Niepopularna opinia o popularnym bestsellerze - "Promyczek" Kim Holden [RECENZJA]

Promyczek znalazł się chyba w każdej mojej liście książek, które chcę przeczytać w najbliższym czasie, którą zrobiłam przez jakieś ostatnie trzy lata. I co? Dopiero dzisiaj przychodzę do was z recenzją tej książki, a zaraz opowiem wam o wszystkich moich przejściach.

Zgaduję, że raczej fabułę Promyczka wszyscy znają, ale dla formalności pozwolę sobie ją jeszcze raz przytoczyć. Życie Kate nigdy nie było kolorowe, dziewczyna bardzo wiele przeszła, ale mimo wszystko dalej kroczy dumnie z uśmiechem na twarzy, starając się dostrzegać pozytywne strony. Gdy wyjeżdża na studia, nie spodziewa się, że wszystkie jej dotychczasowe tajemnice zostaną wystawione na próbę, a na uniwersytecie w Minnesocie zakocha się w Kellerze.

Postanowiłam spiąć pośladki i w końcu zabrać się za tę powieść na przełomie lipca i sierpnia ubiegłego roku. Skończyłam ją prawie osiem miesięcy później, w marcu 2020, po wielkich mękach, kilkunastu kryzysach i wielokrotnych próbach porzucenia lektury. Jednak ja niestety należę do osób, które nienawidzą zostawiać niedoczytanych książek, także z tego powodu męczyłam się tak długo, zamiast dać sobie po prostu spokój. Za to moją nagrodą za cierpienie jest teraz możliwość wyrażenia niepopularnej opinii, bo niestety, Promyczek okrutnie nie przypadł mi do gustu.

Zaczynając od postaci głównej bohaterki, która wydaje mi się… sztuczna. Jest zbyt pozytywna, a przez co wygląda nieszczerze i nie budzi mojej sympatii. Życie dosłownie strzela do Kate z armaty kulami z kaktusów, a ta się cieszy, że te kaktusy już suche, bo jakby były żywe, to byłoby jej szkoda roślin. Nie lubię takich ludzi, którzy nie pozwalają sobie na prawdziwe pokazanie swoich uczuć i ciągle twierdzą, że wszystko jest w porządku, gdy ewidentnie tak nie jest. Joker również taki był, prawda?

Z postacią Kellera autorka chyba też trochę przesadziła. Ile nieszczęść może spotkać tak młodą osobę w tak krótkim czasie? Holden, daj chłopakowi trochę wytchnienia!

Ponadto, Promyczek jest strasznie nudny i zdecydowanie za długi. Cała powieść ma coś w okolicy 600 stron, a spokojnie można byłoby ją skrócić o połowę, wywalić niepotrzebne i nic nie wnoszące dialogi oraz opisy, przez co historia nabrałaby rozpędu i nie wymęczyłaby tak czytelnika swoją nijakością, bo przez to niejednokrotnie wybija się z rytmu lektury.

Najlepszym minusem jest to, że sam opis z tylnej okładki reklamuje książkę jako wielki romans itepe itede, a tego naszego wyśnionego Kellera, chłopaka ze snów, poznajemy dopiero po 200 stronach. A wcześniej? No właśnie, nie dzieje się nic. Bohaterka jeździ autem, robi wycieczki po akademiku, codziennie odwiedza tę samą kawiarnie, wypija taką samą kawę i uczęszcza na zajęcia. A my musimy czytać szczegółowy opis tej uczelnianej rutyny, który po piątym razie zaczyna wychodzić uszami.

Jak już dochodzi co do czego i zaczyna się pojawiać wątek romantyczny, to znowuż dla odmiany miałam wrażenie, że uczucie pomiędzy bohaterami pojawiło się zbyt szybko, a ich relacja urosła do rangi miłości życia bez wcześniejszego przygotowania. To, co udało się Shakespeare’owi w Romeo i Julii, by wszyscy uwierzyli w wielką miłość zakochanych w sobie od dwóch dni niekoniecznie wyszło Kim Holden.

Jest też tu obecny paradoks, że przez wiele, wiele stron nie dzieje się nic, a jak już zacznie dziać się coś, to opisywane to jest na dwóch, trzech, może czasem czterech stronach, wątek się urywa i znowu wracamy do nużących opisów i lania wody.

Także jeśli wam Promyczek się podobał, to serdecznie wam tego zazdroszczę, bo historia naprawdę miała bardzo duży potencjał. Sam pomysł na wprowadzenie tylu tajemnic i rozegrania sami wiecie których spraw w ten sposób zasługuje na uwagę. Jednak można było trochę inaczej poprowadzić tę opowieść, bo póki co zanim dojdzie co do czego, czytelnik się zdąży zniechęcić, zasnąć, albo, co najgorsze, porzucić tę książkę i więcej do niej nie wrócić.