Gdy las wokół ciebie żyje... "Gałęziste" - Artur Urbanowicz

Ta książka okazała się być niemałym wyzwaniem.

Thrilleru umiejscowionego w polskich realiach, z polskimi bohaterami i napisanego przez polskiego autora, to ja już dawno nie miałam przyjemności przeczytać. Uwielbiam klimaty grozy, ale jednocześnie staram się ich unikać. Późnowieczorne lektury takich dzieł nie działają dobrze na sen. I to poniekąd był powód, dla którego tak długo zeszło mi z czytaniem Gałęziste.

Bajkowe ziemie Suwalszczyzny, dom, w którym na pewno nie chcielibyście spędzić nocy. Jezioro, w którym mieszkają nieumarli i demon, o którym chcielibyście nie wiedzieć. I jest też las, który żyje własnym życiem.

Karolina i Tomek to młodzi studenci, będący parą od kilku lat. Postanawiają wybrać się na przerwę wielkanocną w okolice Suwałk, by odpocząć od zgiełku miasta, zwiedzić nieznane tereny, a także odbudować swój związek, jednak o tej ostatniej rzeczy żadne z nich głośno nie wspomina. Od samego początku wakacje nie idą po ich myśli. Najpierw spadają im na głowę włoscy autostopowicze, z którymi można ledwie dogadać się po angielsku. Później Tomek ma problemy z cukrzycą. Bohaterowie nie raz błądzą i gubią drogę, a gdy docierają na miejsce, okazuje się, że właściciele zapomnieli o ich przyjeździe.

Książkę można podzielić na dwie części; tą lepszą i tą gorszą. Początkowo zupełnie nie mogłam się wgryźć w fabułę, wszystko mnie irytowało i nie rozumiałam, o co tak naprawdę chodzi. Przez pierwsze kilkadziesiąt stron myślałam, że tam coś urodzę. Nawet nie tyle, że było nudno. Po prostu narracja biegła swoimi własnymi torami. Tutaj poznajemy jakąś kobietę, która ma jakąś swoją historię. Zaraz trafiamy do auta Karoliny i Tomka. Później dowiadujemy się o Włochach. Potem kolejny skok, pozorny zwrot akcji związany z cukrzycą głównego bohatera i postój. Pierwsza nadzieja pojawiła się dokładnie na 43 stronie, bo dopiero wtedy zapalił się we mnie ognik zaintrygowania, na którym dotarłam do setnej strony na jednym tchu. Później niestety i to zgasło, a moja wiara, że coś zacznie się dziać, została pogrzebana na kolejne sto stron. Ogień akcji rozpalił się dopiero w okolicach 250 strony i to od tego momentu aż do samego końca mamy do czynienia z tą lepszą częścią powieści.

Pierwsze na co zwróciłam uwagę, bo chcąc nie chcąc wybija się na pierwszy plan, to bohaterowie. Autor wykonał świetną robotę kreując swoje postaci, bo każdej z nich zostały nadane realne ludzkie cechy. Z jednej strony mamy Karolinę, dziewczynę z dobrego domu, grzeczną i uczynną, podatną na sugestie rodziców. Wierząca i praktykująca katoliczka, która nawet na wspólnym wyjeździe przejmuje się nadchodzącymi świętami. Zaś Tomek to jej zupełnie przeciwieństwo. Musi wszystko mieć podane na talerzu z logicznym uzasadnieniem, lubi dobrze się bawić i nie stroni od alkoholu. A do tego jest zaciekłym ateistą. Tyle różnic, ile między nimi jest, nie ma prawa wystąpić w prawdziwym związku, by ten sprawnie funkcjonował. Dlatego też autor doskonale pokazuje ich spory i konflikty, które wynikają z ich odmiennych charakterów.

Aspekt, który był dla mnie początkowym plusem, dość szybko przerodził się w minus. Autor chciał powoli wprowadzić czytelnika w świat, który wykreował, powoli serwując mu jego kolejne dawki. Stopniowo w każdym rozdziale dostajemy nowy przerażający element, który nie wiemy, jak mamy interpretować. Ale te kolejne detale grozy w końcu przestają zwiększać swój kaliber i już nie zadziwiają. Zdążyłam do nich przywyknąć i wydawały mi się być na porządku dziennym. Odnosiłam też wrażenie, że wątek miłosny między bohaterami na dużą część książki przesłonił jej główną ideę thrillera, bo stał się opowieścią o związku dwojga ludzi z grubsza pochodzących z różnych światów, a czasem wręcz dokładnym zapisem ich ruchów, wziętych pryszniców i uczesanych włosów.

Za to mam jedno duże pytanie. Jeśli jest się chorym na cukrzycę od bardzo bardzo bardzo długiego czasu, to czy do jasnej cholery, nie powinno się wiedzieć, ile insuliny należy wstrzyknąć, kiedy, jak, gdzie i o której? Bo jedną wpadkę z zagrożeniem życia Tomka mogłam przeżyć. Okej, dwie jeszcze uszły. Ale przy każdej następnej ręce mi opadały. No bo ileż można?

Kolejną wadą powieści są opisy. Niekiedy autor zmyślnie poprowadził swoje pióro, gdy przytaczał opowieści na temat odwiedzanych przez bohaterów miejsc, ale i tak czasem zdarzyło mu się przynudzać i pisać elaboraty o rzeczach, które koniec końców nie wnoszą za wiele do fabuły. Na moje szczęście nie było ich znowu aż tak dużo jak u Sienkiewicza.

Nie mam nic przeciwko przekleństwom, ale kląć trzeba umieć. Gdy bohater w chwilach stresu puści sobie wiązankę pod nosem, wszystko jest w porządku. Ale jeśli zdarza mu się to średnio co dwa czy trzy akapity na jednej stronie, a w dodatku przytoczone są wszystkie najbardziej wymyślne wyzwiska, to następował przesyt materiału i wyglądało to tak, że wszystkie przekleństwa nie są wynikiem nerwów i walki o życie, tylko imbecylności postaci, które co drugie słowo mówią ku*wa.

Na większą uwagę zasługuje cała druga połowa, gdzie w końcu następują zwroty akcji. Groza jest namacalna w powietrzu, wszystko dzieje się bardzo szybko, a ja czytałam z zapartym tchem i przewracałam kolejne strony, by dowiedzieć się, co będzie dalej. Normalnie, gdy poruszam się po mieście w tramwajach czy autobusach, albo czytam ebooka na telefonie, albo słucham muzyki. A Gałęziste, i to w wersji papierowej, czytałam nawet nie tyle, że siedząc, co stojąc i próbując się nie zabić podczas gwałtowniejszego hamowania. A żeby było śmieszniej, książka była dla mnie niezłą rozrywką podczas oczekiwania na egzamin teoretyczny na prawo jazdy. Przynajmniej wtedy zajmowałam głowę stresem nie swoim, a głównych bohaterów.

Mimo wszystko da się zauważyć bardzo dużą dysproporcję książki. Wstęp do całej historii mógłby zostać skondensowany, wtedy czytelnik nie nudziłby się ani przez chwilę, a tak to ja już zdążyłam zapomnieć, że czytam thriller. Za to rozwiązanie i skumulowanie się wszystkich wydarzeń powinno nastąpić trochę wcześniej i znowuż być rozbite na większą ilość stron. Kolokwializując; na początku nie dzieje się nic, a na końcu akcja gna jak cwałujący koń.

Artur Urbanowicz zaskoczył mnie dwoma rzeczami. Czytam sobie, czytam, a tu nagle przewracam stronę i kolejne dwie czy nawet trzy zapisane są w jakimś dziwnym języku, który był bodajże litewskim? Ale na szczęście odpowiednio zajęto się takimi osobami jak ja, które pierwszy raz widzą taką rzecz na oczy i przetłumaczono cały tekst na końcu książki.

A druga i chyba największa niespodzianka to… zakończenie. Już myślisz, że wszystko się rozwiązało, że jest wyjaśnione, a tu bum! I znowu nic nie wiesz. Autor przywalił taką petardą, że ja do tej pory nie wierzę, że to się wydarzyło naprawdę. Nic nie wskazywało na to, że wydarzenia przybiorą taki a nie inny obrót. W życiu bym nie przewidziała takiego zwrotu akcji.

Podsumowując. Gałęziste do całkiem niezły thriller napisany przez Artura Urbanowicza, który posiada wiele wad, to oczywiste, ale i tak zasługuje na poświęconą uwagę. Spełnia swoją rolę jako przedstawiciela gatunku i potrafi zmrozić krew w żyłach. Fabuła jest oryginalna i niespotykana, a całość roztacza nad sobą unikalny klimat, który powoduje, że ja teraz na ziemie Suwalszczyzny zapuszczać się będę z obstawą i ochroniarzem, a do byle jakiego lasu już na pewno tak łatwo nie wejdę.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję autorowi

Fakty objawione:

Tytuł: Gałęziste

Autor: Artur Urbanowicz

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 462

Grubość grzbietu: 2,7 cm

Masa: 0,577 kg

Ciężar: 5,66 N [g=9,81 m/s2] 

Cena: 38 zł

Mobilność: M+ (ciężka)

 Znajdziesz mnie również tutaj:  

Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia