Cara Delevingne napisała książkę?! - "Mirror mirror" Cara Delevingne, Rowan Coleman [RECENZJA]

Okej, Cara Delevingne napisała książkę. Podobno.

Czas na historię. Nie lubię, ba, ja wręcz nie cierpię Cary Delevingne. To kobieta orkiestra, ale dotąd żadna dziedzina, jaką się zajmowała, nie wzbudzała mojej sympatii do jej osoby. Zaczęło się od modelingu. Była sobie była, nic nikomu nie robiła i aż tak bardzo mnie nie denerwowała. Nie odpowiadał mi jej wygląd na zdjęciach i nie wiem, dlaczego wszyscy się tak nią zachwycają, ale o gustach się nie dyskutuje, ja jej po prostu nie oglądałam. Później Delevingne postanowiła zostać autorką i pech chciał, że akurat grała w filmach, które mnie interesowały. Chcąc nie chcąc zaliczyłam dwie produkcje z jej udziałem i to było zdecydowanie o dwie za dużo. Na późniejszego Valeriana nie wybrałam się właśnie z jej powodu. Kiepska gra, przerysowane ruchy i cały czas ta sama mina. A skoro o Valerianie mowa… słyszeliście o piosence, którą do niego nagrała? Powiedzmy, że ta jej odsłona także mi się nie podoba.

Gdy zobaczyłam, że Cara Delevingne wydaje książkę, na początku głośno się śmiałam. Ta kobieta naprawdę musi wszystkiego spróbować. No ale dobra, skoro jej poprzednie zajęcia były do kitu, to może chociaż w tym się sprawdzi? Z czystej ciekawości sięgnęłam po Mirror mirror i muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona.

Okładka powieści jest cudowna, ale jednocześnie niebezpiecznie kojarzy mi się z oprawą wizualną książki Holy Black The Coldest Girl In Town. Pomijając już tę wymowną rękę, nazwisko Delevingne jest 5 razy większe niż sam tytuł. To w sumie pikuś, przecież wiadomo, musi być widoczne z daleka i ma skusić fanów modelki na zakup. Dopiero po dłuższym przyjrzeniu się okazuje się, że na okładce malutką szarą czcionką napisano jeszcze jedno nazwisko – Rowan Coleman, uznanej brytyjskiej autorki.

Red, Leo, Rose i Naomi są grupką przyjaciół, których łączy muzyka i wspólne granie w zespole Mirror Mirror. Ale to było przed tym jak Naomi zniknęła i zanim została odnaleziona nieprzytomna na brzegu rzeki. Dziewczyna jest w śpiączce, a policja twierdzi, że próbowała popełnić samobójstwo, ale jej przyjaciele nie są do tego tak przekonani.

Ogólnie powieść mi się podobała, ale znowu czuję się oszukana. Wszystkie opisy, jakie znalazłam w internecie twierdziły, że Mirror mirror będzie thrillerem. Z której strony, pytam? Powieść koło thrillera to może stała, ale na tej samej półce w księgarni, bo tak poza tym nie ma z tym gatunkiem kompletnie nic wspólnego. Tajemnica zniknięcia Naomi i jej wypadku nie jest na tyle rozbudowana, by móc uznać ją za podwaliny do napisania thrillera. Na przestrzeni całej książki nie znajdziemy żadnej sceny, która mogłaby nam zafundować zmrożenie krwi w żyłach.

Długo nie mogłam wgryźć się w fabułę przez to, że powieść jest pisana w bardzo młodzieżowy sposób, wręcz przerysowany. Do tego bohaterowie strasznie dużo klną. W sytuacjach, w których nie ma miejsca na użycie słowa na „k”, oni wypowiedzą je trzy razy, dodadzą do tego cztery inne synonimy i dwie nieznane odmiany. To mnie wybijało z rytmu, ale gdy już się przyzwyczaiłam, sprawiało, że książkę czytało się bardzo szybko, chociaż przekleństwa irytowały mnie do samego końca.

Bardzo podoba mi się to, że powieść urozmaicona jest różnymi ogłoszeniami, zapisami z chatów i tym podobnymi. Gdy czytamy, że bohaterowie rozmawiają na Facebooku, nie tylko zostaje nam zafundowany skrót myślowy ich konwersacji, my w tym samym momencie faktycznie czytamy ich chat. Gdy jedna z postaci robi ogłoszenie dotyczące koncertu, my oglądamy je na następnej stronie.

Zagadka wypadku Naomi jest wszechobecna, ale równocześnie wielokrotnie zostaje spychana na drugi plan. Przez to wątki poboczne mają okazję wybrzmieć i zaistnieć na dłużej, na co zasługują. Mirror mirror opowiada przede wszystkim o problemach, z jakimi zmagają się Red, Rose i Leo. Matka alkoholiczka, brat po wyjściu z więzienia czy nowa macocha. To im poświęca się więcej czasu i dzięki temu możemy się bardziej zżyć z bohaterami. Ich historie są całkiem nieźle zarysowane, budzą emocje i sprawiają, że mimowolnie się im kibicuje. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że są lepiej napisane niż wątek związany z tajemnicą Naomi. Albo jakby na to patrzeć z innej strony, autorki pokazują, że pomimo traumatycznego wydarzenia, jakie wszystkich dosięgło, to nie jest koniec świata, a bohaterowie w dalszym ciągu muszą radzić sobie ze swoim życiem.

Relacje poszczególnych bohaterów z Naomi były takie sobie. One po prostu były, ale nie dowiadywaliśmy się niczego ciekawego na ich temat. Wręcz niekiedy zapominali, że Naomi istnieje, tylko jest chwilowo niedysponowana. Za to przyjaźń Red-Leo-Rose, a także pomiędzy każdymi z nich z osobna, to już było coś. Każdej z tych relacji poświęcono odpowiednią ilość czasu i ubrano w odpowiednie słowa to, co się w niej działo. Po skończonej lekturze śmiało mogę powiedzieć, że historia Naomi była tylko tłem na rozegranie się czegoś piękniejszego i ważniejszego.

Ze śmieszniejszych kwiatków w powieści wyłapałam jeden, który rozłożył mnie na łopatki. Naomi jest w stanie śpiączki farmakologicznej, by zapewnić jej ciału więcej czasu na regenerację i takie tam inne medyczne rzeczy. A bohaterowie cały czas gadają o tym, jak to oni chcą, by ich przyjaciółka się w końcu obudziła, bo nie wiadomo, czy się obudzi i w ogóle oni muszą do niej mówić i tak dalej, byleby się tylko obudziła. Serio? Ktoś tu chyba spał na biologii i nie zanotował definicji śpiączki farmakologicznej.

Ja tak cały czas mówię, jak to wątek związany z wypadkiem Naomi jest słabo napisany, ale teraz muszę oddać mu część honoru, bo przynajmniej jego rozwiązanie jest satysfakcjonujące. Nie jest ono gwałtowne i przełomowe, nie funduje czytelnikowi bitwy na szpady i karabiny maszynowe, ale uderza w niego swoją powagą i zaskakuje. Nie spodziewałam się takiego finału całej sprawy i szczerze mówiąc nie sądziłam, że autorki były w stanie wymyślić coś takiego. Także ten, zostałam bardzo miło zaskoczona.

Mirror mirror to powieść, która jest naprawdę ciekawą pozycją i wnosi coś więcej do biblioteczki niż tylko ładną okładkę. Pomijając fakt, że zdecydowanie nie jest thrillerem, to warto po nią sięgnąć, bo porusza ważne problemy współczesnych nastolatków. A jeśli jesteś fanem Pretty Little Liars albo 13 powodów, to  tym bardziej zawieś oko na tej powieści.

Nie wiem, na ile Cara maczała palce wpisaniu tej książki, a na ile po prostu się pod nią podpisała, ale wyszło jej to całkiem nieźle.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Fakty objawione: 

Tytuł: Mirror mirror

Autor: Cara Celevingne, Rowan Coleman
Tłumaczenie: Zuzanna Byczek

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 400

Grubość grzbietu: 2,9 cm

Masa: 402 g

Ciężar: 3,94 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 37,90 zł

Mobilność: M+