Najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałam

Któregoś listopadowego wieczora, gdy słońce już dawno schowało się za budynkami krakowskich wieżowców, mój tata stanął w drzwiach mieszkania z tajemniczą torebką w prawej ręce. Odłożył plecak z laptopem na szafkę w przedpokoju, kurtkę powiesił na wieszaku, ściągnął buty i dopiero wtedy wręczył mi podarunek. Delikatnie rozchyliłam opakowanie, a na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech, gdy dojrzałam zawartość. Popatrzyłam na tatę z niedowierzaniem. Nie musiałam mu dziękować, bo gdy moje spojrzenie spotkało jego, zobaczył to w moich oczach.

Pospiesznie udałam się do swojego pokoju z torebką w ramionach, trzymając ją jak największy skarb. Usiadłam na łóżku po turecku, oparłam się o poduszkę i wyjęłam zawartość swojego prezentu. Moim oczom ukazała się książka, której już sam tytuł zmroził mi krew w żyłach, a okładka sprawiła, że serce przyspieszyło. Sama oprawa była piękna, a gdy jeszcze przeczytałam opis ze skrzydełka już wiedziałam, że prawdopodobnie znalazłam powieść swojego życia. Mimowolnie spojrzałam na Zmierzch, który wydawał się spoglądać na mnie z wyrzutem z półki. Zacisnęłam usta i potrząsnęłam głową. Nawet moja ulubiona seria nie mogła równać się z potencjałem, który właśnie trzymałam w rękach. Bez dalszej zwłoki otworzyłam książkę na pierwszej stronie i zaczęłam czytać.

Zanim się obejrzałam, doczytywałam ostatnie słowa epilogu i zamykałam powieść. Następne, co zanotowałam, to pierwsze promienie słońca, które zaparcie wyłaniało się zza krakowskiego smogu. Z przestrachem spojrzałam na zegarek wiszący po drugiej stronie pokoju. Wierząc wskazówkom, dochodziła piąta rano. Nie czułam czasu, który upłynął. Cały czas byłam oszołomiona, bo przed chwilą doświadczyłam czegoś, co rzuci inne światło na moje dotychczasowe życie i odmieni je w sposób, którego nie byłam w stanie przewidzieć.

Tak jak przewidziałam, tytuł podarowany mi przez tatę okazał się być porywającą lekturą. Język, jakim posługiwał się autor, był lekki i przyjemny, a równocześnie piękny i opisowy. Niesamowicie mocno zżyłam się z bohaterami. Zostali bardzo dobrze wykreowani. Czułam, że są prawdziwi i że gdzieś mogliby istnieć w rzeczywistości. Kibicowałam im w każdej trudnej sytuacji, w których zostali postawieni i trzymałam kciuki, by ich decyzje doprowadziły do szczęśliwego zakończenia. Do tego zwroty akcji, na jakie zdecydował się autor, przyprawiały mnie o szybsze bicie serca i nerwowe obgryzanie paznokci w obawie o życie i zdrowie głównych bohaterów. Wszystkie wątki zostały dopracowane w każdym calu, nawet te drugo- i trzecioplanowe, które z pozoru nie wydawały się mieć większego znaczenia dla fabuły. Końcowo okazało się, że każdy przecinek i każda kropka znalazła się na swoim miejscu nie bez konkretnej przyczyny. A przesłanie? Fenomenalne. Uderzyło we mnie tak mocno swoimi słowami, że jego siła zaparła mi dech w piersiach. Teraz jedyne, co pragnę zrobić, to spędzić kolejne kilka godzin w tym samym świecie i przeczytać tę powieść jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz… by dojrzeć szczegóły, które gdzieś zdążyły mi umknąć, by przeżyć to wszystko ponownie, tym razem patrząc na wydarzenia przez pryzmat zakończenia. To niewątpliwie była najlepsza książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam. I szczerze wątpię, bym znalazła coś chociaż w niewielkim stopniu tak dobrego.

Ale o czym ja w ogóle mówię? O Kodeksie drogowym.

(I nie, no, błagam, nie przeczytałam tego.)