Utopiłam książkę w Wiśle?! - "Tancerze burzy" Jay Kristoff [RECENZJA]

Spotkaliście się kiedyś ze słowami, że sztuka wymaga poświęceń? Ja nigdy sobie nie brałam ich do serca, a to, co wam za chwilę opowiem, wyszło przypadkiem. Nie planowałam tego.

Otóż dzień 21 kwietnia bieżącego roku przywitał mnie piękną słoneczną pogodą, przyjemną letnią temperaturą i oczywiście wolną sobotą. Postanowiłam spożytkować jakoś ten czas (no bo przecież uczyć się nie będę) i wybrałam się wraz z mamą na nasz ulubiony mostek, by porobić trochę zdjęć. Nazbierało mi się trochę książek do recenzji, więc zgarnęłam wszystkie do toreb i ruszyłam, by wypełnić misję.

Obfotografowałam między innymi Wieżę świtu i Ten pierwszy rok. Później przyszła kolej na Tancerzy burzy. Zrobiłam im zdjęcia w jednej pozie, potem drugiej, a potem chciałam w trzeciej.

 

Wymyśliłam sobie takie, o. Zrobiłam, ale nie do końca wyszło tak, jak chciałam, więc zrobiłam powtórkę. I tym razem wlazłam swoim cieniem na okładkę. No więc przymierzyłam się do kolejnego ujęcia…

A tu sru, jak nie zawiało, jak nie dmuchnęło i jak nie porwało mi książki sprzed nosa. A potem rozległo się „CHLUP”. Ja ze szczęką przy ziemi, bo nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji. Obserwowanie paraboli lotu Tancerzy burzy? Bezcenne. A moja mama „Szybko, rób zdjęcie, rób zdjęcie!”

No więc tak to wyglądało z góry. I potem tak, jak już odpłynęła kawałek dalej, zmierzając ku Wiśle.

 

I nie wiem, czy jestem bardziej wściekła na fakt, że spadła, czy że nie spadła przednią okładką do góry.

Ale już jestem gotowa, by po tych przejściach i drobnych trudnościach podzielić się z wami moją opinią o Tancerzach burzy; o ofiarze, która zginęła z moich rąk (ale wiatr oskarżam o współudział!).

Japońskie wyspy Shimy są zatrute przez krwawy lotos, który otumania i uzależnia, sprawiając, że mieszkańcy bezproblemowo podporządkowują się panującemu tyranowi. Yukiko wraz z ojcem udaje się na misję zleconą przez władcę, by złapać legendarną arashitorię. Te stworzenia od lat są bohaterami bajek i podań, nikt nie wierzy w ich istnienie, no ale shogunowi się nie odmawia. Wkrótce jednak Yukiko przekonuje się, że w każdej legendzie tkwi ziarnko prawdy, a nieistniejące istoty mogą jednak istnieć.

Tancerze burzy to naprawdę bardzo dobra książka ze świetnie wykreowanym światem przedstawionym, z bohaterami, których losy cię obchodzą  i wydarzeniami, o których czytacz, siedząc jak na szpilkach. Problem w tym, że zanim dojdziemy do tej „dobrej” części książki, musimy przebrnąć przez pierwsze 100 stron.

To, co dzieje się na początku, jest zbyt obszerne jak na sam wstęp. Przecież to ¼ książki, w której zupełnie nic się nie dzieje, a gdzie autor posługuje się milionem japońskich nazw zupełnie obcych dla przeciętnego Kowalskiego. Oczywiście nie tłumaczy się ich na bieżąco w przypisach pod tekstem, nie, nie. Do tego stworzony jest dość sporych rozmiarów osobny słowniczek znajdujący się na samym końcu książki. Czyli w praktyce wygląda to tak, że co akapit wertujemy kartki, by sprawdzić nieznane słówko w słowniczku. Na początku to jest całkiem zabawne, ale ileż można biegać tak tam i na zad?

Do tego każdy najmniejszy ruch wykonywany przez bohaterów nie zajmuje dwóch zdań, tylko trzy strony, bo w międzyczasie narrator opisuje uliczkę, na której aktualnie się znajdują, historię tego miejsca 15 wieków wstecz, historyczne kolokacje mieszkańców, pięć japońskich zapachów i przegląd przez stroje wszystkich, którzy znajdują się w zasięgu. Wszystko z japońską terminologią.

Także w skrócie? Przez te pierwsze 100 stron to ja nawet nie wiedziałam, co ja czytam. Niby bohaterowie coś robią, ale w sumie to jednak nie, bo zaraz pojawia się obszerny opis wszystkich japońskich tradycji, potem przeskakujemy do innych bohaterów, potem wracamy do tych pierwszych, w miedzy czasie ja zdążę dwa razy książkę odłożyć z przemęczenia materiału i zapomnieć, co oni tak właściwie chcieli zrobić.

Wszystko nabiera sensu, gdy kończy się ta „pierwsza część” książki w momencie, w którym bohaterom rozwala się statek, na którym sobie podróżowali. (Z góry zaznaczam, że to nie jest spoiler, to koło ratunkowe dla tych, co chcą się poddać wcześniej. Dobrnijcie, błagam, do tej katastrofy!)

Jak już statek się im rozwalił, to Kristoff wraz ze swoimi postaciami w końcu zaczął mówić ludzkim głosem. Nagle zaczął tłumaczyć te wszystkie japońskie nazwy! Wcześniej bohaterka miała na sobie hakamę i junihitoe, a po tych 100 stronach rozciętą spódnicę typu hakama i eleganckie kimono o nazwie junihitoe. Można? Można. Tylko czemu, cholera, tak późno.

Po przekroczeniu setnej strony już zaczęło lecieć i to nawet nie jakoś, tylko nawet bardzo dobrze. Ciąg dalszy jest naprawdę całkiem niezłym kawałkiem literatury dla młodzieży. Yukiko okazuje się być fajną babką, nasza kochana arashitora zadziornym orłem z zadkiem tygrysa, a fabuła w końcu dokądś zaczyna zmierzać.

Świat został genialnie wykreowany. Te wszystkie nazwy, tradycje czy zachowania, były naprawdę ciekawe. Dopiero później, gdy nie zarzucano nas nimi na każdym kroku i można było spokojnie poskładać informacje do kupy. Nagle japońskie wierzenia zaczynają ciekawić czytelnika, trudne nazwy przestają przeszkadzać i w końcu można wczuć się w ten cały klimat wschodniej opowieści.

Jednak w związku z tym trzeba liczyć się z faktem, że Tancerze burzy to przede wszystkim ten japoński klimat. Mamy tu stosunkowo mało akcji, chociaż nie tak, że nie ma jej w ogóle, ona jest po prostu przysłonięta tą całą kulturą i schodzi w wielu momentach na drugi plan.

A wspominałam już o Buruu? Chciałby ktoś mi sprezentować takiego na urodziny? On jest genialny! Pół orzeł, pół tygrys, lśniące białe pióra i sierść, potrafi latać, gardzi ludźmi, nie boi się mordować… ale pogłaskać też się da. Idealne zwierzątko domowe. Chętnie dostanę namiary na hodowcę.

Teraz jak tak na to patrzę, to niechcący dobrze wyszło z tym topieniem. Jakbym mogła, to bym Tancerzy utopiła jeszcze raz, bo ten jeden był niewystarczający. Raz, za te cholerne 100 pierwszych stron, a dwa, za to, że jak już przebrniesz przez ten początek, to się książka robi, cholera jasna, całkiem fajna. Kristoff, nie można było tak od początku?! I jest mi szkoda, bo pewnie większość mniej wytrwałych czytelników nawet nie dojdzie do momentu, od którego Tancerzy burzy „da się czytać”, bo po prostu polegnie gdzieś pomiędzy jednym opisem uliczki a kolejną zbyt długą litanią japońskich nazw.

Na sam koniec pragnę zaznaczyć, że nie utopiłam tej książki specjalnie. Jestem jak najdalej od tego, by niszczyć powieść w imię zdjęć, ale tym razem nie miałam zbyt dużego wpływu na to, co się stało. Jakby nie patrzeć, to tylko rzecz. Nie zamierzam płakać, chyba że ze śmiechu, co właśnie czynię, w ogóle przytaczając tę sytuację w tym poście.

Za możliwość zrecenzowania (i utopienia) książki dziękuję wydawnictwu Uroboros

Fakty objawione: 

Tytuł: Tancerze burzy
Tytuł oryginału: Stormdancer

Autor: Jay Kristoff
Tłumaczenie: Paulina Braiter-Ziemkiewicz

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 480

Grubość grzbietu: utopiłam, zanim zmierzyłam

Masa: nie miałam jak zważyć

Ciężar: Wisła wam powie [g=9,81 m/s2] 

Cena: 39,99 zł

Mobilność: no jak nawet do Wisły wpadła... XD