Ty nie masz pecha, to pech ma ciebie - "Szamanka od umarlaków" Martyna Raduchowska [RECENZJA]

Czekaj, czekaj… czy ja czekam na wątek miłosny?

Podobno Szamanka od umarlaków była białym krukiem, nie wiem, nie dociekam. Wiem tyle, że teraz wydawnictwo Uroboros postanowiło wznowić powieść i obdarzyć ją nową szatą graficzną. W moim mniemaniu trochę lepszą niż poprzednia, ale jakby się tak chwilę zastanowić, to podobają mi się obie wersje. Do rzeczy! Nie liczy się okładka, tylko wnętrze, prawda? (Albo przynajmniej stwórzmy jakieś pozory).

Ida urodziła się w szanowanej czarodziejskiej rodzinie, tyle że bez żadnych magicznych zdolności. Najwidoczniej bycie medium nie wpisuje się w standardy państwa Brzezińskich. Rodzice z góry zaplanowali dla niej całą przyszłość, ale jak to na młodą bohaterkę przystało, dziewczyna ma własne plany. Postanawia wybyć z rodzinnego gniazdka i udać się na upragnione studia do Wrocławia, gdzie kontrola rodzicieli nie sięga. Czyżby?

Zaraz po premierze wysypały się recenzje. Jedne pozytywne, inne negatywne. Nie lubię czytać książek w fali tego największego szumu, dlatego najpierw postawiłam Szamankę frontem na swojej półce i podziwiałam ją przez jakiś czas. Dopiero teraz po nią sięgnęłam, gdy już zdążyłam zapomnieć, za co dokładnie czytelnicy ją chwalili.

Po pierwsze i najważniejsze, i najlepsze, i w ogóle sprawiające największą przyjemność, to humor. Żarty, jakimi sypią bohaterowie, idealnie wpasowuje się w moje poczucie estetyki, a większość śmiesznych scen wynika z odpowiednich sytuacji i skojarzeń. Nie ma głupich kawałów i sucharów Strasburgera, jest humor, który potrafi rozweselić, przy okazji nie będąc zbyt nachalnym.

Ida, Ida… Nosz cholera jasna mnie z nią bierze. Dziewucha wie tyle co nic, a i tak musi się wypowiedzieć, ba, musi mieć ostatnie słowo w dyskusji, w której nie ma racji. Wszyscy jej mówią że jest tak i śmak, a ona, mając zerowe pojęcie na ten temat, będzie się rządzić i przemądrzać, bo według niej jest inaczej niż ogólnie przyjęta oczywista oczywistość. I jeśli chodzi o to jej całe „mediowanie”, to powiedzmy, że ją rozumiem, chociaż na szczęście nie byłam nigdy postawiona w podobnej sytuacji, Ida nie chce się zajmować trupami i duchami, okej. Ale jej opór i wykręcanie się od obowiązków wydawało mi się być trochę za bardzo przerysowane. Za bardzo angażowała się w olewanie sprawy zamiast po prostu ją załatwić i mieć więcej świętego spokoju.

Za to ciotka Tekla, o matulciu, to bohaterka mojego życia. Jest charakterna, zadziorna, stanowcza, a do tego wszystkiego jest duchem, mieszka w świetnym domu i skrywa wiele tajemnic. Ta postać zdecydowanie skradła książkę i sprawiła, że powieść czytało mi się pięć razy lepiej. Jej sposób bycia oraz nietypowe wysławianie się w trzeciej osobie skradł moje serce.

Jeśli zaś chodzi o samą akcję, to takowej nie uświadczymy. Przez zdecydowaną większość książki dzieje się niewiele. Niby przez cały czas w oddali majaczy nam gdzieś tam wielki punkt kulminacyjny, ale dążymy do niego bardzo powoli. Zaś później wszystko nagle przyspiesza, wybuchają trzy bomby, dwa granaty, czytelnik nie wie co się dzieje… i znowu nastaje cisza, a do końca powieści zostaje jeszcze ponad 50 stron, na których też ciekawych wydarzeń brakuje. Autorka skupiła się na pokazaniu świata, w który wkracza Ida z dużą dokładnością. Razem z nią poznajemy ciekawe aspekty bycia medium, zaprzyjaźniamy się z łapaczem snów, oglądamy różne wizje, słuchamy dziwnych odgłosów wydawanych przez willę ciotki Tekli i wciągamy dobry humor przez nos w odpowiednio dużych dawkach. To nie o akcję chodzi w Szamance od umarlaków, a właśnie o to jej szamanowanie i gadanie z umarlakami.

Co do samej powieści mam tylko jedno „ale”. Otóż Szamanka jest po prostu nielogiczna. Nie wszystkie wydarzenia się ze sobą kleją, chociaż w teorii powinny. Może autorka użyła za mało kropelki? W jednej chwili bohater czegoś nie wie, później nie ma żadnego momentu czy choćby delikatnego wspomnienia, że ktoś mu zdążył to coś wytłumaczyć, a kilkanaście stron dalej ten sam gość staje się znawcą w dziecinie, o której przed chwilą nie miał pojęcia. Takich kwiatków zdarzało się trochę, ale patrząc na całą konstrukcję książki, one idealnie wpasowują się w całą konwencję. Nieścisłości dało się przeboleć i aż tak nie raziły w oczy. A w razie czego winę można zrzucić na Pecha, prawda?

Ah… i najważniejsze! Co tam ciotka Tekla, zapomniałam o łapaczu snów! To cofam, w takim razie te dwie postacie skradły książkę. Do tego Szamanka od umarlaków to jedna z nielicznych książek, w których czekam na rozwój wątku miłosnego. Tak ładnie zaczynał się zarysowywać! Nieśmiało liczę na to, że w drugim tomie autorka pociągnęła ten temat. I sprawiła, że jest więcej Tekli. I łapacza!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Uroboros

Fakty objawione: 

Tytuł: Szamanka od umarlaków

Autor: Martyna Raduchowska

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 352

Grubość grzbietu: 2,5 cm

Masa: 352 g

Ciężar: 3,46 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 39,99 zł

Mobilność: M