Romans sportowy? - "Rozgrywka" The Perfect Game #1, J. Sterling [RECENZJA]

Cóż tu wiele mówić…

Swego czasu w internetach było głośno o Rozgrywce. Pierwsze posypały się skrajnie pozytywne opinie, które dziwnym trafem nie wspominały o żadnych wadach powieści (których, nawiasem mówiąc, jest pełno). Później do głosu dopchali się recenzenci mający odmienne zdanie. I ja, chociaż książkę miałam praktycznie od razu po premierze, odwlekałam lekturę dość długo. Teraz, gdy w końcu udało mi się powieść przeczytać, moja opinia uplasowała się gdzieś pośrodku. Świat nie jest czarno-biały, Rozgrywka też nie.

Jack jest arogancki, bezpośredni i zbyt pewny siebie. Jest gwiazdą drużyny baseballowej, a każdą noc spędza z inną dziewczyną. Chłopak zmienia nastawienie, gdy któregoś dnia zauważa Cassie, młodą fotografkę, która nie okazuje zainteresowania jego osobą. Jack tak łatwo nie odpuszcza i postanawia sobie, by zgłębić tajemnicę dziewczyny. Zaś Cassie na odwrót; chce trzymać się od niego z daleka.

Rozgrywka to zbiór (na szczęście skończony) wielu wad. Zaczynając wyliczankę od głównej bohaterki… Od dawna nie spotkałam w książce tak irytującej osoby. Ta dziewczyna fundowała fabule zwroty akcji rodem ze scenariusza do Szpitala czy Szkoły. Afera za aferą, laska nie ma do czego, ale i tak się przyczepi. Cassie nie wie, jaka była prawda, nawet sobie nie zada trudu, by to sprawdzić, a już rozpętuje kolejną kłótnię o łatwo wytłumaczalną rzecz. Chyba musicie się ze mną zgodzić, że zasłużyła sobie na miano drama queen.

Cassie bardzo dobrze szło opieranie się urokowi Jacka, tyle że przez pierwsze dziesięć stron. Później dziewczyna kompletnie zapomina o swoim postanowieniu i wręcz rzuca się w jego ramiona. Gdy tylko bohaterowie zaczynają być razem stanowczo za wcześnie, autorka przeskakuje z akcją miesiąc do przodu. Gonienie króliczka, które w takich przypadkach wypada najciekawiej, trwa bardzo krótko. Gdy się już go złapie, bohaterowie bez żadnego logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego są już w sobie szaleńczo zakochani. Ale, że przepraszam, kiedy to się rozwinęło na taką skalę? Wrażenie insta love niestety gwarantowane.

Cassie ogólnie jest dziewczyną, która w teorii uparcie obstawia przy swoich przekonaniach, ale w praktyce wypada już troszkę inaczej. W wielu sytuacjach mówi, że czegoś nie zrobi i że to ostateczna decyzja. Trzy strony później jednak się łamie i zmienia zdanie twierdząc, że tak właśnie ma być, jakby swojego poprzedniego stanowiska w ogóle nie pamiętała.

O Jacku mam troszkę lepsze zdanie. Miał wyjść zadufany w sobie dupek, wyszedł jeszcze większy zadufany w sobie dupek. To typowy kobieciarz, który rzuca słowa na wiatr i się dziwi, że wszyscy dookoła nie wierzą w jego dobre intencje. Ale przynajmniej dodawał smaczku do powieści, więc równowaga zachowana.

Szkoda mi, że autorka nie postanowiła rozbudować tła, na którym rozgrywają się wszystkie wydarzenia. Wielokrotnie zahaczano o temat przeszłości Jacka i Cassie, o tym, co musieli przejść. Można było to rozwinąć i pokazać, jak skomplikowane są te postacie. Wtedy o wiele lepiej czytelnik by rozumiał niektóre ich działania, przy okazji nie klnąc pod nosem, że to, co robią, nie ma sensu.

Można by też wspomnieć co nieco o przyjaciołach głównych bohaterów. Oni gdzieś tam na przestrzeni całej książki występują, ale ich rola ogranicza się do przeniesienia Cassie bądź Jacka z punktu A do punktu B. Aż się prosi o kilka wątków pobocznych z udziałem tych postaci.

Narracja w powieści prowadzona jest z perspektywy zarówno Cassie jak i Jacka. Ich punkty widzenia przeplatają się co kilka rozdziałów i dodają wiele do całej fabuły. Na szczęście zmiana narracji jest dobrze zrobiona i czytelnie jest powiedziane, w czyjej głowie aktualnie się znajdujemy. Służą temu takie urocze chmurki-dymki-cienie na rogu pierwszej strony każdego rozdziału. Damska postać oznacza punkt widzenia Cassie, męska Jacka.

Rozgrywka jest powieścią, w której rządzą wszystkie rodzaje schematów. Wystarczy pomyśleć o jednym wybranym i zapewne znajdziemy go w tej powieści. Fabuła jest oczywista, wszystkie wydarzenia z łatwością można przewidzieć, a bohaterowie nic wiele nie wnoszą. Ale!

Mimo tych wszystkich wad, jakie przed chwilą zaparcie wyliczałam, Rozgrywka wcale nie jest złą książką. Nie jest to literatura najwyższych lotów, umówmy się, ale gdy czytelnik sięga po książkę z tego gatunku, nie nastawia się na duchowe uniesienia i doznania metafizyczne, bo po prostu oczekuje zwykłej rozrywki. Powieść spełnia swoją rolę, bo świetnie się ją czyta i gdy odpowiednio ukierunkuje się mózg, by nie zwracał uwagi na wszystkie potknięcia autorki, można się przy lekturze zrelaksować. Nawet ja z zainteresowaniem śledziłam perypetie bohaterów. Niekiedy były jak wyjęte ze Szpitala, o czym mówiłam wcześniej, ale czasem przypominały wątek z dobrego odcinka M jak miłość, więc nie jest źle.

Rzec na koniec mogę wam, że chyba jednak warto przeczytać. Ale nie zmuszam.

Z Rozgrywką mogłam zapoznać się dzięki portalowi CzytamPierwszy.pl

Fakty objawione: 

Tytuł: Rozgrywka
Tytuł oryginału: The Perfect Game

Autor: J. Sterling
Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

Wydawnictwo: SQN

Ilość stron: 304

Grubość grzbietu: 2,2 cm

Masa: dieta!

Ciężar: Newton strajkuje [g=9,81 m/s2]

Cena: 34,90 zł

Mobilność: M (lekkie dosłownie i w przenośni)