Subiektywnie o 5 najgorszych książkach 2017 roku [PODSUMOWANIE 2017]

Chyba ten typ postów chyba wszyscy lubimy najbardziej?

Dzisiaj mam dla was zestawienie, które wbrew pozorom robi mi się najlepiej. Tak, tak, wiem, jestem taka przewrotna i chyba mam coś nie po kolei poukładane pod czaszką, że sto razy bardziej lubię pisać i gadać o książkach, które mi się nie podobały. No ale po prostu, gdy me cielęce oczęta wypatrzą powieść, w której dusza się zakocha, usta nie współpracują i słów nie mogą znaleźć na określenie jej wspaniałości. A o gniotach mogę nawijać i nawijać, bo włącza mi się tryb osła ze Shreka.

Tak samo jak poprzednio, mam dla was dodatkowe trzy książki, które są odrobinkę lepsze od tej topowej piątki, aczkolwiek niewiele im brakło, by znaleźć się w ich gronie.

Na Naznaczonych śmiercią już się wam żaliłam. Zbyt skomplikowana fabuła, wszystko ponaciągane do granic możliwości, bohaterowie, którzy są bezwyrazowi i kompletnie nic nie wnoszą. Cała powieść do kompletna porażka. Chociaż ma jedną zaletę, szybko może uśpić człowieka.

A znowuż Jedyna znajduje się na tej liście dlatego, że jest według mnie najgorszą częścią serii Rywalki. Pierwszy tom był słodki, uroczy, może nawet oryginalny, jeśli spojrzało się pod odpowiednim kątem. Drugi był jeszcze do przeżycia, ale trzeci, nosz cholera jasna mnie brała, gdy go czytałam. Tam się nic nie dzieje, wszechobecny bunt i rebelia prowadzi donikąd a zakończenie znamy już od pierwszej strony (no i sam tytuł je zdradza).

Nie mogłabym też nie wspomnieć o jednym ze świeższych nabytków w sferze książkowych gniocików a mianowicie o Pocałunku zdrajcy. Miało być wszystko; porywający romans, charakterni bohaterowie, rozwinięta fabuła i wątek polityczny jak z House of Cards. A co wyszło? Już nawet słownik języka polskiego jest ciekawszy, tam przynajmniej coś może cię zaskoczyć, bo możesz odkryć w nim słowo, którego nie znasz. A w Pocałunku? Tam kompletnie nic się nie dzieje. A nie, przepraszam. Tam jedynie marnuje się potencjał na świetną powieść.

I teraz czas na Wielką Piątkę gniotów 2017 roku!

5

U podnóża zestawienia witamy Królową Tearlingu, którą skrytykuję prawdopodobnie jako pierwsza osoba w internetach. Łagodnie rzecz ujmując mogę powiedzieć, że pomysł autorki na cofnięcie przyszłej cywilizacji do czasów średniowiecza zupełnie do mnie nie przemawia. Bohaterowie z jednej strony patatajają na koniach, myją się zgrzebełkiem w wiaderku i posyłają sobie Hedwigi z listami, a z drugiej na bieżąco przeprowadzają operacje plastyczne i transplantacje. Intrygujące połączenie, przyznam, ale wprowadzone tak nieudolnie, że głowa mała. Miałam wrażenie, że autorka zapominała, w których czasach umiejscowiła swoją powieść. Pisała w perspektywie dziesiątego wieku przez 50 stron, potem nagle wrzucała 10 o XXI i tak w kółko. Czasy współczesne ze średniowieczem nie przenikały ze sobą w naturalny sposób, wręcz się kłóciły i wyglądały bardziej jako błąd wynikający z niedopatrzenia autorki niż rzeczywisty zamiar.

4

W 2017 roku poznałam Stanisława Wokulskiego i całą jego radosną pozytywistyczną gromadkę. Jak widzicie pałam miłością do Lalki i to bezgraniczną. Przecież to było jasne, że wciągnie mnie porywająca historia Stasia, który bez wzajemności zakochał się w Izce! Opisanie ich szalonego romansu zajęło Prusowi 800 stron, gdzie spokojnie wystarczyło by 150-200, by pokryć całą obszerną problematykę tego utworu. No bo bądźmy szczerzy, cała Lalka sprowadza się do stwierdzenia, że Wokulski kocha Łęcką, Łęcka nie kocha Wokulskiego, a Rzecki tęskni za romantyzmem. Mam nadzieję, że Prus nie zemści się na mnie za to na maturze (błagam, odpuszczą sobie Lalkę, błagam, odpuszczą sobie Lalkę).

3

Na ostatnim miejscu podium stoją dwie książki, które w Ameryce wydane zostały jako jedna, więc ja też tak zamierzam je traktować. Mówię tu o powieści Nic do stracenia. Nie mam pojęcia, komu w Polsce przyszło do głowy, by podzielić to na dwa tomy, szczególnie tak nierówne. Przeczytałam całość tylko ze względu na nietypowy zbieg okoliczności. Poprosiłam o Początek do recenzji, ale portal Sztukater omyłkowo wysłał mi Wreszcie wolnych. Potem w ramach naprawy błędu dosłali mi pierwszą część więc tym oto sposobem byłam zobowiązana do przeczytania całości. Obie są równie złe, a ich streszczenie prezentowane na okładkach brzmi o wiele ciekawiej niż sama fabuła. Irytujący bohaterowie, sztampowy romans, bezsensowne prowadzenie wątku miłosnego i humorzaste charaktery. To chyba tyle w temacie.

2

Spodziewaliście się tutaj polskiego akcentu? Katarzyna Michalak czyni honory i przybywa z Rokiem w Poziomce, który miałam (nie)przyjemność czytać na swoje własne życzenie. Ot co, zachciało mi się wrażeń i byłam ciekawa, o co wszyscy się brąchają jeśli chodzi o tę autorkę. Paweł Opydo miał swoje pięć minut na temat Roku w Poziomce, ale okazuje się, że to tylko ten kawałek góry lodowej, który wystaje nad powierzchnię. Pod spodem kryje się o wiele więcej niedorzeczności, błędów, grafomanii i niespójnej fabuły. Logika prowadzenia narracji? Żadna. Naginanie praw medycyny do swoich pomysłów? Na porządku dziennym. Przeskakiwanie w czasie na odwal się? Średnio co rozdział. No po prostu nie, nie, nie.

1

Absolutnym hitem ubiegłego roku zostają Sny Morfeusza, które najbardziej zasłużyły sobie na to miejsce. Znowu szukałam wrażeń, znowu się nie posłuchałam, gdy wszyscy krzyczeli „nie czytaj!”. Chciałam, no to mam. Przez trzy miesiące męczyłam się z irytującą bohaterką, która nie jest w stanie podjąć prostych decyzji, na przykład tych dotyczących jej kanapek na lunch. Brnęłam przez fabułę, która kupy dupy się nie trzymała, a akcja magicznie zaginała czasoprzestrzeń. Zero konsekwencji, brak jakiejkolwiek inwencji twórczej i totalna klapa jeśli chodzi o relacje między postaciami. Czytając Sny Morfeusza mimowolnie nuciłam sobie wers piosenki „te rozstania i powroty”, bo te słowa idealnie opisują cały schemat, na jakim opiera się powieść. Trzy razy nie, dziękujemy.

Czy kogoś dziwi obecność tych pozycji w tym zestawieniu?

Spis recenzji

Sny Morfeusza

Rok w Poziomce

Nic do stracenia. Początek

Nic do stracenia. Wreszcie wolni

Lalka

Naznaczeni śmiercią

Pocałunek zdrajcy

Jedyna

Inne zestawienia:

Najlepsze książki 2017

Książki, które mnie zaskoczyły 2017

Książki, które mnie rozczarowały 2017

Najgorsze książki 2016

A teraz mogę wam zdradzić sekret. Zwróciliście uwagę, że w podsumowaniach z tego roku część książek pokazuję na czytniku? Wyjaśnienie jest proste - po prostu większość jest tak zapchana na regale, że łatwiej było mi uciec się do podstępu niż robić bajzel, który później musiałabym sprzątać.

A wy, jakie gnioty mieliście (nie)przyjemność poznać w 2017 roku?