Potwór przychodzi "Siedem minut po północy" - Patrick Ness & Siobhan Dowd

Siedem minut po północy jest jak Nutella. Nie jesteś w stanie opisać jej smaku, dopóki jej nie spróbujesz.

Pierwsze co widzisz: okładka. I myślisz… Hm… Bierzesz do ręki. Zauważasz nietypową wielkość książki, niewielką objętość i duży ciężar. Potem otwierasz, aby przewertować strony. I na każdej z nich widzisz jakiś obrazek; mały, duży, przy tekście, na tekście.

A często też pojawiają się pełnowymiarowe ilustracje. Czcionka jest duża, przejrzysta, duże odstępy. Papier kredowy. Wydaniem powieść przypomina album, prawda?

Trzynastoletni Connor wychowuje się bez ojca, który założył w Stanach nową rodzinę. Chłopak znajduje się tylko pod opieką matki, chorującej na nowotwór. A za ich domem rośnie wielki cis, który z wyglądem potwora któregoś razu przychodzi do chłopca, dokładnie siedem minut po północy. I przy każdym ich spotkaniu opowiada kolejną historię, która nie kończy się tak, jak powinna.

Siedem minut po północy jest książką niezwykłą pod każdym względem. To przykład tego, że można zbudować piękną historię bazując na samym stylu pisania i ogólnym zarysie, przy tym wzbudzając w czytelniku silne emocje. Książka jest przeładowana miłością, niesprawiedliwością, bólem i chorobą. Sposób, w jaki Patrick Ness opisał uczucia Connora, jest niepowtarzalny. Nawet nie trzeba lubić dzieci, aby się wzruszyć i mimowolnie współczuć chłopcu, który jest nad wyraz dojrzały jak na swój wiek, a jednocześnie pozostaje jedynie trzynastolatkiem, który nie ma jeszcze pojęcia o życiu.

Trzy historie, które potwór opowiada Connorowi są zaprzeczeniem typowych opowieści, które się czyta dzieciom na dobranoc. Tutaj znajdziemy idealne odwzorowanie życia, w którym nie wszystko kończy się pomyślnie. Nie ma dobrych i złych bohaterów. Są po prostu ludzie, którzy pod wpływem aktualnych wydarzeń są w stanie posunąć się do skrajnych czynów.

Sądząc po fabule i wieku głównego bohatera, książka została napisana dla dzieci. Ale takie jej kategoryzowanie zrobi jej wielką krzywdę. Siedem minut po północy z powodzeniem może zostać historią ponadczasową i uniwersalną dla wszystkich, niezależnie od wieku. Historie opowiadane przez potwora przypominają duchy z Opowieści wigilijnej. Ich morał i tematyka nasuwa porównanie do Małego Księcia, gdzie życiowe prawdy mogą być interpretowane na różne sposoby. To samo ma związek z postacią potwora. Dzieci na ślepo przyjmą jego obecność w historii. Ale gdy dorosną i powrócą do tej powieści, zaczną się już zastanawiać. Czy on był prawdziwy? Czy miał prawo istnieć?

Używałam słowa „powieść” na przemiennie z „książką”, żeby nie mieć za dużo powtórzeń, ale prawdą jest to, że tak naprawdę Siedem minut po północy nie pasuje mi do żadnej kategorii. Zawiera w sobie wiele elementów baśniowych, posiada morał i przesłanie, ale jednocześnie użyto w niej wiele metafor i można znaleźć filozoficzny ogląd świata. Do tego dochodzi fabuła i bohaterowie, których w przeciągu 200 stron autor wyposażył w ciało i duszę, którzy byli do bólu realni.

Książka jest na pewno warta uwagi. Można ją odbierać na wiele różnych sposobów, bo każdy z nas jest inny i szuka czegoś innego w literaturze. Dla ciebie może być przyjemną historią na jeden raz do poduszki, dla twojej koleżanki przyczyną wzruszeń i płaczu. Zaś dla twojego kolegi przeżycia Connora mogą być źródłem pięknych cytatów. A dla twojej mamy mogą stać się poradnikiem w kwestii wychowywania dziecka. I taka jest prawda. Siedem minut po północy jest tak uniwersalne, że każdy powinien wynieść coś dla siebie. I jestem prawie przekonana, że przy ponownej lekturze odczucia każdego się zmienią. Bo książka pozostanie taka sama, ale po prostu ty spojrzysz na nią z innej perspektywy. 

Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/thethirteenthbook/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia