Czo ta Sarah J. Maas wyprawia? - "Królowa cieni" | RECENZJA

I zapewne znowu będę tą, która wyjdzie przed szereg.

Pamiętacie moją mało pochlebną opinię o Dziedzictwieognia? Z uwagi na moją miłość do pierwszych dwóch tomów, nie dałam się tak łatwo zrazić i z jeszcze większą ciekawością sięgnęłam po Królową cieni. Liczyłam na zrehabilitowanie się autorki i powrót serii na dawne tory, a wyszło to nie do końca tak, jakbym tego chciała. Za to rozczarowanie było dla mnie zagwarantowane.

Ciąg dalszy recenzji może zawierać śladowe nawiązania (tj spoilery) co do treści poprzednich tomów.

Cealena już nie jest Cealeną. Powraca do Adarlaanu jako Aelin, chociaż tylko ona w duszy wie, że tak jest, i kilkoro ludzi wokół niej. „Służbowo” ciągle przedstawia się jako Zabójczyni i panna Sardotien, zaś prywatnie, po godzinach, wykorzystuje swoją nowo odkrytą siłę, by walczyć o odzyskanie swojego królestwa.

Królową cieni mogę podzielić na dwie połowy, zadziwiająco sobie równe. Ta pierwsza stanowiła dla mnie przedłużenie męczarni z Dziedzictwa ognia. Czyli ponownie; nic nie wnosiła, składała się z nic nie znaczących dialogów, rozmów i scen, które zatykały dziury i miały znaczny wpływ na końcową objętość książki. Za to ta druga, ta druga!

Dziedzictwo ognia było złe. Zanotowałam tam znaczny spadek formy i miałam co do niego kilka sporych „ale”. Złą passę Maas kontynuuje w pierwszej połowie Królowej. Ponownie nic nie ma sensu, wprowadzane wątki zupełnie nie mają na nic wpływu i te durne wiedźmy tylko wytrącają człowieka z równowagi. A potem… Zaczynasz rozumieć, że decyzje pani Maas nigdy nie są pozbawione rozsądku. W drugiej połowie wszystko zaczyna nabierać kształtu i wskakiwać na swoje miejsce. Nagle półtorej powieści będącej bezsensownym bełkotem nabiera sensu i stanowi łącznik, bez którego nie można się było obyć.

Maas zaczęła stawiać na relacje. Całe Dziedzictwo ognia skupiało się wokół Cealeny i Rowana, Królowa cieni tylko to kontynuuje. Autorka poświęciła więcej miejsca i zadała sobie więcej trudu, aby określić uczucia, którymi siebie darzą. Dalej nie jestem za tym, aby tych dwoje skończyło razem jako para, ale teraz jestem o krok bliżej do zrozumienia tej decyzji autorki niż wcześniej.

Za to o relacji Aelin i Aediona powiedzieć nie mogę, że została przekonywująco pokazana. To rodzina, kuzynostwo. Od biedy patrząc na ich obecną sytuację można potraktować ich zachowania jak typowe dla brata i siostry. Jednak… coś nie wyszło. Ich rozmowy i myśli na temat siebie nawzajem nie przypominały braterskich uczuć. To miało wydźwięk starego i doświadczonego małżeństwa, które przechodzi kryzys, nie może się ze sobą dogadać i przestaje aprobować swoje wybory.  Do tego sam Aedion… czy tylko mnie tak strasznie irytował przez te 850 stron?

Rzecz, przy której na moje usta wypełzł uśmiech, dotyczy Rowana. Autorka przez tyle stron kreowała go jako silnego i niezależnego mężczyznę, wojownika z krwi i kości, brudnego dzikusa, nieprzejmującego się prozaicznymi rzeczami, walczącym z poświęceniem dla wyższego celu. A tu wpada nagle taki Tarzan do mieszkania Aelin, śmierdzi jak nie wiadomo co i zostaje zagoniony do łazienki. Zderzenie świata poznanego w Dziedzictwie ognia z tym, który znamy z wcześniejszych tomów. Wypadło to trochę mało naturalnie i sztucznie, ale przynajmniej Rowan zyskał moją większą sympatię do swojej osoby.

Schodząc na tematy mężczyzn w tej powieści… Tradycyjnie nie obędzie się bez Sama, który chociaż tu nie występuje z przyczyn, hm, oczywistych, to gości we wspomnieniach wielu bohaterów i jest tematem rozmyślań Aelin. W nowelkach, w których pierwszy raz poznajemy jego postać, nie zapałałam do niego sympatią, wręcz go nie lubiłam. A teraz? Zaczęłam za nim tęsknić i teraz żałuję, że spotkało go to, co go spotkało.

Doriana kiedyś też nie lubiłam. Potem to się zmieniło, a na końcu Dziedzictwa ognia stało się wiadomo co. I… W Królowej cieni mogłoby być go trochę więcej! Tak samo jak i Chaola… Brakowało mi towarzystwa tych dwojga, co z jasnych powodów nie mogło mieć miejsca. Jednak tak to już jest. Gdy masz czegoś pod dostatkiem (patrz Szklany tron i Korona mroku) zaczynasz to doceniasz dopiero, jak to stracisz (patrz Królowa cieni).

Królowa cieni plasuje się w moim rankingu trochę wyżej niż Dziedzictwo ognia. Maas udało się nawet mnie zaskoczyć i wprawić w zdumienie,  jednak to była mała kropka w morzu ośmiuset stronicowej powieści, która równie szybko się rozmyła jak się pojawiła. Nie rozumiem zachwytów nad tym tomem, bo dla mnie jego połowa była zwyczajną zapchajdziurą, mającą na celu… no co? Dojść z punktu A do punktu B? Szkoda tylko, że najdłuższa możliwą drogą, nużąc w trakcie czytelnika.

Zobaczymy, co Maas wykombinowała w Imperium burz. Mam nadzieję, że wróci chociaż w części na stare tory. A jak nie, to przynajmniej będę mieć kolejny materiał do plucia żółcią. Chociaż Królowa cieni nie była aż tak soczystym kąskiem jak Dziedzictwo ognia, by rozkładać ją tak dokładnie na czynniki pierwsze. Jednak zanotowałam poprawę.

Fakty objawione: 

Tytuł: Królowa cieni 

 Autor: Sarah J. Maas

Wydawnictwo: Uroboros

 Ilość stron: 848

Grubość grzbietu: 5,2 cm

 Masa: 0,709 kg

 Ciężar: 6,96 N [g=9,81 m/s2]

Cena: 49,99 zł

 Mobilność: L+ (ło panie, grube to)