Drugi Harry Potter?! - "Kroniki Jaaru" Adam Faber [RECENZJA]

Wiedźmy, jednorożce i fery to dopiero początek.

Mało kto nie słyszał o tej cudnie wydanej powieści. Reklamowana dosłownie wszędzie za sprawą swojej baśniowej treści jak i wspaniałej okładki. Wisienką na torcie jest porównanie głównej bohaterki do znanego wszystkim Harry’ego Pottera. Przyznam się bez bicia, piękno Kronik Jaaru skradło moje serce jako pierwsze. Dopiero później przeczytałam opis, który do końca sprawił, że musiałam po tę książkę sięgnąć. Teraz, gdy już jestem po lekturze, mogę się wypowiedzieć na jej temat i ocenić, czy powieść będzie jedynie wizualnym urozmaiceniem mojej biblioteczki, czy oprócz tego wzbogaci ją ciekawą treścią.

Kate Hallander jest typową licealistką, którą zajmują problemy z przyjaciółką i nowe zauroczenie chłopakiem. Spostrzeżenie przez nią zielonego kamienia na wystawie sklepu okultystycznego zapoczątkowuje serię nieprawdopodobnych wydarzeń, które doprowadzają główną bohaterkę do poznania prawdy o sobie, o tajemniczej krainie – Jaarze i Fionie, jej ferze.

Jak już wspominałam, Kate Hallander porównywana jest do Harry’ego Pottera. Po pierwsze, Kate nie jest chłopakiem. To już odrzuca ją w przedbiegach. No ale idąc dalej to po drugie, Kate nie ma koło siebie rudego Rona i oczytanej Hermiony.. Po trzecie, życie Kate nie stoi pod znakiem walki z Voldemortem. Po czwarte, dziewczyna nie ma na swoim czole blizny w kształcie błyskawicy. Po piąte, gdzie jest Snape, Lupin, Syriusz, Dumbledore i bliźniacy Weasley? Po szóste, eghem, Hogwart?

Stwierdzenie, że główna bohaterka Kronik Jaaru jest drugim Potterem jest  największą wadą powieści, bo sugeruje zupełnie inny typ literatury i w gruncie rzeczy oszukuje czytelnika, że spotka postać równie genialną jak nasz ulubiony czarodziej. Nie ma tak łatwo. Potter jest tylko jeden i nie sądzę, żeby komuś udało się go podrobić w taki sposób, by nie rodził on frustracji i zniesmaczenia oraz nie przypominał nieudolnej próby naśladowania czyichś pomysłów. Można się doszukać podobieństw między Kate a Harrym, ale trzeba przy tym bardziej zagłębić się w treść, bo nie są one widoczne na pierwszym planie, tylko po co?

Kroniki Jaaru mi się podobały, ale podczas lektury cały czas towarzyszył mi duży niedosyt. Czułam, że niektóre rzeczy związane ze światem i jego fizyką mogłyby zostać pogłębione, bo z wielką chęcią dowiedziałabym się więcej na ten temat. A tak to czuję, że nie do końca wykorzystano wszystkie możliwości, jakie krył w sobie Jaar.

Powieść czyta się szybko, wręcz błyskawicznie. Dosłownie biegnie się przez strony, bo wszystko jest bardzo prosto opisane, a język jest przyjemny i miły w odbiorze. Na szybką lekturę wpływa też mało skomplikowana fabuła, która oprócz swojej prostoty samej w sobie nie ma żadnej dodatkowej otoczki tajemnicy, bo w moim guście autor trochę nieudolnie odsłaniał wszystkie mocne karty, jakie posiadali bohaterowie. Coś, co czytelnik traktuje jako oczywistość już od pierwszego wspomnienia danej sprawy dla bohaterów pozostaje zaskoczeniem do samego końca. Więc gdy oni w końcu się dowiadywali o danej rzeczy i przeżywali pierwszy szok z tym związany, jak sobie siedziałam pod kocykiem i robiłam mentalnego face palma, że tak późno się zorientowali w sytuacji.

Największą zaletą Kronik Jaaru jest klimat, jaki panuje w całej powieści. To opis świata nie tyle fantastycznego, co baśniowego i nieskazitelnego. Każde stworzenie odgrywa w nim jakąś rolę, a wszyscy pracują dla siebie i czerpią z tego radość. Nasuwa mi to porównanie do Alicji w Krainie Czarów nie tylko pod kątem różnorodności opisywanych miejsc i stworów, co także sposobu, w jaki Alicja do nich trafia. To samo dotyczy Łucji i jej drogi poznawania Narnii. Można wrzucić jeszcze w tę kategorię Laurel z serii o wróżkach – Skrzydła Laurel. Sądzę, że Kate szybciej odnalazłaby z tymi bohaterkami wspólny język niż z Harrym. Po połączeniu tego wszystkiego ze sobą będziemy mieć jakieś tam pojęcie, co Adam Faber zaserwował swoim czytelnikom.

I niestety, ale książka nie wyzbyła się błędów i nieścisłości, ale na szczęście wszystkie pojawiały się na taką skalę, że można było na nie przymknąć oko. Nie raziły i nie irytowały. Były po prostu niegroźne i nie powodowały zbyt dużego zamieszania w fabule.

Patrząc chłodno na całą powieść; miewa ona lepsze i gorsze momenty. Nie jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić, że jest zła albo dobra. Ona jest czymś po środku i posiada cechy zarówno świetnych książek, które podbiły serca czytelników, jak i przewidywalność oraz schematy obecne w co drugiej młodzieżówce. Dlatego nie umiem jasno pokazać, co książka kryje w sobie genialnego, a co zupełnie powinno zostać odesłane do odstrzału. Kroniki Jaaru po prostu są. Nie wnoszą przełomowych rozwiązań, bo większość z nich już gdzieś tam na przestrzeni innych tytułów się pojawiła.

Nie czuję się porwana przez magiczny świat Jaaru, ale z drugiej strony z chęcią bym do niego powróciła przy okazji lektury drugiej części. Historia, którą przedstawia Adam Faber funduje miły powrót do dzieciństwa i zapewnia bardzo dobrą rozrywkę w postaci lekkiego „czytadła” na jeden, góra dwa wieczory.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Czwartej Stronie i We Need Ya!

 

Fakty objawione: 

Tytuł: Kroniki Jaaru. Księga luster

Autor: Adam Faber

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 456

Grubość grzbietu: 3,8 cm

Masa: 590 g

Ciężar: 5,79 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 36,90 zł

Mobilność: L (trzeba uważać na cudną okładkę)