Recenzja| Zbuntowana - Veronica Roth

W wieku lat dwudziestu dwóch wydała Niezgodną. Rok później miała premiera drugiej części trylogii, Zbuntowana. Dziś w kinach można zobaczyć jej ekranizację. Ale najpierw warto byłoby przeczytać książkę, żeby wiedzieć, czego się można spodziewać. A oceniając po samych zwiastunach, oj, ile będzie się działo! Co prawda dzisiejszym tematem recenzji nie jest film, ale powieść, lecz do niego także warto się odnieść.

Veronica Roth to nazwisko autorki, która teraz zestawiana jest z Suzanne Collins, J. K. Rowling czy Rickiem Rriordanem jako jedna z najlepszych pisarek dla młodzieży. Jak na jej bardzo młody wiek, to jest duże osiągnięcie. Miliony na koncie, rzesze fanów i popularność. Jej książki rozchodzą się jak ciepłe bułeczki. Roth potrafi wywołać skrajne emocje. Od śmiechu do smutku, od idylli do walki o przeżycie. Znajdziemy tu przekrój wszystkiego.

A teraz osoby, które nie czytały pierwszej części powinny pominąć ten akapit. Albo czytają na własną odpowiedzialność, lecz wtedy co złego co nie ja i to wasza wina, że sobie zaspojlerowaliście.

Tris jest niezgodna. Wybrała Nieustraszoność jako frakcję, w której spędzi resztę życia. Porzuciła rodzinny Altruizm, ku rozpaczy ojca. W nowym miejscu przechodzi inicjację, zdobywa przyjaciół, zakochuje się w przystojnym instruktorze o tajemniczym przezwisku. Sielanka? Nic bardziej mylnego. Przywódczyni Erudycji chce wyeliminować niezgodnych z gry. Nie można ich kontrolować, przez co nie wie, jak postąpią. Są poza systemem.

Jeanine Matthews chce przejąć władzę. Po nieudanym ataku na Altruizm nie zamierza się poddać. Zginęło bardzo wielu ludzi, a Tris musi uciekać, bo Nieustraszoność już jej nie ochroni. Razem z przyjaciółmi trafia do Serdeczności, na skrajach Chicago. Tam znajdują schronienie i wspierających ich ludzi. Muszą jeszcze raz stanąć przeciw Erudytom, ale czy tym razem im się uda? Czy Tris nie popełni jakiegoś głupstwa z uwagi na swojego brata, od niedawna członka tej frakcji? No… Powiem, że lektura nie odpowie na te wszystkie pytania, ale zrodzi ich jeszcze kilka razy więcej.

Okej! Koniec strefy spojlerów! Można przejść do rzeczy czyli do tego, dlaczego Zbuntowana jest lepsza od swojej poprzedniczki. Otóż… Po pierwsze i najważniejsze. Akcja! Mamy tu zdecydowanie więcej akcji, intryg, tajemnic… Nie zabraknie także poświęcenia, miłości i przyjaźni. No i znajdziemy kilka trupów, ale to już raczej normalne w tej serii.

Znowu oddaję wielki pokłon dla Veroniki Roth, która wymyśliła całą tę historię. Pierwsza część była trochę wzorowana na Igrzyskach Śmierci, ale druga, to już zupełna indywidualność. Nie znajdziemy chyba ani jednej rzeczy podobnej do innej książki. To jest bardzo duży plus, bo świadczy to o warsztacie pisarskim autorki. Wyszła od dobrej podstawy, ale skończyła już swoimi pomysłami.

W pierwszej części Tris była taka trochę nijaka. W drugiej zaczęła wydobywać z siebie cechy buntowniczej (hehe, nawiązanie to tytułu) dziewczyny, która nie zamierza patrzeć jak wali się jej życie. Nie było płaczu, była stanowczość i odwaga. A w niektórych scenach jej postawa wzbudzała we mnie skrajne emocje, co bardzo cenię u głównych bohaterek, bo wtedy wywierają na mnie duże wrażenie, pozytywne lub mniej, ale łatwo o nich nie zapominam.

Po drugie, albo powinno lepiej być po czwarte, by pasowało to kontekstu, to Cztery. Uwielbiam tę postać bezapelacyjnie. Sam pomysł na nazwanie tego bohatera sprawił, że nie mogła ona mi być obojętna. No ale przede wszystkim to przystojny, odważny, umięśniony, władczy, inteligentny, odpowiedzialny.. itepe itede chłopak w wieku lat osiemnastu. No i grany przez Theo Jamesa. A sama postać Cztery (Czterego? Odmiana się kłania, jej) została stworzona w taki sposób, że do ostatniej strony odkrywamy jego tajemnice, które szokują, rozczulają, przerażają…

Dla kogo jest Zbuntowana? Oczywiście dla tych, którzy czytali Niezgodną. Ale oprócz  tej oczywistości całą serię polecam osobom, którzy gustują w dystopijnych wizjach świata. Fani Igrzysk Śmierci na pewno znajdą w niej coś dla siebie, dodatkowo fani Intruza od Stephenie Meyer także. Ale polecam ją wszystkim bez wyjątku, bo mnie się bardzo podobała. A jeśli już ktoś z was czytał poprzednie recenzje i mniej więcej wie, w jakiej literaturze gustuję, na co zwracam uwagę i ceni podobne rzeczy, to przeczytanie Niezgodnej na pewno nie będzie złą decyzją.