Gatunkowy miszmasz - "Na krawędzi wszystkiego" Jeff Giles [RECENZJA]

Mało kiedy mam tak duży mętlik w głowie po skończeniu jakiejś książki jak w tym przypadku.

Tę recenzję zacznę od historii swojego życia. Uwielbiam serię Szeptem. Możecie mówić, co chcecie, ale dla mnie Nora i Patch to miłość do grobowej deski. Później, z rozpaczy nad zakończeniem ich losów, sięgnęłam po Black ice od tej samej autorki. Tamtą powieść także pokochałam, cóż się wiele dziwić. Dlatego, gdy zobaczyłam opis Na krawędzi wszystkiego, mój mały móżdżek zapłakał z tęsknoty i sobie wymyślił, że to musi być coś jak Black ice. Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że to nie działa w ten sposób.

Zoe jest zwykłą nastolatką, mającą dość szaloną matkę wegankę i młodszego brata z ADHD. Pewnego dnia do miasteczka, w którym mieszka, zbliża się wielka burza śnieżna. Matka wymyśliła zakupy na ostatnią chwilę, a Jonah postanowił zgubić się w lesie. Dziewczyna, szukając brata, zostaje zaatakowana i jest świadkiem czegoś, czego nigdy nie powinna zobaczyć. Wtedy poznaje tajemniczego chłopaka, którego ochrzciła imieniem Iks – jak niewiadoma.

Zaczynając od początku. Uwaga, uwaga, książka nie wciągnęła mnie od pierwszej strony, ale od 18 już nie mogłam się oderwać. Siedziałam z powieścią na kolanach i przerywałam lekturę tylko po to, by popatrzeć w pustą ścianę i pomyśleć „Wow”. Już na samym początku dzieje się tyle, że moja ciekawość została rozbudzona, dodatkowo bałam się o głównych bohaterów i okrywałam się kocem, bo udzielił mi się mroźny klimat burzy śnieżnej. Miałam wszystko, co chciałam. Napięcie, prawdziwego złoczyńcę, zbrodnię i tajemnicę. No dokładnie jak w Black ice. Taki stan utrzymał się do 60 strony.

Dość szybko okazało się, że Na krawędzi wszystkiego jest jak sinusoida. Ma swoje wzloty i upadki, ma też i miejsca zerowe. Napięcie najpierw rośnie, potem szybko spada, później znowu rośnie i tak w kółko. Powieść ma zarówno lepsze jak i gorsze momenty, które równomiernie się ze sobą przeplatają. Momentami wieje nudą i dosłownie ziewasz nad książką, zadając sobie pytanie „kiedy zacznie się coś dziać?”, momentami tak się wkręcasz w historię, że tracisz poczucie czasu i nie masz pojęcia, co się wokół ciebie dzieje w normalnym świecie.

W powieści bardzo dużo rzeczy trzeba się domyślać, co w większości przypadków wyszło na plus, bo autor traktuje czytelnika jak inteligentną istotę umiejącą samodzielnie dodać dwa do dwóch. Jednak niektóre rzeczy mogłyby po prostu zostać wyjaśnione przez narratora lub wypowiedziane na głos. Bo jak zabieg domyślania się działał w odniesieniu do małych rzeczy, to jednak stosowano go też przy ważnych aspektach związanych ze światem przedstawionym, więc pewne kwestie pozostają dla mnie w tym temacie zagadką. Po prostu nie umiałam wszystkiego sobie dopowiedzieć.

Na krawędzi wszystkiego łączy ze sobą aż trzy różne gatunki literackie. Począwszy od thrillera, przez najbardziej rozbudowaną fantastykę i kończąc na zwykłej obyczajówce. To pierwsze najlepiej mi tu zagrało. Sceny kryminalno-thrillerowe zostały najlepiej opisane i najbardziej trzymały w napięciu. Wątek fantastyczny nie do końca mi się spodobał, bo autor uparcie twierdził, że jest to zupełnie oderwana rzecz od naszego świata, jednocześnie zawzięcie ją urealniając i czyniąc z niej coś normalnego.

A główne pytanie brzmi; po jaką cholerę Jeff Giles postanowił wrzucić tu wątek miłosny? Sposób, w jaki on się pojawił, był absurdalny, prawie jak Romeo i Julia. Dwoje głównych bohaterów popatrzyło na siebie, wymieniło dwa zdania i już przyrzekało sobie miłość do końca świata i jeden dzień dłuzej. Potem na szczęście udało się to jakoś wiarygodnie rozwinąć, ale no kurczę, brakuje mi tej logicznej podstawy, na której można było zbudować to uczucie.

Jak już jesteśmy przy głównej bohaterce… Wyobraźcie sobie sytuację, ze jesteście świadkami wydarzenia nie z tego świata, w której udział bierze facet oderwany od rzeczywistości i groźny przestępca. Scena rozgrywa się w pięknym plenerze, w tle widać nieziemskie kolory, ale do cholery w dalszym ciągu macie przed sobą mordercę. Co robi Zoe? Wyciąga telefon, odpala aparat i cyka fotkę, którą krótko potem dodaje na Instagrama. A gdy policja puka do jej drzwi z pytaniem o tego przestępcę, laska udaje głupią, no bo przecież ona nic nie wie. Wtedy uczynny pan mundurowy wyciąga telefon z kieszeni, odpala aplikację i pokazuje jej zdjęcie. Bum! Logika do potęgi minus milion.

Jak już wspominałam, powieść na przestrzeni swojej akcji zaliczała wiele wzlotów i upadków. Niektóre rzeczy naprawdę wyszły bardzo dobrze, ale pozostałe już nie miały tyle szczęścia i były po prostu nudną zapchajdziurą, którą trzeba było przeboleć w oczekiwaniu na rozwój akcji. Gdy przymknie się oko na te słabe momenty, to Na krawędzi wszystkiego wypada naprawdę bardzo dobrze, bo w sumie bazując na znanych i oklepanych pomysłach, przedstawia coś zupełnie nowego, co wyróżnia się na tle innych książek.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu IUVI

Fakty objawione: 

Tytuł: Na krawędzi wszystkiego
Tytuł oryginału: The Edge of Everything

Autor: Jeff Giles
Tłumaczenie: Marta Duda-Gryc

Wydawnictwo: IUVI

Ilość stron: 384

Grubość grzbietu: 2,4 cm

Masa: 348 g

Ciężar: 3,41 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 34,90 zł

Mobilność: M