Najbardziej bezbarwna książka roku - "Zenith" Sasha Alsberg & Lindsay Cummings [RECENZJA]

Kiedy Youtuber bierze się za pisanie książki, rzadko wychodzi z tego coś dobrego. Jednak, gdy za pisanie zabiera się Youtuberka na co dzień zaznajomiona z literaturą i prowadząca książkowy kanał, to sprawa prezentuje się zupełnie inaczej, a my automatycznie oczekujemy czegoś dobrego. No ale nie tym razem.

Sasha Alsberg prowadzi książkowy kanał na amerykańskim booktubie, a ja zawsze lubiłam ją oglądać, bo podobał mi się sposób, w jaki gadała o książkach. I gadanie wychodzi jej całkiem nieźle, za to z pisaniem trochę gorzej, bo Zenith, który napisała w duecie ze swoją koleżanką, Lindsay Cummings, to chyba najbardziej nijaka książka, jaką w ostatnim czasie przeczytałam.

Androma to potężna najemniczka, dąży po trupach do celu, a jej poczynania znane są w całej Galaktyce Mirabel. Tak prezentuje się dla innych, ale dla załogi swojego statku jest przyjaciółką i przywódczynią. Gdy ich rutynowa misja nie idzie zgodnie z planem, wszyscy zostają pojmani przez bezwzględnego łowcę nagród, a cała galaktyka stoi u progu wojny.  

Zenith to takie pomieszanie tego, co znamy z Gwiezdnych wojen, a tego, co przedstawili nam twórcy The 100, jeśli chodzi o kosmiczne wątki, nie te ziemskie – przynajmniej w teorii, bo w praktyce wyszło tak sobie. Pomysł był naprawdę ciekawy, bo umieszczenie wydarzeń w kosmosie, stworzenie tam własnego świata od podstaw i posługiwanie się fizycznymi odniesieniami, niewątpliwie jest na plus i można nawet pokusić się o stwierdzenie, że oryginalne – bo jeszcze ta tematyka się nam tak nie przejadła. Szkoda tylko, że autorki nie zdecydowały się wykorzystać pełni możliwości swojego świata, a sam sposób, w jaki go opisały, naprawdę nie zachęca do zagłębiania się w tę historię. Nie wiadomo, co, jak i gdzie, bo nie ma tu żadnych praw. Raz jest tak, raz jest zupełnie inaczej. Cholera wie, jak co działa i na czym cokolwiek polega, bo zasadniczo wszystko śmiga tak, jak autorkom pomysł do głowy zawieje.

Zupełnie nie mogłam wczuć się w fabułę i kompletnie nie dbałam o losy bohaterów. Autorki skupiły się na szczegółach, które nie mają żadnego znaczenia dla głównej historii, za to skutecznie wybijają człowieka z rytmu i utrudniają zaangażowanie się w wydarzenia. Zanim dotrzemy do czegoś, co jest ciekawe, zostajemy zalani mnóstwem opisów, rozmyślań i innych pierdołek, które w perspektywie nie mają sensu i są niepotrzebne.

Do tego bohaterowie w ogóle nie zapadają w pamięć i dosłownie dwa dni po skończeniu tej książki ja już nie wiem, jak oni się nazywali. Mają tak puste charaktery i zerową charyzmę, że czytelnikowi zasadniczo zwisa, czy przeżyją, czy umrą. Nawet nie mogę stwierdzić, czy ich lubię, czy nie, bo oni mnie po prostu nie obchodzą – a to najgorszy rodzaj fikcyjnego bohatera.

W Zenicie (Zenithcie?) znajdziemy mnóstwo niepotrzebnych opisów, co już wcześniej pisałam. Jednak! Nie opisują one ani bohaterów, ani świata, ani wydarzeń także… co one opisują? No nic, a jakby je wywalić, to książka nie straciłaby zbyt wiele, za to kilka setek drzew można byłoby oszczędzić i zadbać o ekologię.

Także to kompleta strata czasu, wszechobecna nuda, rozwlekłość, nijakość i głupota. Nawet nie mam na co się złościć, bo całość jest po prostu miałka, nic nie wnosząca i mdła. Człowiek chciałby sobie skrytykować, a nawet nie ma czego się uczepić, bo wszystko jest tak samo bezbarwne, nudne i pozbawione wyrazu.

Nie polecam. Chyba, że nie możecie zasnąć w nocy – wtedy Zenith się wam przyda.

Fakty objawione: 

Tytuł: Zenith

Tytuł oryginału: Zenith

Autor: Sasha Alsberg & Lindsay Cummings

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Wydawnictwo: We Need YA!

Ilość stron: 624