Kilka słów o beznadziejności "Riverdale"

Dobra! Po wielu próbach i porażkach oto jestem, uzbrojona w puszkę pepsi i worek pistacji, mogę wam opowiedzieć, jaki mam problem z Riverdale i dlaczego uważam, że ten serial jest bezsensu. Bo leży mi to na wątrobie od dnia, w którym obejrzałam jego pierwszy odcinek.

Na samym początku miałam mieszane uczucia, ale wtedy jeszcze nie przeczuwałam tego, co nadejdzie. Wydawało mi się najpierw, że skoro skończyły się takie produkcje jak Pamiętniki wampirów czy Pretty Little Liars, to rynek seriali młodzieżowych jest do wzięcia i że właśnie Riverdale ma na nim królować. Już ten pierwszy odcinek mi pokazał, że to ewidentnie jest robione dla pieniędzy, by zwrócić uwagę fanów PLL i TVD, którzy w żałobie chwycą się wszystkiego.

Pierwszy sezon zaczyna się całkiem spoko. W Riverdale, małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają, znika Jason Blossom, uczeń lokalnego liceum i syn wpływowego człowieka. Niedługo później z rzeki wyławiają jego ciało, nie do końca wiedząc, czy chłopak umarł w wyniku wypadku, czy ktoś mu przy tym pomógł.

Pierwsza seria to w sumie zamknięta historia, skupiająca się wokół śmierci Jasona i dochodzenia, jakie prowadzą nasi główni bohaterowie, którzy nagle mają większą umiejętność perswazji niż policja, którzy stają się wspaniałymi detektywami i łączą ze sobą bzdury, które zawzięcie uważają za fakty i twarde dowody. W sprawie Jasona to właśnie Betty, Archie, Veronica i Jughead prowadzą śledztwo, dochodząc do błahych rzeczy, które w ich mniemaniu są wielkimi odkryciami i prowadzą ich prosto do mordercy. FBI powinno zatrudnić tę czwórkę, rozwiązaliby im każdą sprawę i udowodnili, że za zwykłą kradzieżą dwóch piw z Żabki kryje się międzynarodowy przekręt.

Na samym końcu ostatniego odcinka pojawia się zapowiedź tego, co wydarzy się w kolejnym sezonie. Do Riverdale wkracza postać Black Hooda, która sporo namiesza. I tu zaczynają się pierwsze problemy. Wątek poszukiwania tego zuola jest naprawdę spoko, ale tylko momentami. Ja już od pierwszego momentu, w którym go zobaczyłam, wiedziałam, kto ukrywa się pod maską. Moje domysły się potwierdziły w finale. Teraz nie wiem, czy ta zagadka była tak kiepsko poprowadzona, czy ja naprawdę mam jakiś dar…

Szkoda tylko, że większość historii, która miała spory potencjał, skupia się na nie wiadomo czym. Tak jakby twórcy mieli zbyt dużo pomysłów i zamiast podzielić je, że ok, pomysł X będzie w sezonie pierwszym, pomysł Y będzie grał główne skrzypce w drugim, a Z będziemy delikatnie wprowadzać w pierwszym i drugim, żeby zrobić wielkie bum w trzecim, nie, nie. Oni wrzucili wszystko do jednego worka, zamieszali, zblendowali i potraktowali mikserem. Tu nic nie trzyma się kupy. Coś się zaczyna, by nigdy się nie skończyć. Większość wątków wydawała się mieć spore znaczenie, a końcowo o ich rozwiązaniu się zapomniało. Za to główna fabuła ma dziury większe niż te w polskich drogach. Scenarzyści się nie popisali, wydają się nie znać pojęcia „ciąg przyczynowo-skutkowy”, a cała ich praca wygląda jakby była pisana na kolanie tuż przed rozpoczęciem zdjęć.

Przechodząc zaś do bohaterów… I tu nie wiem, czy mam zarzuty do aktorów, którzy wcielają się w poszczególne role, czy to w dalszym ciągu jest wina scenariusza. Pewnie obie strony nie pozostają bez winy. Aktorzy grają na poziomie szkolnego przedstawienia, a w sumie nie mają też zbyt dużego pola do popisu, bo ich wszystkie wysiłki niweczy okropny scenariusz, na który wpływu nie mają. Nie zmienia to faktu, że bohaterowie są po prostu żałośni, stereotypowi i buduje się ich na dwóch cechach. Na przełomie dwóch sezonów każdy z nich zmienił charakter co najmniej 10 razy. Betty, raz jest zakochaną w przyjacielu nastolatką, potem ogromną suczą, za chwilę zaś uwodzącą bestią, by wrócić jako wierna córeczka tatusia. Archie zachowywał się tak samo, raz sportowiec, raz muzyk, raz cwaniaczek, raz chłopak z sąsiedztwa. Żadna z tych postaci nie łączy w sobie tych cech. Uwierzyłabym w chłopaka, który ma dylemat; uwielbia sport, ale też kocha śpiewać i grać na gitarze, więc po popołudniowym treningu i sesji muzycznej w drodze do domu pomoże starszej pani z zakupami, a za rogiem da w mordę chłopakowi, który obraził jego dziewczynę. Albo w Betty, która uwielbia się uczyć, ale od czasu do czasu umie pokazać pazurki i wie, jak zawalczyć o swoje prawa, ale nie zapomina o miłości do swoich bliskich. Twórcy nie umieli połączyć tych cech, na raz pokazywali tylko po jednej z nich, więc końcowo wyszło im, że postacie zmieniają charakter co dwa odcinki.

Za to wątki miłosne… Wszystko by było z nimi w porządku, gdyby bohaterowie nie mieli tych 17-18 lat, a 40 parę. Pary, w które dobrała się główna czwórka, są godne pożałowania. A ich związki przypominają małżeństwo z 20letnim stażem i trojgiem nastoletnich dzieci. Sposób, w jaki oni ze sobą rozmawiają, jak się nawzajem traktują i kontrolują, po prostu jak mąż i żona!

Warto jest też wspomnieć o szalonym gangu, jaki wykształcił się w Riverdale. Nazywają się Węże, noszą skórzane kurtki, jeżdżą na motocyklach, rozrabiają i są uznawani za niebezpiecznych. Przynajmniej takie mniemanie można o nich wysnuć po samym pierwszym sezonie. Jednym zdaniem; lepiej w drogę to im nie wchodzić. W drugim sezonie zaś ten cały gang przypominał raczej bandę dresów spod Biedronki którzy są niezadowoleni, bo klub piłkarski, któremu kibicują, nie wygrał meczu. Nagle wszyscy dorośli członkowie ulotnili się z tego gangu. Jak przedtem dorośli faceci stanowili jego jakieś 95%, tak potem nastolatkowie wydają się być jego jedynymi członkami. Czyli z groźnego gangu, który szerzył postrach na ulicach Riverdale, zrobił się osiedlowy klub, który sobie chodzi w skórach i nazywa gangiem.

Ogólnie twórcy stawiają na realizm, w taki sposób próbują przedstawić poszczególne wątki, by wyglądały one rzeczywiście, by widz miał przeświadczenie, że to mogłoby się wydarzyć naprawdę. Tylko, kurczę, to nie wyszło. Całość jest oderwana od rzeczywistości i wygląda po prostu jak wzięta z kosmosu. Prawdziwi ludzie nie robią takich rzeczy, nie zachowują się w ten sposób i nie zmieniają swojego charakteru na pstryknięcie palcami.

Żeby nie było, że widzę tylko same błędy, to wspomnę o sposobie, w jaki serial nakręcono. Kadry są piękne! Kolorystyka poszczególnych ujęć jest także bez zarzutu. Obsada należy raczej do tych bardziej urokliwych, więc jest na co popatrzeć; ładni ludzie w ładnych ujęciach.

Ale jeśli mam być szczera, to zupełnie nie rozumiem ludzi, którzy są w tym serialu zakochani. Jak można nie dostrzegać tego ogromu błędów? Jak mogą one komuś nie przeszkadzać? Przecież człowiek ma oczy i uszy, umie logicznie myśleć, więc powinien zauważyć, że ten serial to sensowny nie jest.

Potrafię zaś pojąć, że istnieją osoby, które Riverdale po prostu lubią oglądać. To produkcja, na którą się dobrze patrzy, szczególnie, gdy wraca się zmęczonym po całym dniu pracy czy nauki, nie trzeba przy niej myśleć, bo całość i tak nie ma sensu.

Już tak sarkazmem na koniec rzucając; Riverdale to serial absurdów. Nie zdziwię się, jak w trzecim sezonie któraś postać odkryje w sobie nadnaturalne moce, a twórcy postanowią wmówić odbiorcy, że to jest jak najbardziej prawdopodobna sytuacja, która może wydarzyć się w życiu normalnej osoby.

A wy jakie macie zdanie na temat Riverdale? Jesteście raczej po mojej stronie czy należycie do tych, którym ta produkcja przypadła do gustu?

Jak coś to pamiętajcie o moim TVTime - ToReadOrNotToRead :D