Cyrk na kółkach - "Król kier" Aleksandra Polak [RECENZJA]

Cofnijmy się w czasie do czasów świetności wszystkich znanych i lubianych książek młodzieżowych.

Okładką Króla kier zdążyłam się już pozachwycać i na blogu, i na Instagramie. Przyznam też, że ta niepozorna rzecz była moją zmorą, bo nijak nie można jej było dobrze ustawić do zdjęć. Światło zawsze odbijało się z niewłaściwej strony i przerysowywało kolory na moją niekorzyść. Ale! Dzisiaj przychodzę do was z postem na temat wnętrza powieści. Jeśli przeczuwacie, że to beznadzieja w ładnym opakowaniu, to macie dużą rację.

Alicja to zwykła osiemnastolatka, dokładnie taka sama jak wszystkie inne szare myszki. Jej życie wyróżnia jedynie fakt, że matura zbliża się wielkimi krokami oraz studniówka, na którą czeka zdecydowanie bardziej. Dziewczyna przypadkiem wędruje na tajemniczą wystawę Circus Lumous, gdzie poznaje równie tajemniczego Hadriana. Jak można się domyślać, to niepozorne spotkanie odmieni jej życie.

Rzecz, która ubodła mnie najbardziej, to schematy, które wylewają się niczym woda w Wiśle w czasie powodzi. Znajdziemy tu tak dużo nawiązań do Darów anioła, że to głowa mała. Łowcy demonów, Hades, światłość i ciemność, cienie… Łącznie z tym, że jeden z cytatów jest żywcem wyjęty z dialogu napisanego przez Cassandrę Clare. Żeby tego było mało. Rodzinka Hadriana to pomieszanie relacji panujących między Cullenami i ich historii, a niezwykłością osobliwych dzieci u pani Peregrine.

Moje oczy kole jeszcze bardziej fakt, że Król kier z powodzeniem mógłby uchodzić za kalkę Zmierzchu. Pamiętacie scenę, w której Edward zjawia się na progu domu Belli ubrany w taki sam sweter i w taką samą koszulkę jak ona? Odzwierciedlenie tej sytuacji znajdziemy przy jednym ze spotkań Alicji i Hadriana. Pamiętacie scenę, w której Bella i Edward zadają sobie miliony pytań, siedząc w samochodzie, dotyczących wampirów (rozdział „Przesłuchania” bodajże, znam tę książkę na pamięć)? Dziwnym trafem Alicja wypytuje Hadriana o jego życie w analogiczny sposób. Pomijając już głównych bohaterów, drugoplanowi także są mało oryginalni. Przyjaciel Alicji zupełnie niezobowiązująco nosi jakże zacne dla osiemnastoletniego chłopaka imię – Edward. Postać Stelli jest idealną kopią możliwości Alice z nastawieniem Rosalie.

Opis na okładce twierdzi, że fani Nocnych Łowców i Supernatural znajdą tu coś dla siebie. Wszystko w porządku, ale podchodźmy do tematu w granicach rozsądku. Coś może być analogiczne i posiadać podobne elementy jak jakaś tam powieść, ale Król kier wykorzystuje wcześniejsze pomysły i podaje je w zmienionej nazwie, w polskim wydaniu i w gorszym stylu.

Głupota głównej bohaterki nie zna granic. Laska czeka na studniówkę kilka miesięcy, dosłownie odlicza do niej dni i godziny, a gdy przychodzi co do czego, siedzi na tyłku albo szlaja się do domu. Po czym orientuje się, że powinna wyjść za pół godziny, a ona nieubrana, nieumalowana, nieumyta i tak dalej. Do tego jest bezmyślną szarą masą, która nie umie wykształcić własnego zdania, która robi tak, jak wypada, a nie tak, jak sama ma ochotę. Dorzućmy do tego naiwność i voila, mamy charakterystykę Alicji.

Przed przeczytaniem powieści naoglądałam się wywiadów z autorką. Niby nic w nich takiego nie było, ale mimo wszystko podniosły one moje oczekiwania. Aleksandra Polak wielokrotnie odwoływała się w pytaniach do studniówki, która rzekomo inspirowana była jej prawdziwą. Opowiadała o tym w taki sposób, jakby w książce na imprezie nauczyciele żonglowali sztucznymi ogniami, uczniowie bawili się w Elsy z Krainy Lodu i mrozili co popadnie, a deser rozdawały smoki Daenerys. A tu się okazuje, że studniówka wyglądała dokładnie tak samo jak wszystkie inne studniówki.

Wadą powieści jest to, że ona jest po prostu nudna. Praktycznie do połowy książki to jest zwykła obyczajówka z irytującą bohaterką i masą błędów logicznych. Dopiero później coś tam zaczyna się rozkręcać. Wątek fantastyczny został wprowadzony trochę za późno, przez co autorka nie miała dużego pola do popisu, by go rozwinąć. Główna tajemnica przedstawiona jest w dwóch akapitach i przypomina zabawną historyjkę opowiedzianą przez przyjaciółkę przy kawie. Cały ten świat po prostu nie brzmi wiarygodnie. Wszelkie próby pogłębienia go i wyjaśnienia fizyki, jaka nim rządzi, przechodzą bez większego echa. Wszystko wyglądało tak, jakby autorka miała odgórny limit stron. Napisała pół powieści, w której nic się nie dzieje, a później sobie nagle przypomniała, że jest w połowie drogi, a jeszcze nie zaczęła pisać na ten temat, na który powinna. Dlatego to wygląda jakby było potraktowane po łepkach.

Mimo wielu minusów i wielkiego braku oryginalności, Król kier nie jest znowu aż tak tragiczny, jak moglibyście pomyśleć po tym, co wcześniej napisałam. Główną i największą zaletą powieści jest Hadrian (nie Adrian!), który stanowi ucieleśnienie wszystkich marzeń dotyczących idealnego faceta. To chyba jedyny powód, dla którego mam ochotę sięgnąć po drugi tom serii, gdy już zostanie wydany.

Do grona pozytywów dorzucić mogę pomysł. No bo tak, w sumie pomijając te wszystkie schematyczne dopowiedzenia, to sama idea jest całkiem ciekawa i zachęcająca. Umieszczenie akcji pośród cyrkowców? Biorę!

Król kier to powieść, która będzie bardzo dobrą rozrywką, ale gdy odpowiednio obniży się co do niej oczekiwania. Bardziej rozpatruję ją w gatunkach guilty pleausure, bo pomimo ogromu wad, czyta się ją całkiem nieźle. Nie trzeba się skupiać, fabuła jest mało wymagająca, a sama książka jest krótka. Większość z was będzie czerpać przyjemność z lektury, ale po dwóch tygodniach nie będziecie pamiętać poszczególnych wydarzeń. Ja jestem świeżo po przeczytaniu, a już się na tym łapię. Król kier nie zapadnie wam w pamięć, ale przynajmniej umili wam dwa, góra trzy wieczory.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Czwartej stronie i We Need Ya!

Fakty objawione: 

Tytuł: Król kier

Autor: Aleksandra Polak

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 360

Grubość grzbietu: 2,5 cm

Masa: 374 g

Ciężar: 3,67 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 34,90 zł

Mobilność: M+