Historia potwornego skrzypka na dachu - "Okrutna pieśń" Victoria Schwab [RECENZJA]

Ja jak zwykle będę pośrodku… Może taki jest mój urok, może to ta matura

Victoria Schwab to nazwisko, które obecnie wywołuje wielkie emocje w świecie literatury młodzieżowej i fantastyki. Autorka znana za granicą powoli wchodzi na polski rynek wydawniczy i zaskarbia sobie miłość pierwszych czytelników. Miałam przyjemność spotkać się z tą panią przy okazji Mroczniejszego odcienia magii, wobec którego żywiłam wiele oczekiwań, a który ostatecznie mnie rozczarował. Nie zraziło mnie to, uznałam, że dam serii drugą szansę. Zgromadzenie cieni tym razem mnie zaskoczyło i w zupełności przekonało do pióra Schwab. No ale teraz premierę miała Okrutna pieśń. Właśnie, co z nią?

Akcja rozgrywa się w futurystycznym mieście znajdującym się na terenie byłych Stanów Zjednoczonych. Prawdziwość jest rozbita i rządzi nią przemoc tak ogromna, że zaczęły rodzić się z niej prawdziwe monstra. August jest Sunajem, wyjątkowym rodzajem potwora, który za pomocą muzyki potrafi skraść ludzką duszę. Kate to zwykła dziewczyna, córka wpływowego i brutalnego Harkera mającego w szachu większą część miasta. Splecenie ze sobą losów tych dwojga jest kwestią czasu.

Mój największy problem z tą powieścią nawet nie dotyczy jej treści ani fabuły. Mroczniejszy odcień magii zaliczyłabym do książek fantastycznych, bardziej dojrzałych, w których budowane są całkiem nowe skomplikowane światy, a niestety do Okrutnej pieśni najbardziej pasuje określenie „dystopijna powieść dla młodzieży”. Czuję się troszkę rozczarowana, bo znając już Odcienie magii sądzę, że autorka uczyniła mały krok w tył i cofnęła się w rozwoju.

Pamiętacie te wszystkie tak popularne swego czasu antyutopie? Igrzyska śmierci, Niezgodna, Angelfall… Okrutna pieśń pachnie mi właśnie czymś takim. Jest utrzymana w klimacie tych wszystkich świetnych serii tamtych czasów, ale przy okazji nie powiela żadnych schematów i nie powtarza już wykorzystanych pomysłów. Można zaryzykować stwierdzenie, że jest innowacyjna.

Pierwszy rozdział powieści do złudzenia przypominał mi pierwsze strony Wybranych. Szkoła z internatem, zbuntowana nastolatka i łamanie zasad. Nie powiem, trochę mnie to zirytowało, bo nie dość, że mało oryginalne, to jeszcze łudząco podobne do serii, której nie darzę sympatią. No ale potem na szczęście rozdział numer dwa mnie już zaintrygował, bo poznałam w nim Augusta. Już wtedy wiedziałam, że z Kate raczej się nie polubię, a z Augustem to kto wie.

Jeszcze do zarzutów wracając… autorka miała naprawdę świetny pomysł na stworzenie nowego świata, którym targa przemoc, w którym obecne są potwory, ale kurczę, chciałabym więcej dowiedzieć się na jego temat. Tak to w mojej głowie rodziło się strasznie dużo pytań, a na mało z nich znalazłam odpowiedź. Przez całą powieść dowiadujemy się nowych rzeczy o Prawdziwości, o ludziach, którzy tam żyją, ale tego cały czas było dla mnie za mało. Nie do końca rozumiem ideę autorki, by podzielić miasto na dwie części, pomijając konflikt pomiędzy nimi, który napędza całą akcję.

Niewątpliwą zaletą Okrutnej pieśni jest napięcie, które rośnie z każdą stroną. Znajdziemy tam wszechobecną akcję i tajemnicę, która utrzymuje się aż do końca. Powieść ma w sobie po prostu coś, co sprawia, że nie możesz się od niej oderwać. Albo mówisz sobie, że przeczytasz tylko jeden rozdział, po czym mijają trzy godziny a ty właśnie zamykasz książkę zdziwiony, gdzie się podział ten czas.

Mam też coś dla fanów Supernatural. Z niewiadomych powodów Okrutna pieśń przypomina mi trochę te odcinki serialu, w których Dean współpracował z Crowleyem. Tu potwory, tam potwory… jakoś tak mi się skojarzył.

Wraz z postępem fabuły ostatecznie doszłam do wniosku, że nie lubię Kate. Tfu, ja jej wręcz nie cierpię. Jej problemy w porównaniu z problemami Augusta były naprawdę znikome. Nie mam pojęcia, co ta dziewczyna próbowała osiągnąć, myślę, że nawet ona sama nie wiedziała, co chce zrobić. Chociaż trzeba jej przyznać, że wytrwale dążyła do osiągnięcia tego swojego mglistego celu, przy okazji mnie niesamowicie irytując. Na szczęście rozdziały na zmianę są prowadzone z perspektywy Kate i Augusta, więc co kilka stron mogłam sobie z rozkoszą od Kate odpocząć.

Okrutna pieśń to takie show, w którym obsadzono jedynie dwie role. Kate i August grają tam główne skrzypce (hehe, widzicie, co właśnie tu zrobiłam?), są zarówno pierwszym jak i drugim planem. Wszystko sprowadza się w jakiś sposób do nich. Czasem bywało to męczące, ale szło się przyzwyczaić.

Ah, i jeszcze na koniec zarzucę jednym minusikiem. Myślałam, że będzie więcej pieśni w tej Okrutnej pieśni.

Powieść nie jest zła, jest nawet bardzo dobra. Rozumiem zachwyty wszystkich czytelników, którzy zdążyli już zapoznać się z historią Prawdziwości, ale ja jak zwykle stanę w rozkroku. Dostrzegam wszystkie zalety, jednocześnie widząc wady. Nie będę nic wyrokować, bo w tej chwili przemawia przeze mnie czysty subiektywizm, więc jednoznacznie wam nie powiem, czy czytać, czy sobie odpuścić. Na podstawie tego wszystkiego, co powyżej napisałam, musicie sami podjąć decyzję, byście mnie później nie ścigali z batem.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Czwartej stronie i We Need Ya

Fakty objawione: 

Tytuł: Okrutna pieśń
Tytuł oryginału: This Savage Song

Autor: Victoria Schwab
Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 434

Grubość grzbietu: 3,3 cm

Masa: yyyy

Ciężar: nie zdaję fizyki na maturze [g=9,81 m/s2]

Cena: 39,90 zł

Mobilność: M+