Serialowy Update #3 - The Crown, Outlander, Przyjaciele i H2O

W ostatnim czasie udało mi się obejrzeć trochę seriali – chociaż w tym poście głównie opowiem wam o tych, które do tej pory kontynuuję i których nowe sezony jakoś niedawno się ukazały. Wbrew pozorom nie jest tego aż tak dużo, jak na początku myślałam!

Pod koniec zeszłych wakacji odezwało się we mnie małe dziecko tęskniące za czasami Disney Channel. Zobaczyłam wtedy, że na Netfliksie dostępne są pierwsze dwa sezony H2O i nie potrzebowałam już nic więcej do szczęścia. Może nie uwierzycie, ale nigdy nie oglądałam tego w telewizji za dzieciaka, także trzeba było nadrobić to niedopatrzenie! Pierwsza seria była naprawdę fajna, druga również mi się podobała. Za to trzecia to istna porażka. Odejście jednej z głównych aktorek i zastąpienie ją kimś innym nie wyszło tej serii na dobre, także z tym ostatnim sezonem trochę się męczyłam, ale końcowo dałam radę i z uśmiechem skończyłam całość. Chociaż H2O strasznie się zestarzało, to dalej rozumiem, czemu było tak popularne i do tej pory wszyscy wspominamy je z sentymentem!

Dokończyłam również The Good Place oglądając czwarty sezon. Do tej pory ten serial bardzo mi się podoba, z każdym sezonem coraz bardziej, aczkolwiek niektóre odcinki były nudnawe i typowo „postojowe”. Także mimo ogólnych dobrych wrażeń, jakie z tej produkcji wyniosłam, to gdyby skrócić ją o jedną serię, nikt by się nie obraził. Za to bohaterów absolutnie kocham i z każdym kolejnym epizodem doceniałam ich coraz bardziej. Zakończenie było świetne, idealnie podsumowało całą historię, także tutaj nie ma czego się czepiać! (The Good Place – więcej)

Trzeci sezon The Crown również odhaczony! The Crown, czyli serial oparty na życiu królowej Elżbiety II, to jeden z moich ulubionych. A trzecia seria okazała się być tak samo dobra jak dwie poprzednie. Całość nakręcono z wielkim rozmachem, odpowiednio odzwierciedla prawdziwe wydarzenia i pokazuje je w piękny, rzetelny sposób. Mój ulubiony odcinek z tego nowego sezonu to zdecydowanie ten z katastrofą w kopalni, który był nie tylko dramatyczny, ale i wzruszający, pokazujący zupełnie inną odsłonę monarchii brytyjskiej. W trzeciej serii wprowadzono również dorosłego księcia Karola i jego miłość, Kamilę, po pozwoliło na dokładniejsze zgłębienie tej królewskiej afery. Teraz czekam na odcinki z Dianą! (The Crown – więcej)

W sumie nie mam pojęcia, czy już się tutaj gdzieś chwaliłam moją relacją z Przyjaciółmi. Miałam kilka podejść do tego serialu, które nie kończyły się sukcesem. Zawsze, gdy trafiałam na jakiś losowy odcinek w telewizji, przełączałam kanał. Za to, gdy już się za nich zabrałam tak na poważnie, to przepadłam i na jednym wdechu obejrzałam wszystkie 10 sezonów. I chyba ogarnęłam, dlaczego ten serial osiągnął taki sukces! On jest po prostu bardzo aktualny (nawet do teraz, chociaż upłynęło 25 lat od premiery), normalny i bez wydziwiań. Opowiada historie grupki przyjaciół, którzy zmagają się z takimi samymi problemami jak przeciętny człowiek w ich wieku. Do tego mamy tutaj ikoniczne charaktery i zabawne żarty, no i genialny serial stworzył się sam! Teraz wyczekuję na ten odcinek specjalny kręcony po latach, może odkryje on przed nami jakieś sekrety produkcji.

Gdy wychodził pierwszy sezon Chilling Adventures of Sabrina, to zachwycałam się nim na blogu (o, tutaj – Szatan, okultyzm i czarownice). Potem jednak druga seria nie zachwyciła mnie aż tak bardzo, za to najnowsza, trzecia, to już w ogóle inna bajka rozczarowania. Całość nigdy nie była perfekcyjna, w końcu to tylko serial młodzieżowy z mnóstwem absurdów, ale miał ten taki fajny mroczny klimat, można było naprawdę spędzić przy nim miło czas. Za to teraz… najlepsze postacie to dwie ciotki Sabriny i ludzie z Akademii. A cała reszta przerodziła się w ciepłe kluski. Harvey działa mi na nerwy jak mało kto, przyjaciółki Sabriny to cyrk na kółkach, a sama Sabrina próbuje bawić się w elokwentną kobietę z doświadczeniem chociaż tak naprawdę jest tylko głupim, egoistycznym bachorem. W trzecim sezonie wszystkie rzeczy, które wcześniej denerwowały mnie tylko trochę, tutaj denerwują mnie zdecydowanie za bardzo. A Sabrina to niestety najgorsza z nich (Chilling Adventures of Sabrina – więcej)

Obejrzałam też 5 sezon Jane the Virgin czyli zakończenie jednego z moich ukochanych seriali… ever. I chociaż kocham tę produkcję bezgranicznie, to doskonale wiem, że powinna być krótsza o jakieś 20 odcinków i zakończyć się rok wcześniej. Jednak postać Jane to po prostu złoto, a aktorka, która ją sportretowała, wykonała kawał świetnej roboty. Ale skupiając się już wyłącznie na tym piątym sezonie… Czwarta seria zakończyła się w taki sposób, że nie sposób było wysiedzieć na miejscu i czekać na kontynuację. Twórcy mnie nie zawiedli w wyjaśnianiu tego, co tam narozrabiali. Do tego monolog Jane, który trwał chyba z 10 minut i był kręcony jednorazowo, to jedna z piękniejszych scen w całym serialu! Zakończenie również było świetne – przez cały sezon stopniowo dostawaliśmy wskazówki, o co może w tym wszystkich chodzić także dodanie wszystkich tych podpowiedzi rozwiązywało nam tę zagadkę wcześniej, ale i tak podoba mi się to, jak zdecydowali się to poprowadzić! Także okazuje się, że śmieszna historia o dwudziestokilkuletniej dziewicy, która nagle zachodzi w ciąże, może nie tylko bawić, ale i być naprawdę ciepłą, inteligentną opowieścią, którą będzie wspominać się przez lata (Jane the Virgin – więcej)

Również cały czas byłam na bieżąco z moim ukochanym Outlanderem i piątym sezonem, który wychodził w ostatnich miesiącach. Historia zdecydowanie tutaj zwolniła i twórcy zdecydowali się na nadanie trochę innego rytmu całej opowieści. Wcześniej przez cały sezon mieliśmy poczucie, że dokądś zmierzamy, natomiast tutaj każdy odcinek opowiadał osobną historię, która zaczynała się na jego początku, a dobiegała końca w ostatnich minutach. Brakowało mi tego przeciągnięcia, dreszczyku emocji i niewiadomej, która zawsze była przy tym serialu obecna. Ale było kilka świetnych odcinków, które chwyciły mnie na serduszko, a epizod 11 wspominam jako ten, gdzie zadziała się magia, a twórcy zagrali widzom na emocjach. Nie był to najlepszy sezon, ale równocześnie był bardzo równy i w dalszym ciągu dobry. Chociaż zaczyna mnie trochę irytować mało umiejętne postarzanie bohaterów. Jamie jest już grubo po pięćdziesiątce, a dalej wygląda jak dwudziestolatek. Nie pogardziłabym, gdyby zainwestowali w lepszego charakteryzatora i makijażystę umiejącego w rysowanie zmarszczek (Outlander - więcej).

Do The End of the Fucking World nigdy nie byłam jakoś pozytywnie nastawiona. Nie miałam nic do zarzucenia temu serialowi, ale nie odpowiadał sposób ukazania historii – po prostu nie mój klimat i światopogląd. Jednak postanowiłam zabrać się za drugi sezon z czystej ciekawości i lekkiej nudy na zajęciach. I jak na początku w ogóle nie widziałam kontynuacji i byłam zdania, że nie jest potrzebna, tak teraz zmieniam zdanie. A ponadto sądzę, że druga seria jest lepsza od pierwszej! Twórcy bardzo sprawnie ukazali bohaterów, którzy muszą poradzić sobie z wydarzeniami sprzed paru miesięcy, postawili na rozwój psychiki i nie robili nic na siłę, by tylko uszczęśliwić widzów. Historia biegła w odpowiednim kierunku i skończyła się w najlepszym możliwym momencie (The End of the Fucking World – więcej)

Trzeci sezon Młodego Sheldona jest dość ciekawym eksperymentem twórców. We wcześniejszych odsłonach tego serialu na pierwszym planie widzieliśmy Sheldona, jako postać główną, tytułową i tę, wokół której wszystko się kręci. Za to w najnowszych odcinkach Sheldon zdecydowanie schodzi na drugi plan, a ciekawsze przygody przeżywa jego rodzina. Dzięki temu możemy lepiej poznać całą Cooperową rodzinkę i zrozumieć, jak rozwijały się ich relacje, że końcowo wszystko zakończyło się tak, jak widzimy to w Teorii Wielkiego Podrywu. W dalszym ciągu polecam ten spin off, bo to fajna familijna rozrywka! (Młody Sheldon – więcej)

I na sam koniec serial, który w tym roku zdradził mnie boleśnie czyli Ania, nie Anna i jej trzeci sezon. Nie znam chyba żadnej osoby, której by ta nowa odsłona klasycznej Ani się nie podobała – a w wyniku jakichś finansowych niezgodności pomiędzy stacją, w której Ania powstaje, a Netflixem pojawiła się decyzja, że trzecia seria będzie tą finałową. Serduszko boli mnie bardzo mocno, bo to naprawdę świetna adaptacja! Wszyscy aktorzy wydają się być stworzeni do tych ról, a fabułę trochę podrasowano o wątki związane z rasizmem czy orientacją seksualną, co przyniosło jej trochę świeżości. No i Gilbert, ale tego bohatera chyba nie trzeba przedstawiać, bo to zawsze mocny punkt jakiejkolwiek historii o Ani z Zielonego Wzgórza. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z nową Anią, to polecam bardzo serdecznie, bo to kawał świetnego serialu! (Ania, nie Anna – więcej)

No i to by było na tyle, jeśli o moje ostatnie serialowe przygody chodzi. Uwzględniłam tutaj wszelkie kontynuacje i nowe odcinki, na temat których nie ma co zbyt wiele się rozpisywać. No i stare klasyki, które wszyscy znają.

Oglądałam też ostatnio całkiem sporo nowości, także o nich też niedługo będziecie mogli przeczytać na blogu w kolejnych postach! A tymczasem wracam do Netflixa, bo seriale same się nie nadrobią.