Ałtorko... dlaczego? - "Pierwsze słowo" Marta Kisiel [RECENZJA KSIĄŻKI]

Oj, pani Kisiel, cóż to tu pani wymyśliła? Że zbiór opowiadań, tak? No, to zaraz wam wszystko powiem, co ja o tym myślę (a nie będzie to łatwe, bo w sumie to sama nie wiem, co mam myśleć).

Pierwsze słowo to antologia zawierająca jedenaście opowiadań, których Ałtorką jest Marta Kisiel. Już na samym wstępie Kisiel pisze, że opowiadań to ona pisać nie umie. I wiecie co? Chyba jestem tego samego zdania. Ale ja znowu za czytaniem tej formy też niezbyt przepadam, więc równowaga we wszechświecie zostaje utrzymana. A po tę książkę sięgnęłam tylko dlatego, że bardzo podobało mi się Toń i liczyłam na zgłębienie mojej znajomości z Ałtorką, poznanie jej możliwości, a nic lepiej nie pokazuje przekroju przez talent pisarza niż jego zbiór opowiadań.

Powiem szczerze, że na palcach u jednej ręki mogłabym policzyć historie, które przypadły mi do gustu. Niestety, ale znaczna większość mi się nie podobała i po prostu mnie nudziła, sprawiając, że książkę mającą raptem 300 stron ja męczyłam dwa tygodnie.

Chociaż zaczęło się nie tak znowu najgorzej. Opowiadanie Rozmowa dyskwalifikacyjna nie było złe. Nie zakochałam się w nim, ale przyjemnie mi się je czytało. Ałtorka miała pomysł na głównego bohatera, a konkluzja była w punkt. Jednak w dalszych historiach było już trochę gorzej.

Drugie sobie przemilczmy, pomówmy dopiero o trzecim, którym Dożywocie. Tak, dokładnie. Z dobrych źródeł wiem, że jest to po prostu pierwszy rozdział powieści pod tym samym tytułem. Trochę nie rozumiem jego obecności z tym zbiorze, ale że była to jedna z lepszych historii (i sprawiła, że mam ochotę sięgnąć po całość), to będę narzekać dopiero za chwilę.

Jakiś czas później jest jeszcze Przeżycie Stanisława Kozika, które znowuż bardzo mi się podobało i podczas lektury dobrze się bawiłam. Ah, ten czarny humor, ta parodia współczesnego świata ukryta pod warstwą świetnego humoru. Ja mogę takie rzeczy czytać na okrągło.

Dalej zwróciłam jeszcze uwagę na Szaławiłę, czyli opowiadanie, które niedługo ma się przerodzić w pełnoprawną powieść i wejść na półki księgarni jako trzeci tom Dożywocia. To także bardzo mi się podobało i nie mogę się doczekać, aż poznam ciąg dalszy przygód bohaterów. Był humor, była świetna zabawa i postacie, o których miło było czytać.

Cały świat Dawida było jeszcze całkiem całkiem. Ale prawdziwym sztosem według mnie jest ostatnie opowiadanie, od którego cały zbiór przyjął tytuł czyli Pierwsze słowo. Jest bardzo krótkie, ale wiecie co? Jest chyba najlepsze! Na równi z tym o panu Koziku.

I już wam zaraz wszystko powiem, dlaczego Kisiel w opowiadania to tak niespecjalnie. Otóż nie rozumiem trochę idei tego zbioru. Sześć na jedenaście opowiadań już kiedyś zostało opublikowane. I w sumie okej, nie każdy ma dostęp do tych pierwszych wersji, bo w tej chwili próba złapania antologii, w których się one pojawiły, albo graniczy z cudem, albo kosztuje miliony monet. Ale niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczego postanowiono wrzucić tutaj Szaławiłę i Dożywocie? Dożywocie dosłownie stoi obok, na tej samej półce w księgarni, spokojnie możemy sięgnąć po tę pełnoprawną powieść, a nie raczyć się jedynie malutkim fragmentem. A Szaławiła? Niedługo dostaniemy całą książkę, więc dlaczego wrzucony zostaje tutaj pierwszy rozdział? A żeby jeszcze było lepiej, my to opowiadanie mogliśmy już czytać, bo całkiem niedawno ukazało się nowe wydanie Dożywocia, które je w sobie zawierało! I teraz pasowałoby zrobić trochę matematyki (nie bawiłam się nią od maja, ale damy radę, tego się nie zapomina). Tylko te dwa opowiadania wspólnie mają prawie 120 stron. A przypomnę wam, że cały zbiór ma tych stron 317. Także… Error 404.

Niektóre opowiadania z tego zbioru były po prostu okropne. Mit o Demeter i Korze… co tam się właściwie działo? Albo było takie jedno, w którym Kisiel postanowiła wykreować swój własny świat, z własną fizyką i zasadami, ale poległa i to okrutnie. Po prostu nie da się zrobić czegoś tak angażującego w 30 stronach, bo niestety, ale w tym wypadku kończy się to wielkim miszmaszem. I niestety, ale pozostałe, których tu z tytułu nie wymieniłam, były po prostu nudne i w tej chwili, gdzie od lektury nie minęło zbyt dużo czasu, ja już nie pamiętam, co się w nich działo.

Jestem trochę rozczarowana, a w sumie nie miałam ukierunkowanych oczekiwań. Tylko dwa opowiadania przypadły mi do gustu tak, że nie mogę się do nich w żaden sposób przyczepić. Kolejne cztery były okej, ale tu już pojawia się „ale”. A reszta? No po prostu nie.

Jeśli jesteście fanami Kisiel, to pewnie po Pierwsze słowo sięgniecie, wręcz będę was do tego namawiać, bo jestem ciekawa, co będą myśleć osoby trochę bardziej doświadczone z twórczością Ałtorki. Za to jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać twórczości tej pani, to póki co trzymajcie się od tej antologii z daleka i na początek sięgnijcie po coś innego (o, po Toń, Toń czytałam i serdecznie polecam!).

Jest w sumie jeden plus (oprócz tych dwóch świetnych opowiadań); nie zrażam się do twórczości Kisiel, wręcz odwrotnie. Pragnę poznać ciąg dalszy Dożywocia! Także może niedługo… 

Fakty objawione: 

Tytuł: Pierwsze słowo

Autor: Marta Kisiel

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 320

Grubość grzbietu: 2,2 cm

Cena: 39,99 zł

Mobilność: M