13 powodów: sezon 3 - John Green + KONKURS [BLOGERZY POLECAJĄ]

Czy jest tu ktoś, kto nie zna Jana Zielonego?

John Green to autor dość przewrotny. W regularnych odstępach czasu wydawał swoje kolejne książki, ale na najnowsze Żółwie aż do końca kazał sobie czekać 5 lat. Mam nadzieję, że przynajmniej powieść jest tego warta. Przy okazji premiery najnowszego dzieła pana Zielonego postanowiłam zebrać opinię 13 blogerów w jeden post, w którym pomożemy udzielić odpowiedzi niezdecydowanym na bardzo ważne pytanie; czytać czy nie czytać?

Thieving Books

Nie zwracałam uwagi na książki Greena do czasu, kiedy w moje ręce nie wpadła historia Gwiazd naszych wina. Do głębi poruszająca powieść o miłości i stracie wstrząsnęła mną bardziej niż mogłam przypuszczać i od tamtej pory rozpoczęłam swoją przygodę z książkami autora. I chociaż do tej pory przeczytałam już wszystko co napisał John Green, wcale nie jest on moim ulubionym pisarzem. Zawsze będę miała szacunek do jego powieści i wielki sentyment do GNW, ale czekam aż mnie czymś zaskoczy, zwali z nóg i udowodni, że nie tworzy schematami. Patrząc z dystansu na jego książki, wszystkie tak naprawdę są takie same - czy to motyw drogi w Papierowych miastach, czy w Szukając Alaski. Podobnie jest z 19 razy Katherine - każda książka jest jakby nową interpretacją tego co napisał już wcześniej. Rozumiem jednak wszechobecny zachwyt związany z tymi historiami, bo ja sama nigdy żadnej nie odłożyłam przed zakończeniem. Wszystkie podobały mi się jednakowo, ale właśnie o to chodzi - poza GNW nie poczułam żadnego powiewu świeżości. Chciałoby się zatem powiedzieć: "Johnie Greenie, obudź się, zaskocz nas! Powal na kolana i udowodnij, że stać cię na sukces!". Osobiście będę na to czekać, bo wiem że w końcu to nastąpi. To tylko kwestia czasu.

loony blog.

O Johnie Greenie usłyszałam dopiero od momentu wydania tych bardzo znanych Gwiazd Naszych Wina. Książka wtedy bardzo mnie urzekła i naprawdę zżyłam się z głównymi bohaterami. Było to coś dla mnie nowego, ponieważ wtedy (nie wiem, miałam może z dwanaście lat) sięgałam zazwyczaj po fantastykę. John Green zmienił naprawdę w dużym stopniu moje spojrzenie na świat i coraz częściej czytałam książki dla młodzieży poruszające dosyć ważne aspekty w życiu. To taki autor, który pisze naprawdę lekk,o nie trzeba obawiać się topornego języka, jego książki można naprawdę pochłonąć za jednym razem, a przy tym nieźle się ubawić, utożsamić z bohaterami, których dobrze kreuje. Do tego jest mistrzem cytatów i metafor oraz  tworzy naprawdę silne przyjaźnie w swoich książkach, za co go uwielbiam. Oczywiście były książki, które mniej mnie urzekły, ale jest to wiadome. Najbardziej podobały mi się Papierowe Miasta, ubolewam że nie mam swojego egzemplarza, ponieważ bardzo chciałabym do niej powrócić. Jeżeli jeszcze nie mieliście styczności z tym autorem to jak najbardziej polecam, nie zawiedziecie się, wręcz przeciwnie, spędzicie z nim dobrze czas.

Dziękuję Ewie za mój mały wkład w tworzeniu tego posta.

Pozdrawiam bardzo serdecznie :)

Feniks

Sprawa z Johnem Greenem była prosta. W jednej chwili nikt o nim nie słyszał, a w drugiej świat zadrżał w posadach nad jego, podobno, niesamowitą twórczością. Sprowokowana narastającymi słowami pełnymi zachwytu i ogólnym szumem w związku ze wszystkim co zaczynało się od "Gwiazd naszych" a kończyło na "wina", skusiłam się na powieść i... Nie żałuję. Ale też świat nie zawaliłby się, gdybym tej książki nie przeczytała.

John Green to sensacja rynku powieści Young Adult. Potrafi przelać czar młodzieńczości, obawy, smutki i myśli młodych ludzi w wyjątkowy, pełen pasji i kolorów sposób... Ale tylko za pierwszym razem.

Nie chcę ujmować jego twórczości oraz talentowi, bo wiem, że ma grono oddanych fanów, dla których to, co tworzy jest perfekcyjne-wspaniałe-niesamowite i w ogóle - i szanuję to, ale osobiście odkryłam - wraz z kolejną już przeczytaną książką Greena, że powtarza schematy, kreuje bohaterów w dokładnie ten sam sposób, tka niby różne opowieści, które koniec końców i tak brną w dokładnie to samo miejsce. W ten sposób, o ile za pierwszym razem, byłam pod wrażeniem jego pomysłu i stylu, o tyle z każdym kolejnym, czułam znużenie i irytację, zwłaszcza, że nie ma ani jednego męskiego głównego bohatera w jego dziełach, którego obdarzyłam ciepłymi uczuciami.

Myślę, że czytanie Greena trzeba sobie dawkować. To nie jest autor, którego książki połkniecie jedna za drugą, a na koniec z uśmiechem na ustach powiecie, że właśnie doznaliście objawienia i wasze życie nigdy nie będzie takie samo jak wcześniej. To autor, który przy odrobinie szczęścia umili wam dzień, zabierze was w sentymentalną podróż po młodzieńczych marzeniach i pragnieniach lub - ostatecznie, jeśli będziecie mieć na tyle szczęścia - oczaruje was swoim dość specyficznym humorem.

Nie należę do rzeszy fanów Johna Greena. Jego powieści nie grają w moim życiu żadnej znaczącej roli. Jednak doceniam wkład tego człowieka na rynek literatury YA, bo wiem, że wywarł ogromny wpływ na nawyki czytelnicze wielu nastolatków.

Jeśli jesteście jednymi z tych szczęśliwców, dla których każde jego słowo jest błogosławieństwem, a nowa książka cudem - gratuluję. Jeśli zaś nie - nie jesteście sami.

Tylko magia słowa

John Green tak przez wszystkich bardzo uwielbiany... Znany głównie przez Papierowe miasta i Gwiazd naszych wina. Nie tylko powieści, ale i wspaniałe produkcje... Co zachwyciło mnie bardziej? Z reguły jest tak, że to książka podoba mi się bardziej niż film. W tym przypadku jest inaczej. Papierowych miast nie miałam okazji obejrzeć, ale przeczytać owszem. Pamiętam, w jakim szoku byłam czytając PM. Nie mogłam pojąć gdzie tu wszyscy widzą fenomen. Dla mnie to była istna paranoja, szok i niedowierzanie. Czytałam coś, co było totalnie... Ugh, może bez komentarza. Książka wydała mi się nie ciekawa, jedyne co, to nawiązanie do wierszy Walta Whitmana były interesujące i w moim przypadku porywające. 

Z kolei GNW... Przy ekranizacji płakałam jak bóbr. Dosłownie. Wzruszyłam się tak bardzo, że nie byłam w stanie przestać. A w książce? Nic. Co najgorsze powinno być na odwrót. Niemniej jednak była ona na pewno lepsza od PM. 

Co sądzę o autorze? Patrząc przez pryzmat czasu - więcej po jego powieści nie sięgnę. Nie ciągnie mnie do nich, styl jakoś mi nie odpowiada, mimo że lekko się czyta. Po prostu czasami tak bywa, że nie każdy autor jest dla każdego, tak jak nie trawie Kinga, to dołączył do niego Green i jak widzę jego książki, czy recenzje, to unikam, bo nie leży to w moim guście zainteresowania. 

Dziękuję za przeczytanie tego mojego "wywodu" no i mam nadzieję, że fani autora się na mnie nie pogniewają. 

Varia czyta

John Green to swego czasu najpopularniejsze nazwisko w młodzieżowym świecie. Sama dałam się porwać panującej na niego modzie, ale im więcej tytułów czytałam, tym bardziej studził się do niego mój zapał. Z jednej strony John Green jest wyjątkowy. Tworzy powieści o przyjaźni, o konfliktach, pełne treści, które warto sobie zanotować tylko, że ma jedną zasadniczą wadę – każda jego książka jest dokładnie taka sama. Zmienią się okoliczności i bohaterowie, ale stały motyw pozostaje - niedostępna i szalona dziewczyna mąci chłopakowi w głowie, po czym znika z jego życia, zostawiając za sobą mnóstwo pytań i ani jednej odpowiedzi. 

Gdyby przeczytać tylko jedną książkę Greena, będziemy oczarowani (tu szczególnie polecam Szukając Alaski), jednak zgłębiając konsekwentnie jego twórczość, magia świeżości znika. Może to wina mojego rocznika (nastoletnie lata mam już za sobą), ale nie uważam go za wybitnego pisarza, a raczej autora tego, co się dobrze sprzedaje. Kiedy wypracowany przez niego motyw odniósł sukces, kurczowo się go chwycił i nie chce ryzykować tworząc coś innego. Trochę szkoda, bo i rękę ma do tego i umiejętności mu nie brak, tylko że życzę mu jeszcze odwagi.

Słyszałam, że na rynku ma się ukazać nowość - Żółwie, aż do końca. Zobaczymy czy John zdoła wreszcie pokonać samego siebie.

Alicja w krainie książek

John Green... kojarzę. Ba! Nawet czytałam jego książki. Wszystkie! Ale co o nim sądzę? Hmm... zastanówmy się. 

Jest to na pewno autor nietypowy, ale jakże lubiany. Swoimi powieściami zachęca do siebie wielu młodych ludzi, w których grupie i ja się znajduje. Moim zdaniem jest to naprawdę odważny mężczyzna, który potrafi poruszyć tak trudne tematy, przez które ciężko jest przejść kobietom, a przecież podobno kobiety znoszą wszystko. Podziwiam go za to. Nie raz wywołał u mnie łzy, co jest trudne do wykonania. Porusza serca najtwardszych, ale przy tym nie daje się do końca rozkleić. Chyba nie ma osoby na świecie, która by go nie polubiła. A oprócz tego, że pisze, znajduje również czas na wiele innych, równie angażujących czynności. Wystarczy tylko zacząć obserwować jego profile na portalach społecznościowych. Nie znam go osobiście, tak jak pewnie większość z Was, ale bije od niego taka ciepła aura, która sprawia, że chciałoby się tylko siedzieć z nim i rozmawiać. A skoro nie mamy możliwości siedzenia z nim, to posiedźmy z książką jego autorstwa.

Szczerze? Nie wiem co mam jeszcze o nim powiedzieć. Nie dażę go miłością, ale za to wielką sympatią. Szanuję go jako człowieka, a dodatkowo podziwiam. Jest to ten typ, którego powinno się naśladować. Cóż więcej? Czytajcie Greena, bo warto!

Aspołeczny przegryw

Co tu dużo mówić. Ogólnie to lubię tego pana. Lubię to, że kiedy chciałabym poczytać o czymś „zwyczajnym”, to sięgając po jego książki mam taką możliwość. Mogę czytać jedną i tą samą książkę po raz kolejny i mimo że wiem dokładnie, co się wydarzy, to i tak targają mną podobne emocje, co wtedy, gdy czytałam po raz pierwszy. Słyszałam, że niektórzy osądzają Johna Greena o promowanie seksu wśród nastolatków. Nie wiem, skąd to się bierze, bo halo, w książkach które czytałam, wcale tego seksu dużo nie było, ba, nie było go prawie w ogóle. Poza tym jakim ignorantem trzeba być, żeby myśleć, że nastolatki nie uprawiają seksu, że w ogóle nie wiedzą co to. Jeżeli jest to książka o nastolatkach, a tak jest w większości przypadków, to naturalnym jest, że taki temat się przewija. Jeżeli chodzi o samą twórczość, to chyba najbardziej do gustu przypadły mi Papierowe miasta. Gwiazd naszych wina są u mnie na drugim miejscu. Szukając Alaski było cudowne. Świetnie mi się czytało wszystkie wyżej wymienione pozycje, niezależnie od tego, czy było to w oryginale po angielsku, czy też w polskim tłumaczeniu. Podsumowując: książki Greena czyta się bardzo przyjemnie – najlepiej w upalny dzień, leżąc na plaży. Z jednej strony lekkie, z drugiej poruszają czasem dosyć ważne tematy.

Z miłości do książek

Moja przygoda z twórczością Johna Greena rozpoczęła się przez przeczytanie Gwiazd naszych wina, przy której śmiałam się, płakałam i dostałam dawkę solidnych emocji. Potem nadszedł czas 19 razy Katherine, które było śmieszne i takie inne. Uważałam autora za kogoś, na czyjej twórczości nigdy się nie zawiodę. Niestety, czasami nie wszystko jest tak kolorowe, jak się wydaje na początku.  Nawet najlepszy autor jest w stanie pogrzebać jakiś pomysł już na starcie. Jednak patrząc wstecz, nie mówię mu do końca nie. Mam w planach praktycznie większość książek Johna Greena, bo wiem, że zasługuje on na kolejną szansę. Dlatego właśnie chcę wam powiedzieć, że jeśli zaczęliście, a się zraziliście, to dajcie mu szansę. A tym, co jeszcze go nie znają, mogę powiedzieć tylko, żeby chwycili za Gwiazd naszych wina. Książka jest naprawdę cudowna i zasługuje na chwile dla siebie. I film na koniec sobie zostawcie :D. Warto otwierać się na różnych autorów i John Green też na to zasługuje :) 

Przemyślenia ZaczytanejBelli

Jak dziś pamiętam moje pierwsze spotkanie z twórczością Johna Greena. Koleżanka wcisnęła mi jego książkę pod tytułem Papierowe Miasta i powiedziała „czytaj”. To czytałam. Teraz wiem, że zrobiłam to za szybko, bo zamiast celebrować treść, humor i styl znajdujący się na kolejnych stronach, pochłaniałam tę historię w takim tempie, jakby mnie ktoś gonił. Po co?

Bo to było tak piękne, że musiałam jak najszybciej poznać całość. Jak możecie się domyślić, pokochałam od razu i nie chciałam przestać. Do dziś (czyli prawie 5 lat – mniej więcej wtedy zaczęłam czytanie książek Johna Greena) zaczytuję się w jego tekstach. Bardzo często sięgam po Gwiazd naszych wina, czytam randomowe fragmenty, zachwycając się i wzruszając. Tyle pięknych cytatów, a także wiele zabawnych. Jak tu nie kochać Johna Greena?

Poza tym niezmiernie cieszę się, że John Green porusza w swoich książkach ważne problemy współczesnego świata młodych ludzi. Śmierć, odrzucenie przez rówieśników, nierozumianą oryginalność  i wiele innych. Dzięki temu książki są jeszcze bardziej autentyczne i trafiają do czytelnika. Tak jak trafiły do mnie – już po kilku pierwszych zdaniach.

Uczta dla duszy

Kiedy wśród książkowych nowości pojawia się nazwisko tego autora, wiem, że na pewno po nią sięgnę. Dlaczego? Bo od lat John Green to uznane na rynku wydawniczym nazwisko. Do tego stopnia, że na podstawie dwóch jego powieści – Gwiazd naszych wina i Papierowe miasta powstały filmy, które próbują oddać charakter i emocje pierwowzorów. Ale jak wiadomo, to w słowie pisanym tkwi wielka moc i siła przekazywania pięknych, a zarazem zwyczajnych historii. John Green potrafi opisać je w niezwykły sposób.

Moja przygoda z Greenem zaczęła się właśnie od historii chorej na raka Hazel. Przeczytanej jednym tchem. Potem poszło z górki. Szukając Alaski, Papierowe miasta, 19 razy Katherine, napisany wraz z Davidem Levithanem Will Grayson, Will Grayson – każda z nich była dla mnie wyjątkowa.

Czasem zastanawiałam się co tkwi w tych opowieściach, że mimo swej prostoty pokazują coś więcej niż wynika to na pierwszy rzut oka. Mają w sobie jakąś głębię, większy sens schowany pod podszewką zwykłych słów.

Mam wrażenie, że swymi książkami John Green przetarł innym autorom szlak, pokazał drogę dla powieści young adult stając się niejako ich ambasadorem. Może to złudne i całkowicie nieprawdziwe albo ma związek z tym, że zaczęłam czytać powieści młodzieżowe dzięki niemu, ale mam takie nieodparte wrażenie, że pisanie dobrych powieści dla tak wymagającej grupy odbiorców wzięło początek właśnie w jego twórczości. I mimo, że już dawno nie zaliczam się do młodzieży, nie wyobrażam sobie bym miała nie czytać książek tego autora. Dlatego nie mogę doczekać się lektury najnowszej pozycji Żółwie aż do końca.

Sara z bloga Niesamowity Świat Książek

O Johnie słyszał chyba każdy, bo o Gwiazd naszych wina było bardzo głośno. Jego twórczość nie jest mi obca i właśnie od wyżej wspomnianego tytułu zaczęłam z nim przygodę. Myślę, że to sposób w jaki pisze, przyciąga tysiące fanów w różnym wieku, aczkolwiek nie nad tym będę się rozwodzić :) Jego pierwsze wrażenie na mnie było dość silne i trwałe, odkąd przeczytałam Gwiazd naszych wina, a wkrótce przeczytam także Żółwie aż do końca, jestem dość mocno zauroczona jego piórem. Jego umiejętne wzbudzanie w czytelniku emocji jest po prostu niesamowite, bo nieważne ile razy byśmy czytali tę czy inną jego książkę, zawsze działa na nas równie silnie. Jego powieści zwykle kryją w sobie ogromny przekaz, który w większości mówi o tym, że powinniśmy kochać tak, jakby nie miałoby być jutra, bezinteresownie. Przede wszystkim mają nas cieszyć, każdy autor w tym John zawiera w swoich powieściach cząstkę duszy, to jego majątek, o którym zapewne żadne z nas nie zapomni, bo jak można zapomnieć coś, przy czym płakało się jak dziecko. Uwielbiam jego twórczość z wielu powodów, żeby przytoczyć je wszystkie musiałabym się nieźle rozpisać, ale żeby nie zanudzać powiem tylko o tych najważniejszych. John to autor, który całym sercem wczuwa się w historię i sprawia, że staje się ona dla czytelników równie realna jak życie, emocje są wręcz namacalne. Pisze o nastolatkach zupełnie jakby sam nim jeszcze był, serio, nie widziałam dorosłego, który aż tak dobrze się zna na młodzieży, który prawie wie za dużo (to w sumie sarkazm). Schematy się go nie trzymają, jego powieści zawsze, ZAWSZE mają to coś, czego nie mają inne, wszystkie praktycznie bazują na nim (choć mogę się mylić). I chyba ostatnie z najważniejszych, tworzy bohaterów z duszą... Takich, których zapamiętamy na długo, a może i na zawsze, kto wie :) Nie idealnych, skrzywionych, zupełnie normalnych i niemalże żywych. Jak tu nie kochać Johna Greena, tylko on potrafi w cierpieniu znaleźć coś pięknego :)

Dziennik Bibliotekarki

Moja znajomość z panem Johnem Greenem zaczęła się od Gwiazd naszych wina. To był bardzo dobry początek znajomości. Już od pierwszych stron tej powieści, pomyślałam, sobie "Ten autor ma to coś, ten styl pisarski". Gwiazd naszych wina to historia, która mnie urzekła. Historia wzruszająca, która pozostaje z czytelnikiem na dłużej. Zdecydowanie największym plusem powieści, według mnie, są barwni bohaterowie - Hazel i Agustus. Bohaterowie z charyzmą, z osobowością, ze specyficznym poczuciem humoru. Tak, to jest coś co uwielbiam, dlatego też postanowiłam pogłębiać swoją znajomość z panem Greenem. I tak trafiłam na Szukając Alaski. Kolejna książka tego autora, która mnie porwała, rozbiła emocjonalnie. Historia Milesa i Alaski sprawiła, że jeszcze bardziej polubiłam twórczość pana Greena. Przeczytana jednym tchem. 

Lubię to, w jaki sposób autor kreuje swoje historie, jak rozwija każdy wątek. Jak zaskakuje, biednego, nieświadomego czytelnika, by potem momentalnie zdruzgotać jego życie emocjonalne. Tak. To jest pan Green. Emocjonalny, zaskakujący. Słowa, zdania, które tworzy, są piękne. Jego książki to inspiracja, kopalnia cytatów. Cytatów, które uwielbiam, zapisuje, by po chwili zdać sobie sprawę, że to nie ma sensu. Że powinnam wyrwać strona po stronie i wytapetować nimi ściany. Tak będzie prościej. Okay? Okay. 

Jak dalej potoczy się moja historia z Johnem Greenem? Hmm myślę, że wkrótce się dowiem. Jestem już umówiona z panem Greenem na kolejne spotkanie - w bibliotece. Gwiazd naszych wina oraz Szukając Alaski podbiły moje czytelnicze serduszko. Liczę na więcej :)

Owlibrary

Każda osoba czytająca współczesną literaturę młodzieżową zna to nazwisko przynajmniej z opowieści innych. Jego książki znane są z oryginalnych tytułów i nietuzinkowych bohaterów, których z pewnością nie można by nazwać zwykłymi nastolatkami. Miałam okazję czytać kilka z nich, w okresie, kiedy były chyba najbardziej popularne, czyli w roku premiery ekranizacji Gwiazd Naszych Wina. Myślę, że na każdym czytelniku Green wywiera inny wpływ, bardzo wiele osób było zachwyconych jego historiami, ale ja odebrałam je inaczej.

Czytając kolejne książki Greena, czasem miałam wrażenie że nie do końca wiem, o co chodzi. Bardzo często nie rozumiałam, co inni w nim widzą. John Green to autor bardzo ekscentryczny, lubi wymyślać dziwne historie. Bardzo często zabiera się za skrajności, jego bohaterowie to nierzadko społeczni odludkowie. To czyni go oryginalnym, wyróżnia na tle innych współczesnych autorów. Tym samym budzi ogromne kontrowersje i wydaje mi się, że mu się to podoba. Kiedyś nawet zdarzyło mi się słyszeć o aferze w amerykańskich szkołach, w których rodzice protestowali przeciwko obecności książek Greena w szkolnej bibliotece.

Jedyną jego książką, która bardzo mi się podobała, było Gwiazd Naszych Wina, jednak nie nazwałabym jej najlepszą książką mojego życia, ani nawet książką roku, jak wiele osób robiło. Pewnie spotkacie się z rankingiem 5, 10, 15 książek, które warto przeczytać, w którym właśnie będzie ta książka. Przeczytać warto, ale jest też wiele innych świetnych książek, również o raku u nastolatków. Lekturę Greena zakończyłam na 19 razy Katherine i wtedy stwierdziłam, że nie będę już dalej go czytać. Dla mnie John Green jest trochę zbyt abstrakcyjny, wydaje się być poza wszelkimi schematami, a jednak sam tworzy pewien schemat, który przy 3-4 książce staje się zauważalny. Sądzę, że jego książki mogą spodobać się osobom ekscentrycznym, ale nie doszukujcie się w nich wybitnej literatury, bo to naprawdę jest tylko złota folia na niesmacznym cukierku.

I znowu, zdania są od siebie bardzo odmienne. Można byłoby utworzyć drużyny z wielbicieli autora i jego przeciwników. Ale to chyba najważniejsze, literatura ma wywoływać emocje, a im bardziej sprzeczne, tym lepiej.

Moje zdanie o Greenie chyba już znacie… a fakt, że posiadam Gwiazd naszych wina w 9 wersjach, mówi chyba sam za siebie. Czy ja muszę tu coś dodawać?

Dziękuję wszystkim blogerom, którzy wyrazili swoją opinię i przyczynili się do stworzenia tego posta!

Poza tym zwracam się do was z pytaniem! Była już Cassandra Clare, była Sarah J. Maas, teraz jest John Green. Jakiego autora chcecie zobaczyć w następnej odsłonie 13 powodów? Piszcie swoje propozycje w komentarzach. Później zrobię ankietę i będziecie mogli głosować na swoje typy.

A teraz coś, co tygryski lubią najbardziej czyli konkurs! Mam dla was do wygrania jedną z lepszych, przynajmniej w moim odczuciu, powieść Greena czyli Papierowe miasta.

Co trzeba zrobić, aby zdobyć tę książkę? Wystarczy być publicznym obserwatorem mojego bloga i w komentarzu pod tym postem w jednym zdaniu napisać dlaczego lubicie/ nie lubicie / nie wiecie, czy lubicie Johna Greena. Koniecznie napiszcie też, że bierzecie udział w konkursie.

Regulamin:
1. Sponsorem nagrody jestem ja czyli właścicielka bloga To Read Or Not To Read.
2. Konkurs trwa od niedzieli 26.11 do piątku 1.12, a wyniki zostaną opublikowane na fanpage'u bloga w ciągu 3 dni od daty zakończenia.
3. Do wygrania jest jedna książka Papierowe miasta.
4. Aby wziąć udział należy być publicznym obserwatorem bloga oraz odpowiedzieć na pytanie konkursowe.
5. Wysyłka nagrody odbywa się tylko na terenie Polski. Koszty ponosi organizator konkursu.
6. Zgłoszenie się jest jednoznaczne z akceptacją regulaminu.
7. Konkurs nie podlega ustawie z dnia 29 lipca 1992 roku o grach i zakładach wzajemnych ( Dz. U. z 2004 roku Nr 4, poz. 27 z późn. zm.)