Jak zbawić świat i zdać maturę? - "Perłowa dama" Aleksandra Polak [RECENZJA]

Haha, Perłowa dama, ja już czuję, że kliknęliście w moją recenzję ciekawi mojej negatywnej opinii. Chyba was w tej kwestii nie zawiodę, bo owszem, drugi tom Króla kier podobał mi się równie mocno co pierwszy. Tylko z drugiej strony mogę was rozczarować, bo miałam naprawdę silne postanowienie, by skrupulatnie zaznaczać sobie wszystkie błędy poczynione w książce, a potem szczegółowo opisać wam każdą nielogiczność. Dlaczego w końcu tak nie zrobiłam, zaraz się dowiecie.

Fabuła Perłowej damy zaczyna się praktycznie od razu po ostatnich wydarzeniach opisanych w Królu kier, więc nie zdradzając zbyt wiele tym, którzy z pierwszym tomem nie mieli jeszcze do czynienia, nie będę mówić zbyt wiele więcej. Alicja będzie zmagać się z tajemnicami, które niedawno odkryła, będzie próbować walczyć o miłość i znaleźć lekarstwo na klątwę ciążącą na Hadrianie.

Mam przygotowaną Nutellę, rozciągnęłam palce, usadowiłam się wygodnie w fotelu, więc teraz mogę wam napisać, co leży mi na sercu. Pamiętacie, jak przy Królu kier narzekałam, że niektóre wątki i motywy są wyjęte ze Zmierzchu czy Darów Anioła? W tej kwestii nic się nie zmieniło, w dalszym ciągu widzę bardzo mocne nawiązania do serii pani Clare, a całość jeszcze mocniej przypomina mi gromadkę z Osobliwego domu pani Peregrine, ale uwaga, doszły nowe inspiracje! Na prowadzenie wysuwa się pewien wątek zaczerpnięty z Pamiętników wampirów, z serialu w sensie. Pamiętacie stamtąd postać Jo i Kaia? Ich problem? A potem Luke i Liv? No więc w Perłowej damie znajdziemy coś bardzo analogicznego. Oczywiście fakt, że Aleksandra Polak umieściła w swojej powieści te wszystkie motywy nie znaczy, że zrobiła to na tym samym poziomie co Clare, Riggs czy twórcy TVD, wręcz przeciwnie.

Jeśli chodzi o porównanie tomu drugiego do pierwszego, stwierdzenie, który wypada lepiej to… chyba jednak pierwsza część plasuje się odrobinkę wyżej w moim osobistym rankingu. W Perłowej damie co prawda autorka rozwinęła nadnaturalny aspekt fabuły, ale całość była dla mnie po prostu nudna i podana w złym stylu.

Skoro wspomniałam już o nudzie… Tak, podczas czytania drugiego tomu Circus Lumos okrutnie się wynudziłam. Pierwsze 70-80 stron były całkiem znośne, ale porywającej akcji to one nie serwowały. Potem przez blisko 300 stron niby coś się dzieje, ale tak naprawdę to nic, bo w sumie to i tak nie ma to znaczenia. I ostatnie 70 stron znowu miały jakieś sens, zapewniając trochę więcej wrażeń. Choć fabuła jest trochę bardziej rozbudowana, to nie zmienia to faktu, że jest przewidywalna i mało wyszukana, bo autorka zdecydowała się na najprostsze rozwiązania. Pomysł był naprawdę dobry, ale samo jego wykonanie sprawia, że człowiekowi nie chce się tego czytać. Nic go nie przyciąga do powieści, nie sprawia, że musi przewrócić kolejną stronę i zacząć nowy rozdział, by poznać dalsze losy bohaterów.

Bohaterowie! Perłowa dama utwierdziła mnie w przekonaniu, że na poszukiwanie mózgu Alicji jest już za późno. O, a pamiętacie, że kiedyś tam lubiłam Hardiana? Otóż teraz zmieniam zdanie, bo chłopak stracił w moich oczach. Jak wcześniej jakoś tam sobie radził i był moim promyczkiem nadziei, tak teraz stał się marionetką bez charakteru.

W całej serii Circus Lumos jest obecny wątek miłosny. Główna bohaterka oczywiście musi znaleźć sobie księcia na białym koniu, nikogo to nie dziwi. Jej lubym jest Hardian, co także nie jest zaskoczeniem. Za to ich relacja? Ha! Ich związek jest pełen pasji i namiętności, niczym małżeństwa z dwudziestoletnim stażem w separacji! Alicja jest w klasie maturalnej więc ma te 18? 19? lat, a Hadrian jest niewiele starszy. Oboje zachowują się jakby byli po czterdziestce, w taki sam sposób także okazują sobie uczucia. Ale związek Alicji i Hadriana nie jest osamotniony, bo relacje między każdą inną parą bohaterów są równie wiarygodne, a dialogi między postaciami są sztywniejsze niż męskie przyrodzenie po Viagrze. Do tego dochodzi jeszcze zalążek trójkąta miłosnego, który naprawdę tu nie pasuje i jest istnym gwoździem do trumny dla całej serii, ale co tam, trójkąty miłosne przecież nigdy nie wyszły z mody, a cykl bez trójkąta miłosnego nie ma prawa bytu, więc YOLO, trójkąt miłosny ma być i będzie!

Nie wypisywałam wam każdego błędu i każdej nielogiczności bo uznałam, że zasadniczo to nie ma sensu. W Perłowej damie nie chodzi o to, że autorka palnęła X gaf na przestrzeni Y stron, bo jakby trzeba było szukać każdej niedorzeczności, to wcale tak łatwo byście się z tym nie uporali. Wszystkie te X gaf składa się na powieść, która została napisana koszmarnym językiem z masą błędów stylistycznych czy językowych. Jakby za Perłową damę wziął się mój polonista, to gwarantuję wam, że skrupulatnie podkreślałby każdą linijkę tekstu, a przy okazji wypisał minimum 20 czerwonych długopisów.

Z takich największych głupot to uważam, że tylko dwie są warte przytoczenia. Jak wiecie, Alicja niedługo będzie pisać maturę, więc między bieganiem za Hadrianem i swoimi fantastycznymi przyjaciółmi próbuje ogarniać, co napisał Mickiewicz i jak się używa tabliczki mnożenia. Jej przyjaciel, Edward, kilka dni przed maturą ostro zakuwa fizykę, prosząc naszą główną bohaterkę o pomoc i korepetycję. To co, on zdaje z tej fizyki egzamin, że musi się jej uczyć? Przecież to jest mało logiczne, by osoba fizykę umiała tak ni w pięć ni w dziewięć decydowała się pisać z niej maturę. Bo zakładam, że kilka dni przed końcem roku żaden fizyk nie każe swoim uczniom ślęczeć nad jego przedmiotem, jeśli go nie zdają.

Zaś głupota numer dwa dotyczy samej Alicji. Dziewczyna znajduje się w sytuacji potencjalnego zagrożenia życia i rzuca takim tekstem „Ten błąd bolał mnie bardziej niż zaznaczenie błędnej odpowiedzi przy pytaniu o wzór na pole kwadratu na jednej z próbnych matur”. Chyba już nie mam więcej pytań.

Znalazłam też dwa pozytywy, żeby nie było. Pierwszy z nich do fakt, że Circus Lumos ma być trylogią, więc czeka na nas jeszcze tylko jeden tom. A drugi to taki, że w końcu w książce o cyrku dostaniemy całkiem sporą ilość cyrku! Bo jak możecie pamiętać, w Królu kier było go tyle, co kot napłakał, a w Perłowej damie gra on już sporą rolę.

Jak widzicie, fanką serii Aleksandry Polak w dalszym ciągu nie jestem i chyba mogę już przyznać, że nigdy nią nie zostanę. Tyle, że jak w przypadku Króla kier byłam gotowa wam napisać, że w sumie ta powieść nie była znowu taka zła, bo dobrze się ją czytało, to z Perłową damą zrobić tak nie mogę. Okrutnie się przy niej wymęczyłam, chociaż czytało się ją stosunkowo szybko. Wiem, że niektórym z was ta seria przypadnie do gustu, także tylko wam ją teraz polecam. Cała reszta niech nawet nie patrzy w jej kierunku XD.

Ah, jak chcecie moją opinię o trzecim tomie to napiszcie, może w akcie desperacji skuszę się na kolejne tortury.

Za możliwość zrecenzowania powieści dziękuję We Need YA i wydawnictwu Czwarta strona

Fakty objawione: 

Tytuł: Perłowa dama

Autor: Aleksandra Polak

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 456

Cena: 36,90 zł

Mobilność: M