Ostatni tom, ostatnia wielka bitwa - "Królestwo popiołów" Sarah J. Maas [RECENZJA]

Tak szczerze, to już w pewnym momencie naprawdę przestałam wierzyć, że kiedykolwiek spotkamy się jeszcze na tym blogu przy recenzji ostatniego tomu Szklanego tronu. Kiedyś naprawdę uwielbiałam tę serię, ale do jakiegoś czasu kolejne części czytam już raczej z przyzwyczajenia i chęci dokończenia tej historii, niż faktycznej ekscytacji kolejnymi przygodami bohaterów.

Królestwo popiołów to zakończenie serii, z którą spędziłam kawał czasu. Polubiłam Cealenę (bo Aelin nie lubię, sorki), Chaol do tej pory jest moim książkowym mężem (chociaż może teraz pod koniec drugiej dziesiątki), a już nawet zaczęłam Doriana darzyć sympatią (do pewnego stopnia, oczywiście). Za to dalej nie cierpię Rowana – ciepłe kluski podane z gulaszem.

Może nie będę wam przybliżać fabuły, bo tu jednak spoiler spoilerem pogania także… Jeśli nie macie pojęcia, o czym jest Szklany tron, to zapraszam do osobnego postu na ten temat. A jeśli chcecie wiedzieć, jak wyszło zakończenie, to czytajcie dalej.

W Szklanym tronie byłam zakochana. Pierwsza część mi się naprawdę podobała. Konkurs na „ochroniarza” dla króla, pojedynek w królestwie i wygra go najlepszy. Fenomenalny koncept i świetny początek do dalszego rozwoju tej historii. Tylko, kurczę, fanką dalszych tomów zdecydowanie nie jestem. Poniekąd czuję się oszukana, bo Szklany tron oraz Korona w mroku wydają się być zupełnie oderwane od tej rzeczywistości, jakby pochodziły z jakiejś innej serii, bo mają mało wspólnego z główną historią, a od Dziedzictwa ognia autorka zmieniła całą fabułę o 180 stopni i wrzuciła do pralki na długie wirowanie.

Kiedyś nawet doszłam do wniosku, że jakby scalić Szklany tron i Koronę w mroku w jedną powieść, to byłby to fajny wstęp z zaskakującym zwrotem akcji na końcu – wtedy może czytelnicy tacy jak ja, nie czuliby się oszukani. Jednak jak czytam opinie innych, to dalej pozostaję w mniejszości, więc może to tylko ja dostrzegam w tym jakiś problem.

Z Królestwem popiołu męczyłam się okrutnie. Zupełnie nie mogłam wkręcić się w tę historię i lektura z przerwami (długimi, oj, długimi) i kilkoma podejściami zajęła mi prawie rok. Podzielnie tej książki na dwa tomy także nie ułatwiało mi zadania. Strasznie denerwuje mnie fakt, że są nierówne, ale na to nic poradzić nie mogę. Pierwszy ma coś lekko ponad 700 stron, drugi opiewa na 500. Ich podział wynika z faktu fabularnego, jednak za grosz nie ma w tym logiki logistycznej.

I szczerze się przyznam, że samą tę powieść czyta się naprawdę lekko i przyjemnie. Widać ogromny postęp w stylu pisania Maas; jest bardzo kwiecisty, opisowy, ale w żadnym momencie nie jest ciężki i skomplikowany, co przekłada się na szybkość lektury. Jednak. Może te opisy i dobrze się czyta, ale jest ich tak o połowę za dużo. Cały pierwszy tom to jeden wielki opis, który nie wnosi za wiele do fabuły. Wszyscy zajmują się tym wszystkim, co nie ma związku z głównym zagrożeniem, okrążają temat, zbaczają z niego i robią wszystko, byle się nie zajmować bitwą. Sama autorka nieźle tutaj leje wodę i pompuje objętość książki.

Drugi tom jest już trochę lepszy, dzieje się trochę więcej, jednak to wszystko dalej pozostaje jakoś rozmyte za tym całym laniem wody. Mamy tu tylu bohaterów i każdemu poświęcamy bardzo dużo czasu, nieważne, że jego wątek akurat aktualnie nic nie wnosi i jest po prostu „zapchaj-dziurą”, musimy poczytać sobie o czymś nieznaczącym, żeby przypadkiem nie wczuć się w klimat i nie skupić na głównym zagrożeniu.

Zaś sama finalna wielka bitwa… Jest jakaś taka rozmyta. Tyle się o niej mówi, a jak przychodzi co do czego, to fajerwerków nie ma. I tutaj też pojawia się kwestia oczekiwań. Śledzę Szklany tron od jakichś 5 lat przez co sama już sobie wymarzyłam idealne zakończenie, jak i większość czytelników, dlatego też autorce ciężko było sprostać tym wszystkim wymaganiom. Nawet nie jestem jakoś specjalnie zaskoczona, że jej się to nie udało. W jej zakończeniu jest pełno schematów, które możemy zaobserwować z poprzednich części czy po prostu z jej innych książek, a do tego całość wydaje mi się potraktowana bez nadania temu odpowiednio dużej wagi.

No ale cóż, zawsze mogło być gorzej, prawda? Przynajmniej jeśli o bohaterów chodzi, to tutaj miło się zaskoczyłam. W dalszym ciągu Chaol pozostaje moim ulubieńcem, udało mi się polubić Doriana, a także wątek z Manon zaczął mnie interesować. Poczynania tej trójki śledziłam ze zdecydowanie większą uwagą i bardzo się cieszyłam, gdy widziałam rozdział poświęcony ich przygodom. Za to zupełnie nie interesowała mnie główna linia fabularna z Aelin i jej przybocznym Rowanem… no po prostu nie mogę z nimi i tyle.

Bardzo się cieszę, że w końcu udało mi się przeczytać to cholerne Królestwo popiołu, bo jednak głupio tak zostawiać jedną ze swoich ulubionych serii na finiszu. Cieszę się też, że w końcu się do tego zmobilizowałam i się nie poddałam! Oczywiście, mogło być lepiej, ale to już standard przy tak długich cyklach książkowych – zakończenie rzadko satysfakcjonuje, dlatego lepiej zakończyć to wcześniej i później. Szklany tron powinien się zakończyć tak ze 3 książki temu i chyba raczej nikt nie płakałby z tego powodu.

Czyli podsumowując, tak z pół Królestwa popiołu usunęłabym bez większych skrupułów, przyspieszyłabym akcję, wywaliłabym całe to lanie wody i nie skakała pomiędzy wątkami, jeśli nic to nie wnosi do fabuły. No i zakończenie mogłoby być lepsze, ale co zrobisz, nic nie zrobisz. I tak wyszło nie najgorzej!

Fakty objawione: 

Tytuł: Królestwo popiołów
Tytuł oryginału: Kingdom of Ashes

Autor: Sarah J. Maas
Tłumaczenie: Marcin Mortka

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 1248