Te 5 książek mnie rozczarowało [PODSUMOWANIE 2017]

Trzeba ulżyć sobie trochę w tej goryczy.

Widzieliście już moją listę najlepszych książek ubiegłego roku, więc teraz czas na pokazanie wam tytułów, które w jakiś sposób mnie sobą rozczarowały. Znacie to uczucie, gdy bardzo na coś czekacie, ale nie spełnia waszych oczekiwań, gdy już to dostaniecie? Ten post jest właśnie o tym.

Ale zanim przejdę do rzeczy, te 3 książki rozczarowały mnie troszkę mniej, więc nie weszły to topowej 5, ale w dalszym ciągu zapracowały sobie na swoja obecność tutaj.

Uwielbiam serię Szklany tron, a przynajmniej pierwsze dwa tomy. W 2016 roku pierwszy raz się na niej zawiodłam, bo przeczytałam Dziedzictwo ognia, które zupełnie mi nie podeszło i było jak wyrwane z zupełnie innego cyklu. Za to w 2017 zabrałam się w końcu za Królową cieni, która mimo że była dużo lepsza, w połowie i tak powtórzyła los 3 tomu. Nie podoba mi się droga, jaką obrała Mass. Pierwsza część cyklu w ogóle nie zapowiadała, że losy bohaterów potoczą się w tę stronę i dlatego jestem zawiedziona.

Bad mommy było reklamowane jako świetny thriller psychologiczny, którego zakończenia nie da się przewidzieć. A ja? Już w połowie przeczuwałam, co się święci. I dlatego ta powieść tu wylądowała.

A ostatnia z tej paki jest książka Ceceli Ahern. Kocham i uwielbiam tę autorkę, ale jej PS Kocham cię jest jak wyrwane spod innego pióra. Ta powieść jest niedopracowana, płytka i bardzo ogólna. Przypomina zarys jakiejś większej historii, nad którą trzeba jeszcze popracować, a nie pełnoprawną publikację. Domyślacie się, jakie było moje rozczarowanie, gdy jedna z moich autorek tak strzeliła mi swoją powieścią w kolano.

A teraz już będę mówić o tych książkach, po które tu wszyscy przyszliśmy.

5

Moje najświeższe rozczarowanie, najmłodsze i żarzące się świeżą raną w mym sercu to Wolf by Wolf. Gdy usłyszałam pierwszy raz na zagranicznych kanałach o książce, w której Niemcy wygrali drugą wojnę światową i szerzą swe rządy, a główna bohaterka chce wygrać wyścig, by zdobyć możliwość spotkania z Hitlerem i móc go zabić, więcej nie było mi trzeba. Szkoda tylko, że ta powieść tak naprawdę mówi o tym i… tylko o tym. Tu się po prostu nic nie dzieje. Wieje nudą! Fabuła mogła pójść w każdą stronę, a nie poszła w żadną.

4

Z Mroczniejszym odcieniem magii miałam podobną historię. V. E. Schwab jest autorką, która zrobiła furorę za granicą. Wszyscy czytają jej książki, każdy się nią zachwyca. Dodatkowo ta konkretna powieść jest o świecie, w którym istnieją cztery równoległe Londyny. Miało być magicznie, ciekawie i zapierająco-dech-w-piersiach. Przez większą część doceniałam opisy wszystkich krain i praw, którymi się rządzą, ale kurczę, ja chciałam akcji, a dostałam samą teorię.

3

Jedno z większych rozczarowań zafundowało mi Światło, którego nie widać. Powieść pisana przez 10 lat, powieść, która zdobyła nagrodę Pulitzera… to powieść, za której powstaniem stoi więcej ciekawych historii, niż opowiada samo jej wnętrze. Śledzimy tu losy dwóch bohaterów, które same w sobie złe nie są, ale największym problemem jest fakt, że ich przygody donikąd nie prowadzą. Brakuje im konkluzji, jakiegoś sensownego podsumowania całej powieści. Jednocześnie autor chce mówić o wojnie w poważny i wyniosły sposób, a za chwilę spłyca wszystkie ważne wydarzenia i traktuje je powierzchownie. Naprawdę nie wiem, dlaczego tyle się o tym tytule mówi.

2

Za tę pozycję chyba dostanę siekierą w łeb od któregoś z uczynnych fanów Jane Austen. Tak, w końcu przeczytałam Dumę i uprzedzenie, która mi się nie spodobała. Byłam przygotowana na piękną historię miłosną, która chwyci mnie na serce, wzruszy a potem rozbije na milion kawałków. W końcu miał być to romans wszechczasów. Już byłam gotowa na dodanie kolejnego męża do swojej listy! No i się przyjechałam. Powieść jest dla mnie nuda i tak naprawdę nie opowiada o niczym. Dlaczego ludzie tak bardzo zachwycają się historią pięciu panienek, których rodzice desperacko poszukują dla nich małżonków? Dosłownie o tym jest ta powieść.

1

Moja prywatna drzazga, która tkwi w moim sercu do tej pory, a od lektury tej powieści minęło już jakieś pół roku. Jak prawdziwa fanka grzecznie czekałam, aż kolejne dzieło Stephenie Meyer ujrzy światło dzienne. Gdy w końcu nadszedł ten moment, autorka popełniła Chemika. No i przepraszam bardzo, co to do cholery było?! Thriller, który koło thrillera nawet nie stał! Jakieś pomylone czarne charaktery, które same nie wiedzą, kim chcą być. Postacie zwierzęce milion razy lepiej wykreowane niż te ludzkie. A wisienką na torcie jest wątek miłosny, który wszystko oblewa toną lukru. O Chemiku chcę jak najszybciej zapomnieć, ale ten ból jest zbyt głęboki, by mnie opuścić, więc będę gderać o nim pewnie jeszcze jakiś czas.

Spis recenzji:

Królowa cieni

Bad mommy

PS kocham cię

Światło, którego nie widać

Chemik

Jeślijesteście ciekawi powieści, które rozczarowały mnie w 2016 roku, to kliknijciew to zdanie.

A was coś rozczarowało w ubiegłym roku? Czy może obyło się bez gorzkich łez?