Recenzja| Ostatnia spowiedź: Tom 1 - Nina Reichter

Cofnijmy się do starożytnych czasów, gdy ja, obecna tutaj, przyznaję bez bicia, pisałam fan fiction. Tak. Jest to ciemna i mroczna (hehe) część mej przeszłości, ale znowuż nie tak odległa i której się nie wstydzę. Owszem, teraz jak to czytam to mnie czasem krew zalewa albo chce mi się śmiać, że byłam (i pewnie dalej jestem) taka beznadziejna. Ale pomijając to…

Fan fiction to przede wszystkim idylla. Gwiazda zakochuje się w pięknej dziewczynie, ona oczywiście nie jest jego fanką, bo jakże by inaczej, ale odwzajemnia to uczucie. Mają trochę błahych problemów przy wyznaniu sobie miłości, bo trzeba w końcu jakoś przyciągnąć czytelnika, by nie uciekł po samym prologu. Później wydawać się może, że jest już cudnie i pięknie. Ale wtedy autor pod publikę pisze dramaty, które zazwyczaj trwają tak gdzieś z trzy, cztery rozdziały. Czyli, zdrady, nieporozumienia, zdrady, rozwrzeszczane fanki, zdrady. No i pełno pięknej i idealnej miłości, która przetrwa wszystko. A w momentach, gdy między główną parą bohaterów akurat dobrze się układa, wszystko jest aż nazbyt przesłodzone. Ogólnie jest przesłodzone. Wszystko jest przesłodzone.



A teraz pójdźmy o krok dalej i wyobraźmy sobie, że takie fan fiction zostaje wydane… W tym momencie powinno się krzyczeć z rozpaczy i zadawać pytania, czym sobie zasłużyliśmy na taką karę. No ale może nie jest w sumie aż tak źle… Jest po prostu nudno. Cholernie nudno. A o czym mówię? Warto by w końcu wymienić tytuł czyli przedmiot tego półhejtu, Ostatnia spowiedź: tom 1.

W wyniku całkowitego przypadku na lotnisku spotyka się dwoje ludzi. Oboje utknęli tam na noc, czekając na swoją kolejną przesiadkę. Wszystko jest zamknięte, budynek już dawno opuścili wszyscy podróżni. Ally i Bradin poznają się i wspólnie umilają sobie nocne chwile. Rozmawiają, śmieją się, zwierzają. Zaczynają budować niezwykłą więź, o której nie mogą zapomnieć, gdy nadchodzi nieuchronne rozstanie. Dziewczyna leci do Francji, chłopak do Niemiec. Czy to koniec czegoś, co tak naprawdę nie miało szans jeszcze zakiełkować?

No ale oczywiście, że nie! Przecież to piękny i idealny świat, w którym gwiazda rocka wzdycha do dziewczyny, którą ledwo zna i przez to staje się nieobecny w studiu, przyjaciele zaczynają się zastanawiać, co jest grane… A gdy Bradin zdobywa numer Ally, wszystko nagle nabiera nowych kolorów! (Tak, ten sarkazm powinien być wyczuwalny).

A co jest ostatnią kroplą w tym morzu? Rzecz, dla której przeczytałam tę książkę. Poniekąd z ciekawości. Ostatnia spowiedź to początkowo było normalne fan fiction pisane w internecie. O kim? Uwaga, uwaga. O Tokyo Hotel!

Zdziwi mnie to, co właśnie napiszę, ale polecam tę książkę wszystkim osobom, które pragną czystej i prawdziwie romantycznej miłości. Nie, fani Pięćdziesięciu twarzy Greya nie mają czego tu szukać. Ale osoby, gustujące w idealizujących powieściach z dużą ilością słodyczy – tak, to książka dla was.

W sumie… Mam dużą ochotę przeczytać drugą część. Jak w trakcie lektury rozpaczliwie czekałam na jakąś akcję. Było kilka takich momentów, w których myślałam „Tak! W końcu coś zaczyna się dziać!”. Ale później przewracałam kartkę i wracałam do tego, co było. No ale w końcu doczekałam się. Na czwartej stronie od końca, (CZWARTEJ stronie od KOŃCA), dopiero jest dreszczyk emocji. I to właśnie dzięki temu rozpaczliwie potrzebuję tomu drugiego. Choć z drugiej strony... Pewnie to będzie kolejne czterysta stron bezdennej nudy.

Mimo wszystkich negatywnych rzeczy, jakie zdołałam wam przybliżyć, ta powieść ma coś w sobie. Jest magiczna i naprawdę bardzo urocza. Przywraca wiarę w prawdziwą miłość, którą dzisiaj ciężko jest zachować.

A podsumowując. Odradzam Ostatnią spowiedź wszystkim, którzy lubią akcję. To zdecydowanie nie jest książka dla was, bo będziecie wieszać na niej psy. Lepiej, żebyście jej w ogóle nie czytali. Natomiast uważam, że ci, którzy kiedyś także pisali swoje fan fiction, powinni choćby z ciekawości przeczytać i samym ocenić, jaki mają stosunek do tej serii.

PS. Jak wam się podoba nowy wygląd bloga? Wolicie ten czy tamten poprzedni? Dajcie znać w komentarzach, bo jestem ciekawa waszego zdania ;)