... Kocham cię tak jak wodór kocha tlen... "Światło, które utraciliśmy" Jill Santopolo [RECENZJA]

Piękny przykład na to, że książki nie należy skreślać przed zakończeniem.

Byłam przerażona, gdy zabierałam się za tę powieść. Sam początek był dla mnie w porządku, ale kilka stron dalej dobre wrażenia mnie zupełnie opuściły. Nie wiedziałam, dlaczego ludzie znowu próbują zrobić bestseller z czegoś, co na to nie zasługuje. Dlaczego Światło, które utraciliśmy wywołuje tak wiele emocji, skoro dla mnie to kolejna młodzieżówka, dodatkowo dziwacznie napisana? A później przeczytałam zakończenie i się rozpłakałam.

Lucy i Gabe poznali się dokładnie 11 września 2001 roku. Ten dzień zapadł w pamięć nie tylko im, ale też całemu światu w chwili, gdy runęły bliźniacze wieże World Trade Center. Od tamtego momentu są razem, ale ich szczęście nie trwa długo. Gabe postanawia podążyć za marzeniami i realizować swoje pasje jako fotograf na Bliskim Wschodzie, zaś Lucy spełnia się w produkcji programów telewizyjnych dla dzieci w Nowym Jorku. Czy jeszcze kiedyś odnajdą dzielące ich niegdyś uczucie, czy może ich miłość skończyła się na zawsze?

Jak wspominałam wcześniej, zaczęło się bardzo dobrze, ale też równocześnie dobre pierwsze wrażenie bardzo szybko minęło. Później książka zaczęła mi się niemiłosiernie dłużyć, a poruszane przez nią tematy w ogóle do mnie nie przemawiały. Żeby tego było mało w pakiecie dostałam tandetnie napisane sceny erotyczne, pseudoartystyczne sformułowania alla Oddam ci słońce i niezrozumiałą narrację. Zastanawiałam się nawet, czy ja na pewno czytam dobrą książkę. Szybko wklepałam tytuł na Lubimy Czytać, upewniłam się w swojej racji i jednak nie, nie popełniłam błędu. Więc o co, do diaska, chodzi?

Historia została bardzo nietypowo przedstawiona. Narratorką jest Lucy, która opowiada Gabe’owi ich historię od samego początku. Zwraca się bezpośrednio do niego, używa form „wtedy ty powiedziałeś, wtedy ty zrobiłeś”. To wszystko wyglądało mi jak jedna z taśm, których nie powstydziłaby się sama Hannah Baker z 13 powodów. Lucy w swojej opowieści zawiera wszystko. Swoje uczucia, emocje, jakie jej towarzyszyły w danych chwilach, tłumaczy się z popełnionych błędów i niewypowiedzianych słów. I jak najpierw nie umiałam się wgryźć w ten nietypowy sposób narracji, to później z każdą stroną czekałam na wyjaśnienie. Dlaczego Lucy to wszystko mówi Gabe’owi?

Opis książki bardzo stawiał na pierwsze spotkanie głównych bohaterów i tragedię w Nowym Jorku. Myślałam, że ten wątek zostanie jakoś bardziej pociągnięty, że losy Gabe’a i Lucy będą z nim jakoś związane, a tu motyla noga, nic więcej w tym temacie nie pociągnięto. Owszem, książka wspomina o kluczowych wydarzeniach politycznych, które miały miejsce na świecie, ale nie robi tego w sposób opisowy i mający wielkie znaczenie dla głównej fabuły. Dla mnie to było bardziej pomocne w umiejscowieniu akcji w czasie. Zaprzysiężenie Obamy na prezydenta, zaostrzenie konfliktu na Bliskim Wschodzie, walki w Jerozolimie. Działało to dla mnie na równi z wiekiem dzieci, które przewijały się przez karty powieści.

Miałam kilka teorii dotyczących finału i wyjaśnienia całej tajemnicy, ale nawet nie byłam blisko tego, co zaserwowała autorka. Jakby się nad tym dłużej zastanowić zakończenie było do przewidzenia i nie aspirowało do wprowadzenia czegoś nowego, ale książka w sama w sobie skutecznie mnie rozproszyła. Przez całą lekturę zastanawiałam się, o co tu chodzi, dlaczego ludzie jarają się jak pochodnie przy tym tytule, że nie zwracałam uwagi na szczegóły pomocne w rozwiązaniu zagadki. To nie zmienia faktu, że końcówka wywołała we mnie wiele emocji, które w efekcie końcowym doprowadziły do płaczu.

Powieść nie jest oryginalna, bo opowiada podobną historię do niejednej komedii romantycznej. Nicholas Sparks nałogowo wykorzystuje dokładnie te same schematy w swojej twórczości. Doszukałam się też analogii do Love, Rosie pod względem konstrukcji fabuły, czy dzieł Jandy Nelson jeśli chodzi o styl pisania.

Światło, które utraciliśmy to zwyczajna historia zwyczajnej pary, która boryka się ze zwykłymi problemami. Życie nie zrzuca na nich nic ponad to, co są w stanie unieść. Ich sposób na radzenie sobie z kłopotami także nie jest wyjątkowy. Taki romans, jak ten opisany przez Jill Santopolo, może przytrafić się każdemu i to chyba właśnie o to chodzi w tej książce. I możliwe, że to jest powód, dla którego zyskała tak wielki rozgłos. Bo każdy może utożsamić się z jej bohaterami.

I teraz jak mnie ktoś zapyta, dlaczego z uporem kontynuuję lekturę książki, która mi się nie podoba, skieruję go na Światło, które utraciliśmy. To doskonały przykład na to, że całość może być mocno średnia, wręcz poniżej przeciętnej, a zakończenie wynagrodzi ci wszystkie męki i pozostawi ze łzami w oczach, wbitego w fotel.

Fakty objawione:

Tytuł: Światło, które utraciliśmy
Tytuł oryginału: The Light We Lost

Autor: Jill Santopolo

Wydawnictwo: Otwarte

Ilość stron: 304

Cena: 36,90 zł