Nie patrz się, nie patrz się - "Seria niefortunnych zdarzeń" [Serial Netflix]

Boskość wyrażona w jednym sezonie i ośmiu odcinkach.

Zacznę od tego, że książek z Serii niefortunnych zdarzeń nigdy nie przeczytałam. Kojarzyłam film, który wyszedł gdzieś w okolicach 2004 roku, ale też nigdy go w całości nie oglądnęłam. Jedynie pamiętam ten fragment z samochodem pozostawionym na torach, ślubem i bobasem w klatce, 
ale zawsze miałam mniejsze lub większe pojęcie, o czym jest cała seria. Gdy się dowiedziałam, że Netflix planuje nakręcić serial na jej podstawie, byłam dość sceptycznie do niego nastawiona. Po co odgrzewać stare kotlety?

Pewnego dnia czternastoletnia Wioletka, dwunastoletni Klaus i kilkumiesięczna Słoneczko otrzymują informację o pożarze, który wybuch w ich domu i w którym zginęli ich rodzice. Tak zaczyna się tułaczka sierot w poszukiwaniu schronienia. Bankier,  pan Pou, podjął się obowiązku znalezienia im opiekuna. W wyniku niefortunnych zdarzeń dzieci trafiają do okrutnego i chciwego Hrabiego Olafa, będącego ich dalekim krewnym. Zależy mu tylko na wielkiej fortunie, którą odziedziczy Wioletka wraz z osiągnięciem pełnoletności.

Bez bicia się przyznam, że nie oglądnęłam zwiastuna.  To znaczy, próbowałam, ale nie spodobał mi się już po pierwszych sekundach. Zapowiadało się na to, że cały serial będzie opowiadany z perspektywy narratora, którym jest Lemony Snicket. Wtedy sobie pomyślałam, że chyba coś jest nie tak i na pewno to się nie uda, że to jest bezsensu. Kolejny raz się myliłam. Najwidoczniej nic, za co bierze się Netflix, nie jest potraktowane po łebkach. A skoro uznali, że warto zainwestować w serial na podstawie tych książek i zrobić go w taki sposób, to pomylić się nie mogli.

Jakże byłam zaskoczona, gdy  włączyłam pierwszy odcinek i usłyszałam piosenkę z czołówki śpiewaną przez Neila Patricka Harrisa. Później został on wymieniony w obsadzie jako… Hrabia Olaf. A skoro on gra główną rolę, to serial nie może być zły. Kolejnym zaskoczeniem była scena z Cobie Smulders, w której występuje jako… matka dzieci. Gwiazdorska obsada z mojego ukochanego Jak poznałem waszą matkę i już wiedziałam, że przepadłam.

Seria niefortunnych zdarzeń jest wyjątkowa w każdym calu. Składa się z ośmiu odcinków, z czego każde dwa opowiadają jedną historię z poszczególnych tomów cyklu. Ogólnie serial podobno pokrywa cztery pierwsze książki Dodatkowo, każda część historii dzieci ma oddzielną piosenkę z czołówki, która krótko opisuje to, co będzie działo się w odcinkach.

Serial został pięknie zrobiony. Scenerie są piękne, na obsadzie też można oko zawiesić. Malina Weissman grająca Wioletkę idealnie pasuje do swojej roli. Louis Hynes odzwierciedlający Klausa także dobrze sobie radzi ze swoim zadaniem. Kenneth Todd Freeman jest wykapanym panem Pou. Jedyna moja uwaga dotyczy małej aktorki wcielającej się w Słoneczko, która czasem wypada bardzo sztucznie i nierealnie poprzez używane na niej CGI. A Lemony Snicket… To połączenie sarkazmu i dobrego wychowania.

Neil Patrick Harris zasługuje na osobny akapit. Myślałam, że skradł moje serce w pierwszych dwóch odcinkach, gdzie był bezwzględnym i nieobliczalnym Hrabią Olafem. Tam śpiewał i grał. Potem przyszedł epizod trzeci i czwarty, gdzie jego bohater udawał Stefano, uroczego i niezrównoważonego asystenta naukowca. W piątym i szóstym był piratem z jedną nogą. A w siódmym i ósmym przeszedł samego siebie. Był… kobietą. W zdjęciach na Netflixie promujących te odcinki nie zorientowałam się, że ta kobieta to tak naprawdę nie kobieta, a Harris.

Akcja serialu rozgrywa się w jakimś wykreowanym świecie. Nie mam pojęcia w jakim, bo chyba jego nazwa nigdzie wprost nie pada, a jak już wiecie, nie znam książek. Jednak ten świat jest pomieszaniem naszego prawdziwego z nierealną i bajkową rzeczywistością. Tylko tutaj po jednej stronie ulicy może mieszkać Hrabia Olaf w starej i obskurnej willi rodem z Draculi, a po drugiej wesoła i przyjazna pani sędzia w kolorowym i cukierkowym domu jak z baśni o Jasiu i Małgosi.

Musiano także użyć wielu efektów specjalnych. Jedne wypadają lepiej, inne trochę gorzej. Na przykład te wszystkie komputerowe zabiegi zastosowane na Słoneczku, jak już pisałam wcześniej, wypadają dość sztucznie. Jest też taka jedna scena z Klausem, w której prawie nauczył się latać i przed upadkiem z urwiska uchroniła go szyba. Wiem, że on jest jeszcze dzieckiem i nie waży wiele, ale chyba jak przygrzmocisz całym ciężarem w okno, to nie odbijesz się od niego jak od trampoliny, prawda?

Byłam sceptycznie nastawiona do pomysłu z narratorem w postaci Lemony’ego Snicketa, ale, o dziwo, sprawdziło się to całkiem nieźle i teraz nie wyobrażam sobie serialu bez niego. Pełno jest anegdotek z jego udziałem i historii, które opowiada i które, jak myślę, zaczerpnięte są bezpośrednio z życia autora książek. Poprawcie mnie, jeśli się mylę. Dodatkowo przez pewne informacje, które od niego dostaniemy, jesteśmy o krok przed bohaterami. My już wiemy, co stanie się za chwilę, przez co jeszcze bardziej jesteśmy sfrustrowani, że nie możemy nic zrobić, aby pomóc sierotom. Czasem przypomina to krzyczenie do ekranu tak jak na horrorze: „nie wchodź do tego pokoju!”

Serial jest majstersztykiem. Odcinki trwają od 40 do 55 minut, zależy który jaki się trafi. Spokojnie można je wszystkie oglądnąć w jeden dzień, chociaż tego nie polecam. Poziom niesprawiedliwości i frustracji osiągnie wtedy swoje apogeum. Ja musiałam pauzować średnio co dwa i przywrócić się do rzeczywistości. Historia sierot Baudelaire’ów jest smutna, tragiczna i krzywdząca. Gdy już się wydaje, że wszystko się ułoży, nadchodzi nagły zwrot wydarzeń. Twórcy nie pozwalają nam na zbyt długi oddech ulgi.

Z jednej strony Seria niefortunnych zdarzeń jest do bólu realna. Z drugiej jednak jest wyjątkowo nierzeczywista. Cały sezon balansuje na cienkiej granicy między tymi dwoma sferami, czasem nieznacznie przekraczając jedną z nich. Serial jest warty uwagi i, jeśli tylko lubicie takie klimaty, na pewno się w nim odnajdziecie. A później dołączycie do grona konających z bólu w oczekiwaniu na nowy sezon. Chociaż tutaj trzeba oddać ukłon Netflixowi. Wszystkie odcinki wychodzą za jednym zamachem i nie trzeba czekać na nie tygodniami. 

 

PYTANIE Z INNEJ BECZKI:

zastanawiam się nad zorganizowaniem BOOK TOURu. Bylibyście chętni wziąć w czymś takim udział? Patrz: ankieta u góry po prawej stronie 

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/ewuniuniaa/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia