Seriale? Seriale #6 - The Innocents/ The Good Doctor/ Młody Sheldon

Hej, ho! Jesień szaleje za oknami już w pełni, już wszystkim wakacje się skończyły, uczniowie mają za sobą pierwsze sprawdziany, a studenci zmagają się z bolesną rzeczywistością i powrotem na uczelnię. Ale są też plusy, większość seriali przychodzi nam na pocieszenie z nowymi sezonami! Jednak zanim to, to ja jeszcze mam wam do opowiedzenia o kilku produkcjach, które udało mi się w lecie obejrzeć, a o których moich opinii jeszcze nie znacie. A więc do dzieła!

Młody Sheldon/ Young Sheldon: sezon 1

No, powiem wam szczerze, że nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Nawet nie była to miłość od drugiego wejrzenia! Gdy pierwszy raz usłyszałam o pomyśle na ten serial, miałam mieszane uczucia. Z jednej strony się cieszyłam, że mój ukochany Sheldon z The Big Bang Theory dostanie więcej czasu antenowego i będziemy mogli poznać historie z jego dzieciństwa, a z drugiej byłam przerażona, że twórcy zrujnują tę postać, by tylko móc zarobić trochę dolarów.

Młody Sheldon opowiada historie dziewięcioletniego chłopca-geniusza, który już w tym wieku idzie do pierwszej klasy liceum, jest zdolny do rozwiązywania najtrudniejszych zadań i w wolnym czasie czyta książki naukowe, ale brakuje mu umiejętności podejmowania interakcji z ludźmi. To nie zbieżność nazwisk, to ten sam Sheldon Cooper, którego losy możemy od kilku lat oglądać w serialu komediowym Teoria Wielkiego Podrywu. Dla fana TBBT jest to nie lada gratka, ale dla kogoś niezaznajomionego z tematem, nie zrobi to wielkiej różnicy.

Pierwsze wrażenie? Kiepskie. W odtwórcy młodego Sheldona w ogóle nie widziałam tej iskry, którą ma Jim Parson wcielając się w tę postać w teraźniejszości. Ale jednak nie było tak źle, bo zza ekranu słyszymy głos Parsona-Sheldona właśnie, opowiadający wszystkie swoje młodociane przewinienia. Nie poddałam się, na szczęście, bo w okolicach szóstego odcinka zaczęłam naprawdę się wciągać. Dopiero od tego momentu Iain Armitage wczuł się w swoją rolę i zaczął grać, tak jak powinien, albo po prostu ja już przywykłam do nowej twarzy i zaakceptowałam go w tej roli. Zaczęłam też zauważać drobne szczegóły, na które twórcy zwracali uwagę. Sposób, w jaki Sheldon się wypowiada, jak myśli, jak się ubiera i co robi, zaczął przypominać to, co widzimy w TBBT.

A wiecie, co mnie już do końca kupiło? W Młodym Sheldonie poznajemy genezę pewnych nietypowych zachowań. Pierwsze użycie „To jest moje miejsce”, dlaczego Sheldon nie lubi geologii czy moment spisania przez niego pierwszego w życiu kontraktu.

Aktor wcielający się w młodą wersję nieobytego fizyka spisał się na medal i wymiatał w każdym odcinku. Aktorka grająca babcię… no cóż, babcia to druga najlepsza postać w serialu. Została genialnie napisana i nie raz sprawi, że będziecie się śmiać do ekranu. A podium zamyka Missy czyli siostra bliźniaczka Sheldona – po prostu cudo! Cała reszta obsady jest równie dobrze dobrana, ale wiecie, ta trójka jest wyjątkowa. Także ja serdecznie polecam. Jeśli jesteście fanami Teorii wielkiego podrywu, to jest to dla was pozycja obowiązkowa (tylko dajcie jej szansę, bo początek może nie być kolorowy), a jeśli raczej się z tym serialem nie lubicie, bądź go w ogóle nie znacie, to nic straconego – Młody Sheldon ma mało wspólnego z oryginałem i z powodzeniem można go potraktować jako familijną opowieść o dziewięciolatku z ponadprzeciętną wiedzą.

The Good Doctor: sezon 1

O tym serialu trochę się nasłuchałam i okrutnie mocno chciałam go obejrzeć. Na moje szczęście okazało się, że TVP zamierza wyemitować cały pierwszy sezon. Zarządziłam domowy seans i… byłam zachwycona pierwszym odcinkiem. Udało mi się nawet na nim wzruszyć, bo był po prostu cudowny; dużo się w nim działo, a także było pełno scen chwytających za serce. Miałam naprawdę spore oczekiwania co do ciągu dalszego tylko… zapomniałam, że ten serial w ogóle leci w naszej polskiej TV. Skleroza nie boli, ale trzeba się naszukać, dlatego dopiero teraz nadrobiłam resztę odcinków.

The Good Doctor opowiada historię młodego lekarza, Shauna, rezydenta chirurgii, który ma autyzm i zespół sawanta. Jest wybitnie uzdolniony, ale brakuje mu obycia i umiejętności porozumiewania się z drugim człowiekiem. Zespół, do którego został przydzielony w szpitalu, sceptycznie podchodzi do jego osoby, nie traktując go poważnie, z czym Shaun musi sobie dać radę.

Jak to w serialu medycznym znajdziemy tu pełno różnych ciekawych przypadków; zaczynając od pacjentów cierpiących na zwykłe infekcje, poprzez słynnych sportowców z nietypowymi urazami a kończąc na tych decydujących się na terapie eksperymentalne. Ale co czyni tę produkcję tak wyjątkową? Shaun oczywiście. Ta postać pokazuje nam, że z chorobą da się normalnie funkcjonować, bo ograniczenia są tylko w naszej głowie.

W każdym odcinku poznajemy dwie różne historie dwóch różnych pacjentów, przez co na pewno widz nie będzie się nudzić. Do tego równolegle obserwujemy zmagania Shauna z nieufnością swoich współpracowników i jesteśmy świadkami jego niezwykłego geniuszu. Twórcom udało się znaleźć idealny balans pomiędzy pokazywaniem widzom osobistego życia lekarzy, a leczeniem nietypowych pacjentów. Na pewno obie strony was zaciekawią i będziecie wszystkim kibicować!

The Good Doctor to serial pełen wzruszeń i pozytywnej energii, do którego aż chce się wracać. Bez problemu można się przywiązać do bohaterów i kibicować im na drodze do osiągnięcia sukcesu. Zdecydowanie polecam tę produkcję wszystkim fanom seriali medycznych, bo z autystycznym młodym chirurgiem Shaunem odkryjecie zupełnie inną stronę tego gatunku.

The Innocents

The Innocents to jedna z netflixowych „nowszych nowości”. Pierwszy sezon liczy sobie 8 odcinków i oferuje bardzo umiarkowaną ilość akcji, jeśli nawet nie zerową. A do obejrzenia tej produkcji skusił mnie sam pomysł na fabułę i właśnie fakt, że odcinków jest niewiele. No i co z tego, skoro tutaj praktycznie nic się nie dzieje.

June i Harry są szaleńczo w sobie zakochanymi nastolatkami. W ich życiu jest wiele niewiadomych; matka June odeszła przed kilkoma laty, nie do końca wiadomo dlaczego, a jej brat nigdy nie wychodzi z domu, boi się postawić stopę na zewnątrz. Harry zaś musi opiekować się chorym ojcem i sprawować pieczę nad domem. Tych dwoje postanawia uciec, pozostawiając wszystkie niewiadome za sobą. W trakcie ich podróży jednak sprawy się komplikują, bo June odkrywa swoje nadprzyrodzone umiejętności – potrafi zmieniać swoją postać.

Mam nadzieję, że dobrze udało mi się zarysować opis, bo szczerze mówiąc, nie było to proste zadanie. W The Innocents jest naprawdę ogrom tajemnic i zagadek, którymi widz jest bombardowany już od pierwszego odcinka, ale na które nie udziela się odpowiedzi aż do samego końca. Sam koncept na fabułę jest genialny i ciekawy, ale został on podany w tak mało zjadliwy sposób, że ja po skończeniu tego sezonu jeszcze długo będę mieć niestrawności. Na samym początku widz za wiele nie ogarnia. Nic nie jest wyjaśnianie, za to cały czas pojawiają się nowe niewiadome. Tylko co z tego. Niby chce się poznać odpowiedzi na nurtujące pytania, ale tak naprawdę to ma się to głęboko gdzieś, bo całość jest po prostu koszmarnie nudna. Wszystko jest takie rozlazłe i pokraczne, żadnego znośnego tempa akcji tu nie uświadczymy, a do tego zamiast skupiać się na tym, co interesujące, to twórcy pokazują to wszystko, co widza w ogóle nie obchodzi. Bo wiecie, niby dzieje się ogrom rzeczy, ale zostają one przedstawione w tak ślamazarny sposób, że możecie ziewać do woli, bo i tak nic wam nie umknie. To jest tym bardziej irytujące, bo serial póki co ma 8 odcinków, a ja przez ponad połowę zastanawiałam się, czy to kiedyś się rozkręci. Spoiler: niezbyt. Dopiero w ostatnim epizodzie coś tam się lepiej zadziało.

Do tego dochodzi jeszcze kwestia techniczna, która mnie strasznie irytowała. Bohaterzy pochodzą z Wielkiej Brytanii i tam też rozgrywa się część wydarzeń. Jednak połowa ma miejsce w Norwegii. Przez to słyszymy dwa języki; angielski i norweski, ale w tak nieogarnięty sposób, że głowa mała. Zamiast jasno określić, w jakich sytuacjach i jakie postacie w jakim języku się porozumiewają, to twórcy przerzucają się nimi w zależności od cholera wie czego. W jednej scenie w dialogu między dwoma bohaterami raz pada zdanie po norwesku, by ta druga osoba odpowiedziała po angielsku, a później dodała frazę po norwesku. Po co? Robił się tylko niepotrzebny miszmasz i dezorientacja, czy ta osoba na pewno pochodzi z Anglii, czy może jednak jest z Norwegii, czy może się z choinki urwała i bawi się w poliglotę.

I chociaż całość nie liczy sobie wiele, bo 8 odcinków to nie jest dużo, to jednak mam wrażenie, że upłynęły lata świetlne odkąd zaczęłam ten serial oglądać. Nie miałam zapału, by włączać kolejne odcinki, bo wiedziałam, że nic specjalnego tam się nie wydarzy. To produkcja z gatunku tych, w których niby dzieje się wiele, ale tak naprawdę nie dzieje się nic. Pomysł był genialny, ale realizacja leży i kwiczy, tarzając się w błocie. Tylko kadry są ładne, ale to żaden wyczyn, Norwegia i Wielka Brytania to ogólnie bardzo ładne kraje. 

I to by było na tyle, jeśli chodzi o podsumowanie seriali, jakie udało mi się ostatnio obejrzeć. Chociaż może nie tak ostatnio, bo trochę czasu od seansu minęło, ale szz. 

Widzieliście coś z tej trójki? Macie w planach? Czy może do czegoś was zraziłam/zachęciłam?