Tajemnica zniknięcia Agathy Christie - "Królowa zbrodni" - Andrew Wilson

Każdy zna Agathę Christie. Ale czy na pewno?

Zimą 1926 roku zaginęła znana i lubiana autorka kryminałów. Odnalazła się po 11 dniach bez wyjaśnień, co się stało i dlaczego. Do tej pory te wydarzenia owiane są tajemnicą. Andrew Wilson postanowił zgłębić sekret Agathy Christie w swojej książce. Przekonał ją do rozmowy oraz opowiedzenia swojej historii. Autorka zgodziła się pod warunkiem, że książka ukaże się minimum czterdzieści lat po jej śmierci. I tak Królowa zbrodni została opublikowana.

Największym atutem powieści jest… pomysł. Autor przedstawił w swoim dziele autentyczne wydarzenia, ale jak sam twierdzi w przedmowie, nie wszystkiego udało mu się dowiedzieć. Dziury, które powstały w historii, załatał sam za pomocą fikcji literackiej. Nie jestem ekspertem, jeśli chodzi o Christie, więc nie umiem ocenić, które szczegóły wspomniane w tekście miały miejsce naprawdę, a które zostały po prostu wymyślone. Królowa zbrodni nie jest powieścią licencjonowaną, więc nie brałabym wszystkiego z niej na serio. Andrew Wilson  świetnie wymyślił, by na tapetę wziąć zaginięcie autorki sprzed lat i przedstawić je w formie powieści fabularnej.

Fabuła toczy się wielotorowo. Wydarzenia opisywane są nie tylko z perspektywy Agathy Christie, ale też i innych istotnych bohaterów. Narracja zgrabnie przeskakuje między osobami i miejscami. Chociaż nie ma wyraźnie zaznaczonych narratorów w poszczególnych rozdziałach, to całość skonstruowana jest tak, że naprawdę ciężko byłoby się w tym pogubić.

To jeden z powodów, dla których uważam, że moja żona nie odebrała sobie życia. Zdjęła futro i odłożyła je na tylne siedzenie, a następnie prawdopodobnie zeszła ze wzgórza i zniknęła Bóg jeden wie gdzie. Prawdopodobnie poszła w dół, ponieważ zawsze nienawidziła chodzenia pod górę.

No i znowu. Największy problem mam z bohaterami. Nie podobały mi się przemyślenia Christie dotyczące jej męża. Jest sobie jakaś tam scena, po czym kobieta tak od czapy zaczyna wspominać coś, co miało związek z jej mężem. Jakby jeszcze do tych rozmyślań zainspirowało ją coś, na co zwróciła uwagę w danym momencie, to by było pół biedy. Ale nie. Te wszystkie rozważania biorą się znikąd, nie prowadzą nigdzie i są zupełnie niepotrzebne, a jest ich tak wiele, że jakby wszystkie przeredagować, powieść byłaby o 50 stron krótsza.

Do tego dochodzi moje rozczarowanie dotyczące samej postaci Christie i sposobu, w jaki została przedstawiona przez Wilsona. Moje wyobrażenia na temat autorki nijak mają się do kobiety opisywanej w Królowej zbrodni. Zawsze myślałam, że kobieta, która na swoim koncie ma blisko 100 powieści, jest silną i niezależną babką. Wilsonowska wersja jest płaczliwą, upierdliwą i samolubną drama queen. Ale cóż. Każdy ma swoją wizję, prawda?

Czasem bohaterowie prowadząc rozmowy między sobą, bardzo nienaturalnie się wyrażali. Nie chodzi mi o język ich wypowiedzi, a o styl, jakim się posługiwali. Zamiast powiedzieć, że „Ból rozsadza mi głowę”, to mówią „Moja głowa. Rozsadza ją ból”. W kontekście te sformułowania brzmiały jak wyrwane ze słów narratora, przedstawione w trzeciej osobie, w stronie biernej i w taki sposób, w jaki ogólnie prowadzi się w książce narrację.

W Królowej zbrodni brakuje mi elementu wciągnięcia się w fabułę i palącej chęci poznania dalszych losów bohaterów. Powieść była okej, przyjemnie się ją czytało, ale to wszystko. Nie umierałam, by przeczytać jeszcze jeden rozdział. Ciekawiło mnie wyjaśnienie sprawy zaginięcia, ale forma, w jakiej podano rozwiązanie, nie wywoływała większych emocji. Czytałam napędzana samą ideą powieści, a nie faktyczną akcją, której wiele tu nie uświadczymy.

Mimo wszystkich minusów, jakie tu zdołałam wyliczyć, powieść mi się podobała. Liczy sobie raptem 300 stron, więc spokojnie można się z nią rozprawić w 3-4 godziny. Czyta się szybko i niezobowiązująco, ale po skończonej lekturze ma się ochotę na więcej. Ja, na przykład, zaczęłam buszować po internecie w poszukiwaniu większej ilości informacji na temat tajemniczych 11 dni z życia Christie, bo Królowa rozbudziła moją ciekawość.

Dziwię się, że książka przeszła bez jakiegoś większego echa. Patrząc na to, jak niezwykłą i utalentowaną autorką była Christie, nawet nieautoryzowana „biografia” powinna zrobić jakiś szum. A tutaj cicho sza. Chyba, że to ja żyję pod kamieniem i skutecznie nic do mnie na ten temat nie dotarło. A szkoda, bo kurczę, Królowa zbrodni mimo kilku minusów zasługuje na uwagę, bo to przyjemna powieść idealna dla wszystkich fanów autorki i dla tych, którzy chcą spędzić miło czas z mało wymagającym kryminałem.

Ciekawa anegdota:

Gdy wzięłam książkę do szkoły i czytałam ją na zastępstwie, moja koleżanka stwierdziła, że powieść musi być dobra, bo ma bardzo ładną okładkę i tłoczone litery w tytule. Ciekawe spostrzeżenie.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las

Fakty objawione: 

Tytuł: Królowa zbrodni
Tytuł oryginału: A Talent for Murder

Autor: Andrew Wilson
Tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka

Wydawnictwo: Bukowy Las

Ilość stron: 304

Grubość grzbietu: 2,2 cm

Masa: 336 g

Ciężar: 3,3 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 34,90 zł

Mobilność: M (leciutkie, chudziutkie)