Pierwszy zgrzyt z twórczością Sary J. Maas? No nie zaiskrzyło... "Dziedzictwo ognia" | RECENZJA

Chyba czuję się oszukana…

Szklany tron opowiadał o drodze Cealeny do zostania Królewską Obrończynią. Korona w mroku zaś była o jej życiu, gdy już wygrała turniej i zaczęła wypełniać obowiązki związane z nowym stanowiskiem. Jednak to, co podziało się w trzecim tomie…

Zakładam, że tę recenzję czytają osoby, które mają za sobą pierwsze dwie części, bo bez zdradzania fabuły nie będę umiała wyrazić do końca swojej frustracji.

Cealena przybywa do Wedlyn, aby dowiedzieć się więcej o Kluczach Wydra. W tym celu spotyka się z władczynią Fae i prosi ją o pomoc. Ale nie ma nic za darmo. Aby ją uzyskać, dziewczyna musi zacząć zgłębiać swoją moc. A pomagać jej w tym będzie książę Rowan Biały Cierń.

Niby wszystko ma swoje logiczne wytłumaczenie, ale i tak czuję dość duży zgrzyt. Na ostatnich stronach Korony w mroku dowiadujemy się tego, czego się dowiadujemy. A akcja Dziedzictwa ognia zaczyna się praktycznie od razu po tamtych wydarzeniach. Co to za wielka informacja? Że Cealena jest Aelin Galathynius, zaginioną królową upadłego Terrasenu. I wszystko byłoby w porządku, wielkie zaskoczenie na koniec drugiego tomu, czytelnikom gacie spadły z tyłków a szczęki osunęły się do podłogi. Natomiast gdy zaczyna czytać się trzecią część, wychodzi na jaw, że Cealena doskonale była świadoma swojego pochodzenia. I w tej kwestii czuję się oszukana. Przez cały Szklany tron razem z dziewczyną dochodzimy do tego, co znaczą poszczególne znaki Wydra, w Koronie w mroku z przerażeniem razem z nią odkrywamy, że tkwi w niej moc, której mieć nie powinna. A w Dziedzictwie ognia się okazuje, że to normalne, że tak powinno być i w sumie Cealena wszystko wiedziała, ale po pierwsze, musiała się ukrywać dla własnego bezpieczeństwa, po drugie, była zbyt ospała aby wziąć sprawy w swoje ręce i odbić swoje królestwo. Jakby się okazało, że to jest jakaś większa sprawa, zatajona nawet przed sama zainteresowaną, to bym bardziej rozumiała. Ale wyszło na to, że zostałam okłamana i przez Cealenę, i przez J. Mass. Dzięki za tak usnute kłamstwo, bo kompletnie się go nie spodziewałam.

Rzecz numer dwa. Wiedźmy. W pierwszych dwóch tomach narracja także była prowadzona w trzeciej osobie i co jakiś czas zmienialiśmy perspektywę. Raz śledziliśmy losy Cealeny, raz Chaola i tak dalej. W tym tomie do naszej radosnej gromadki dochodzi kolejny odłam wątków do nadążania. Manon z klanu Czarnodziobych, której losy nijak mają się do głównej fabuły. Przez całą książkę wybijała mnie z rytmu lektury a przecież jej losy były drugoplanowe. Myślałam, że może pod koniec nastąpi wielkie zaskoczenie i wszystkie rozpoczęte wątki się połączą, ale nic takiego nie miało miejsca. Manon ma swoje perypetie, pozostaje zamknięta w swojej bańce mydlanej razem z innymi wiedźmami i czeka, aż autorka uzna za stosowne poznać ją z głównymi bohaterami. I proszę, niech Mass coś z nią zrobi, bo niesamowicie mnie irytowała, a w dodatku jej perypetie były dość nużące.

Niestety, jak Szklany tron był wyśmienity, Korona w mroku jeszcze lepsza, to potem musiał nastąpić nieuchronny spadek formy. Dziedzictwo ognia ma ponad 650 stron, a dzieje się w nim stosunkowo niewiele. Cealena znajduje się w kompletnie innym miejscu niż Dorian, Chaol czy nowo poznana Manon. Te wszystkie wątki nie mają sensu. W dodatku motyw Cealeny jest dość nudny. Przez cały czas uczy się władać swoją mocą, upiera się, buntuje, no i jest po prostu sobą. Gdy na sam koniec książki ponownie udała się do królowej Fae po spełnienie danej obietnicy, ja już zdążyłam zapomnieć, co ona od niej chciała.

Największym plusem tej książki jest niezaprzeczalnie Rowan, który okazał się być kimś zupełnie innym, niż się spodziewałam. To największe zaskoczenie tych 650 stron. Nie jest człowiekiem, nie ugania się za Cealeną i jeszcze ma charakterek. To trochę pomieszanie Legolasa z Władcy Pierścieni i Dimitra z Akademii Wampirów. Ale błagam i zaklinam, niech Mass nie wpadnie na pomysł, aby Rowan był idealny na miłość Cealeny, bo znajdę i uduszę.

Gdy już przebolałam chociaż w części połączone kłamstwa Mass i Cealeny, to zaczęło mi się podobać to, że Cealena jednak nie jest przypadkową istotką, która znalazła się w dobrym miejscu i właściwym czasie. Retrospekcje, które przytaczano, z czasów, gdy Terrasen jeszcze był w swojej świetności, były naprawdę wartościowymi fragmentami. To była idealna okazja, aby poznać ją od zupełnie innej strony, gdy jeszcze była dzieckiem przygotowywanym do objęcia tronu.

A na koniec… nie byłoby kolejnej części Szklanego tronu, gdyby nie standardowy cios szpadą w serce, który nawet mnie dosięgł. Przez całą powieść, ku mojemu zaskoczeniu, zapałałam miłością do Doriana. Ale po co dać Ewie nacieszyć się nowym crushem literackim? Lepiej najpierw wbić nóż w serce, a później jeszcze go przekręcić, dla sportu. Chociaż dla nowych fanów Rowana autorka okazała się być bardziej łaskawa.

Nie zrozumcie mnie źle, Dziedzictwo ognia jest naprawdę bardzo dobrą książką, ale moim zdaniem jej gabaryty nie do końca pasują do tempa akcji. W środku jest trochę monotonnie i nudno, a gdyby całą powieść skrócić o 200 stron, wszystko byłoby cacy. Akcja gnałaby na łeb na szyję i nie byłoby momentów zastoju.

Mam nadzieję, że w następnym tomie wyjaśni się ta cała sprawa z Manon, bo na razie to dziewoja zdążyła mnie tylko troszkę bardzo zirytować. I oby to, co stało się z Dorianem, jeszcze mogło się odstać, bo inaczej będę bardzo niepocieszona. Chaol niech pozostanie Chaolem, bo to mu najlepiej wychodzi. Cealena niech w końcu zacznie się ogarniać, bo logika jej wyborów zaczyna mnie doprowadzać do szewskiej pasji. Spoiler alert: „Nieważne, że wszyscy w Adarlanie już wiedzą, że jestem Aelin. Wrócę do Adarlanu jako Cealena, żeby było mi łatwiej szukać kluczy Wydra! Wtedy nikt mnie nie rozpozna i na pewno plan się uda!”

Ale koniec końców, chyba nie podoba mi się droga, jaką obiera cała seria. Zaczynając pierwszy tom, nie spodziewałam się, że świat magiczny tak bardzo się rozwinie, chociaż w sumie było to tylko kwestią czasu. Jednak teraz zaczyna mi to trochę przypominać cykl Dom nocy, szczególnie patrząc na ilość facetów wokół głównej bohaterki. Ale poczytamy, zobaczymy. Może to tylko chwilowy spadek formy i w Królowej cieni Sarah J. Mass uderzy z taką mocą, że nie podniosę się z podłogi.

Fakty objawione:

Tytuł: Dziedzictwo ognia

 Autor: Sarah J. Mass

Wydawnictwo: Uroboros

 Ilość stron: 656 stron

Grubość grzbietu: 4,0 cm

 Masa: 0,5 kg

 Ciężar: 4,9 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 39, 99 zł

 Mobilność: M+ (objętość większa niż standardowa)

 Znajdziesz mnie również tutaj: 

 Facebook: https://www.facebook.com/toreadornottoreadworld/ 

Instagram: https://www.instagram.com/toreadornottoreadblog/ 

Goodreads: https://www.goodreads.com/ewuniunia 

Snapchat: @ewuniunia