Chodź, pomaluj mój świat, chodź, pomaluj mi życie... "Miłość, która przełamała świat" Emily Henry | [RECENZJA]

W sumie, to było lepiej niż myślałam.

Premiera: 14 czerwca 2017

Od tej książki nie wymagałam niczego, nie rozmyślałam, jaka by to ona mogła nie być, nie słyszałam żadnych opinii na jej temat i specjalnie nie zagłębiałam się w odłamy internetu z nią związane. Opis zainteresował mnie dość miernie, ale to okładka przykuła moją uwagę. Zobaczmy, jak na tym wyszłam.

Natalie właśnie kończy szkołę i tylko wakacje dzielą ją od wyjazdu na studia. To ostatnia okazja, by leniwie spędzić letnie miesiące w rodzinnym miasteczku w Kentucky. Jej życie toczy się zwyczajnym torem, ale do czasu, aż dziewczyna zaczyna czuć niepokój z powodu niewyjaśnionych zmian w jej otoczeniu. Niespodziewanie znika ogród, który był koło przedszkola, znikąd zaczynają pojawiać się wzgórza, a drzwi od jej pokoju zmieniają kolor. W dodatku odwiedza ją tajemnicza postać i ostrzega, że Natalie ma tylko trzy miesiące, by go uratować. Ale kogo? Wkrótce Natalie spotyka Beau, a czas i przestrzeń przestają dla nich istnieć.

Miłość, która przełamała świat została bardzo dziwnie, wręcz chaotycznie i niejasno napisana, co równocześnie jest jej dużą wadą jak i ogromną zaletą. Podczas lektury trzeba maksymalnie skupić swoją uwagę na czytanym tekście, by cokolwiek zrozumieć z zawiłego toku prowadzenia narracji. Najpierw myślałam, że wynika to z błędu autorki i nieumiejętnie stworzyła główną bohaterkę, która zdawała się być małym półgłówkiem, nic nierozumiejącym, nic niewyjaśniającym, niedopowiadającym wielu ważnych szczegółów narratorem. Jednak wkrótce się okazało, że tak właśnie miało być, a wszystko pięknie wyjaśnia się na końcu, gdzie wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce. Bardzo lubię książki, których zakończenie jest idealną konkluzją dla całej historii, gdzie rozwiązują się wszystkie wątki i nagle całą fabuła nabiera sensu. Jednak w przypadku Miłości, która przełamała świat ciężko było mi dotrwać do momentu, w którym zaczęłam rozumieć, co się dzieje. Natalie widzi różne rzeczy i niby nam się wydaje, że wiemy, o co chodzi, by za kilka stron jednak znowu pozostać zdezorientowanym. Autorka tylko kilka razy usunęła mi grunt spod nóg, ale to mi wystarczyło, by czuć się jak na rollercoasterze i nie wiedzieć, gdzie jest góra a gdzie dół. Często musiałam wracać parę akapitów wstecz, by sprawdzić, czy może jednak czegoś nie przeoczyłam, co zdecydowanie utrudniało mi lekturę i zniechęcało. Później się przyzwyczaiłam, a te niejasne zdarzenia zaczęły być wyjaśniane. Wtedy poszło już z górki, ale cały czas z dużym skupieniem trzeba było śledzić tok narracji, by znowu się nie zgubić.

To jedno zdanie, które tajemniczy gość przekazuje głównej bohaterce, że ma tylko trzy miesiące, by go uratować, wydawałoby się, że będzie odgrywać znaczącą rolę w tej powieści. I tak było przez pierwsze kilkanaście stron, ale szybko ten wątek zszedł na poboczny tor, a główne skrzypce zaczął grać dość nietypowy wątek miłosny. I w ten sposób na pierwszy plan wyszły relacje między bohaterami, a głowę głównej bohaterki zaprzątały problemy typowe dla osób w jej wieku, co zepchnęło motyw paranormalny do pozycji tła. Przyznam, że sposób, w jaki autorka wykreowała swoje postacie jest dość satysfakcjonujący. Natalie wypada bardzo realnie i nie bawi się w zbawczynie świata, a Beau nie jest chłopakiem bez wad.

Rzecz, która mi się bardzo podobała to to, że z jednej strony książka strony opowiada historię o nastolatkach, która skierowana jest przede wszystkim do nastolatków, a z drugiej porusza tematy ideologiczne, kulturowe i rasowe, i robi to w niebanalny sposób. Natalie urodziła się w indiańskiej rodzinie i została adoptowana tuż po przyjściu na świat. Po swojej biologicznej matce odziedziczyła wygląd charakterystyczny dla tej kultury i z tego powodu boryka się z wieloma problemami w szkole. Autorka postarała się też przybliżyć tym czytelnikowi sytuację plemion indiańskich w Stanach, ich pozycję społeczną, sposób, w jaki się ich traktuje i jakie mają prawa jako mniejszość. W książce zawarto też liczne podania i opowieści wywodzące się z kultury indiańskiej na temat ich wierzeń i przesądów. Ta część powieści zdecydowanie najbardziej mnie zainteresowała.

Przyznać też muszę, że nie spodziewałam się takiego zaskoczenia ze strony Miłości, która przełamała świat. Uczynienie głównej bohaterki dziewczyną o indiańskich korzeniach zdecydowanie wyszło całej powieści na duży plus. Ostatni raz z taką postacią miałam do czynienia przy lekturze Domu Nocy i bardzo się cieszę, że ponownie miałam ku temu okazję. A porównując już książkę Emily Henry do innych mogę jeszcze wspomnieć, że jej wątek paranormalny od razu przywiódł mi na myśl ten z Pośredniczki Meg Cabot. Aż zrobiło mi się cieplej na sercu, bo bardzo podobała mi się ta seria. A całościowo? Powieść utrzymana jest trochę w klimacie książek o Marze Dyer. Też nie do końca wiemy, co się właśnie wydarzyło, co jest prawdą, a co złudzeniem.

"- W tym domu jest tyle "uczuć", że zatopiłyby i Titanica. 

- Nie bądź śmieszna. Titanic był niezatapialny. "

Emily Henry udało się stworzyć książkę, w której nie przerzuca się banałami, która potrafi zdezorientować i zaskoczyć czytelnika, w której wszystko zostało napisane „po coś”, a nie, by zwiększyć liczbę stron. Zaburzenia snu, względne pojęcia czasu, urojenia i zwidy to tylko mała część tego, co tutaj otrzymamy. Okazuje się, że można stworzyć coś bardzo dobrego i zarazem ciekawego nie opierając się tylko na obrazie pijących i zmagających się ze swoimi wygórowanymi problemami nastolatków, chociaż i to tutaj znajdziemy.

Za możliwość przedpremierowej lektury dziękuję wydawnictwu YA!

Fakty objawione:

Tytuł: Miłość, która przełamała świat
Tytuł oryginału: The Love That Split the World

Autor: Emily Henry

Wydawnictwo: YA!

Ilość stron: 416

Grubość grzbietu: 2,1 cm

Masa: 470 g

Ciężar: 4,61 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 39,99 zł

Mobilność: M (luzik blusik, spoko jest)