele swoich niedociągnięć, można by było jeszcze z nią popracować i udoskonalić. Ale i bez tego Małgorzata Warda stworzyła coś niezwykłego i przyciągającego uwagę. Jaka by ta książka niedopracowana nie była, na pewno jej długo nie zapomnę.

Fakty objawione:

Tytuł: 5 sekund do IO

 Autor: Małgorzata Warda

Wydawnictwo: Media Rodzina

 Ilość stron: 344

Grubość grzbietu: 1,9 cm

 Masa: 0,15 kg

 Ciężar: 1,47 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 29,00 zł

 Mobilność: M

Przypominam o konkursie!