DLACZEGO? ... Mamma Mia 2: Here We Go Again! [RECENZJA]

Na drugiej części Mamma Mii byłam już jakiś czas temu. Miałam możliwość pójścia na pokaz przedpremierowy, a że byłam podjarana opcją obejrzenia kontynuacji jednego z moich ulubionych filmów wszechczasów, to zabrałam się i poszłam. Z kina wyszłam wściekła, zdezorientowana i smutna. Wściekła, bo kto do cholery pozwolił na ten film, zdezorientowana, bo jednak cała oprawa była dobra, a smutna, bo kurczę, udało mi się wzruszyć.

Problem z drugą częścią Mamma Mii jest jeden; zwiastun i plakaty okrutnie okłamują widzów. Po obejrzeniu trailera byłam przekonana, że Sophie jest w ciąży, jest przerażona tym faktem (bo chyba rozstała się ze Sky’em) i wszyscy jej bliscy (patrz trzech ojców, dwie ciotki i połowa Grecji) przyjeżdżają na wyspę, by okazać jej wsparcie a przy okazji opowiedzieć kilka historii o młodości Donny (bo ewidentnie coś z Donną się stało, skoro jej tam nie ma na miejscu). Jaka jest prawda? Sophie dalej mieszka na greckiej wyspie, postanowiła otworzyć tam hotel, by uczcić pamięć swojej matki (która by the way nie żyje, nie wiadomo jak, dlaczego, co się stało, ale Donna zmarła pomiędzy pierwszą a drugą częścią – dowiadujemy się o tym w pierwszych dwóch minutach filmu, więc nie jest to spoiler). Postanawia urządzić wielką imprezę na otwarcie, więc zaprasza wszystkich swoich bliskich i ogólnie ma być wielki melanż. Te wszystkie wstawki odnośnie przeszłości Donny są powrzucane tak o, czasem kompletnie wyrwane z kontekstu i niepasujące do wydarzeń z teraźniejszości. Tak jakbyśmy w tym filmie śledzili dwie osobne historie; Sophie i jej problemy z hotelem oraz młodzieńcze przygody miłosne Donny.

Najbardziej obawiałam się, że młodzi aktorzy wcielający się w rolę Donny, Harry’ego, Billa i Sama nie dadzą sobie rady, że nie odwzorują tych postaci dobrze, że nie uda im się pokazać ich młodości, że widz nie będzie miał wrażenia, że to ci sami ludzie, których pokochaliśmy w pierwszym filmie, tylko 20 lat młodsi. No cóż, to akurat wyszło całkiem nieźle, moje obawy się nie potwierdziły, bo młoda Donna i cała reszta wypadają naprawdę całkiem nieźle.

Tylko kurczę, cała ta kontynuacja jest… pusta. Skoro Donna nie żyje, to ani przez minutę nie ma jej na ekranie (oprócz jednej sceny pod sam koniec i finału, gdzie Meryl Streep hula sobie po parkiecie jak gdyby nigdy nic), a sami dobrze wiemy, kto napędzał pierwszy film – Donna w wykonaniu Streep. To tak jakby nakręcić kontynuację Harry’ego Pottera uśmiercając Harry’ego Pottera, tak się po prostu nie robi. Chociaż może śmierć Donny nawet nie jest tak wielkim problemem, można by było przejść nad nią do porządku dziennego, tyle że według mnie cały film jest jednym wielkim hołdem dla Donny aka Meryl Streep. Ona tu nie występuje, ale cała fabuła kręci się wokół niej (przeszłość i teraźniejszość). Sophie przez 90% czasu gada tylko o Donnie, tak samo jak i reszta bohaterów. Wystarczy tylko wspomnieć jej imię, by wszyscy zaczęli płakać i wychwalać jej zasługi. Przecież cały hotel, który Sophie otwiera, jest poświęcony jej zmarłej mamie i nosi wdzięczną nazwę „Bella Donna”. Wokół śmierci tej bohaterki jest roztoczony ogromny patos, przez co widz nie wie, czy ma się wściekać za monotematyczność czy płakać, bo całość jednak jest bardzo smutna.

Do tego dochodzi jeszcze fakt, że w pierwszej części jednak trochę mówiono o młodości Donny, więc widz miał jakieś pojęcie o wydarzeniach sprzed lat. W kontynuacji pozmieniano naprawdę dużo rzeczy jeśli o to chodzi, twórcy jakby nie próbowali być konsekwentni względem pierwszego filmu. Na seansie w kinie czułam, że coś nie gra, ale nie byłam w stanie powiedzieć dokładnie co. Dopiero po paru dniach sobie uświadomiłam, że to przecież nie tak miało być, że jednak rzeczywistość została nagięta, byleby uczynić fabułę ciekawszą i ładniejszą, a młodość Donny z drugiej części Mamma Mii jest inna niż ta z pierwszej.

Na szczęście piosenki dalej dają radę, twórcy wykorzystali część utworów z poprzedniego filmu, tylko w innej aranżacji, śpiewanych przez innych aktorów, ale znaczna większość to zupełnie nowe, ale równie kultowe przeboje Abby. Co do muzycznego aspektu nie ma się do czego przyczepić, bo nie raz i nie dwa nóżka będzie wam podrygiwać do rytmu, a usta same będą się układać do słów piosenek.

No i cóż, no… totalnie nie umiem ocenić tego filmu. Niby się cieszę, bo jednak podświadomie czekałam na kontynuację przygód moich ulubionych bohaterów i naprawdę bardzo się ucieszyłam, gdy pojawiły się informacje o tworzeniu drugiej części. Ale jednocześnie moje serce krwawi, bo twórcy nie do końca sprostali zadaniu. Sami sobie ustawili poprzeczkę bardzo wysoko i niestety, nie udało im się do niej doskoczyć. Gwoździem do ich trumny jest jeszcze fakt, że reklamują tę produkcję jako komedię idealną na lato, gdzie tematyka ewidentnie sugeruje, że jest to melodramat. Śmierć Donny i uczczenie jej pamięci wypełnia tu 90% fabuły. Wstrzymuję się od oceny, bo mimo że widziałam ten film już grubo ponad tydzień temu, to do tej pory jestem na niego zła.

Chociaż… na Mamma Mia: Here We Go Again! da się dobrze bawić i jestem pewna, że większość z was na pewno spędzi na niej miło czas. To na pewno będzie dobry wybór, jeśli lubicie musicale. Zaś fanów pierwszej części przygód Donny Sheridan raczej nie da się powstrzymać przed udaniem się do kina, ale czy ta produkcja się wam spodoba, to nie umiem ocenić, musicie sprawdzić sami, do czego mimo wszystko zachęcam, bo heloł, druga część Mamma Mii!